Daar had ik dus even geen rekening mee gehouden, en Jetske als iets meer ervaren vogelaar blijkbaar evenmin … laag water …
Er was zelfs in de verte geen vogel te zien. Van lieverlee richtte Jetske haar camera maar eens op de pluisjes van de uitgebloeide zeeasters en op het waddenslik.
Nou ja, één vogel liet zich wel even mooi zien …
Deze vogel kwam even in een mooie passage voorbij. Ik denk, dat het een bruine kiekendief is …
Daar bleef het echter niet helemaal bij …
Bij een bezoekje aan Paesens-Moddergat hoort voor mij als het enigszins kan (lees: bij laag water) altijd een kuiertje langs de oude, verweerde en deels vervallen palenrij. Nadat ik enige tijd bij het podium had zitten fotograferen, voegde ik me daarom bij Jetske …
Die palen zijn op zich al een attractie, maar ze laten zich vaak ook goed combineren met onderwerpen op de achtergrond. In dit geval konden we wat spelen met de passerende boot en het aangespoelde krat waar Jetske zich even op uitleefde met haar camera …
Ook voor de macrofotografie zijn die paaltjes wel interessant, niet alleen vanwege de structuren in de palen zelf, maar ook vanwege de schelpjes, draadjes, etc. die er door het water zijn achtergelaten. Jetske heeft daar gisteren een paar voorbeelden op haar weblog gezet …
Maar ook achter de palen valt nog wel eens wat te zien. Onder invloed van weer, wind en water ontstaan er vaak mooie patronen en structuren. Door er hier en daar een uitsnede van te maken kun je er met een beetje fantasie prachtige miniatuurlandschappen in zien …
Voordat ik terug ga naar het openluchttheater om wat foto’s te maken van de techniek rond de opera, sluit ik af met een flink ingezoomde foto van één van de twee vuurtorens op Schiermonnikoog aan de overkant van de Waddenzee. Alhoewel, zee … waar is al dat water toch gebleven …?
Morgen bekijken we het een en ander van de techniek rond ‘de Wadopera’.
Waar een buitenhaven is, daar moet ook een binnenhaven zijn. En dat is bij Le Tréport dan ook het geval. Om te voorkomen dat die binnenhaven net als de buitenhaven droog valt bij laag water, is er een sluis aangelegd …
Op het moment dat wij er passeerden was er net een zwanenpaar aan het ravotten. Zoals wel vaker het geval is, leek hij er meer zin in te hebben dan zij …
Ik sluit af met de opvallend vrolijk gekleurde palen die de vaarroute aan de zeezijde van ’t sluiscomplex markeren …
– wordt vervolgd –
De wereld zag er heerlijk rustig en blauw uit, toen ik op dag vier ’s ochtends het balkon op stapte …
Die middag maakten we een ritje naar Le Tréport, een kleine havenstad en badplaats op ongeveer 10 km ten zuiden van Ault. Le Tréport ligt aan de monding van de rivier de Bresle, waar steile krijtrotsen fier boven de stad uitsteken …
Nadat we de auto aan de noordkant van het havencomplex hadden geparkeerd, wandelden we naar de overkant. Daarbij hadden we mooi zicht op de vele plezierboten die in de buitenhaven drooggevallen waren. Wachten op hoog water was de enige optie alvorens er weer koers gezet kon worden naar zee …
– wordt vervolgd –
Op dag drie heb ik eerst eens een kijkje genomen in het atelier van de heer des huizes op de hoogste etage …
Het moet gezegd, hij had een fantastisch plekje uitgezocht met een majestueus uitzicht …
Maar ook het uitzicht vanaf het balkon mocht er even later weer zijn. Bij laag water verscheen er een visserman op het strand. In de diepte vlak voor het huis ging hij aan de slag met een emmer, een netje en een schep …
Gedurende de week werd het rond koffietijd een dagelijks terugkerende bezienswaardigheid. Wat hij precies deed, kon ik niet goed zien, daarvoor was de 3x zoom van mijn toenmalige Powershot G1 niet toereikend …
Tijdens onze wandeling passeerden we de vuurtoren van Le Hourdel. Al in 1840 werd er een lichtbaken op deze plaats gebouwd, dat in 1852 op een 10 meter hoge houten voet werd geplaatst. In 1905 werd er een nieuwe vuurtoren gebouwd op een ruim 10 meter hoog metalen zuil, die in 1944 werd vernield door oorlogsgeweld.. In 1950 kwam een nieuwe vuurtoren gereed, uitgevoerd in gewapend beton en 18 meter hoog … (bron: Wikipedia)
Deze omgeving is bekend omdat het een goede plek is om zeehonden te spotten. Hier komt de belangrijkste Franse kolonie gewone zeehonden voor. De plek was goed, het moment echter niet. Daarom zijn we maar even naar de wat verderop drooggevallen vissersvloot gewandeld. Mooi om deze kleine, kleurrijke boten hier op deze enorme zee van zand en grind te zien liggen …
– wordt vervolgd –
Ik begin de nieuwe week met een woordje van respect en waardering voor alle zorgmedewerkers en hulpverleners, die zich weer dag en nacht het vuur uit de sloffen lopen t.b.v. allen die ten prooi vallen aan Covid-19. Dit temeer daar ik vrees dat het allemaal nog veel erger wordt zo lang Rutte en zijn trawanten slechts het dreigende vingertje heffen zonder echt door te willen en te durven pakken. Om niemand in de weg te lopen, blijf ik nog maar even virtueel op vakantie …
Op dag twee maakten we na de koffie een ritje naar de Baai van de Somme ten noorden van Ault. Aan de zuidkant van de baai ligt op een smalle strook land het gehucht Le Hourdel. De kleine vissershaven bij het dorp lag er op dat moment stil en droog bij …
We besloten af te dalen van de kade om een wandelingetje te maken door de drooggevallen baai. Vanaf de bodem van de haven omhoog kijkend, was ik blij dat het eb was op dat moment …
Al na een korte wandeling bevonden we ons weer in een geheel andere wereld. In Fryslân zijn we wel gewend aan weidse uitzichten, maar dit vond ik toch wel heel bijzonder en indrukwekkend. Zo ver het oog reikte, strekte zich een enorme vlakte van zand en grind uit …
– wordt vervolgd –
Afanja's Weblog 