Terwijl ik nog wat foto’s van Klaas Jan bij de kammachine maakte, was Jetske al verder het rietland in gelopen. Even later volgde ik haar. Onderweg kwam ik een klein mannetje in overall tegen. Het is de zoon van de rietsnijder, die zichzelf graag ziet als zijn leerling en assistent. …
Zoals Jetske in haar jongste jaren als het even kon met haar vader het rietland in ging, zo is dat ook bij de jonge Klaas het geval. Op deze zaterdag kon Klaas ’s ochtends niet meteen met zijn vader mee, daarom was hij na de fotosessie bij de lammetjes met Jetske en mij meegereden …
In eerste instantie liep hij me slenterend tegemoet, maar al versnelde hij zijn pas, er leek haast bij te zijn …
Niet veel later zag ik rook omhoog kringelen bij de plaats waar de rietsnijder aan het werk was …
Als dat geen cliffhanger is, weet ik het ook niet meer …
Erg lang duurde de lunchpauze niet. Daar gunden zowel Klaas Jan als Jetske en ik ons de tijd niet voor, de omstandigheden waren te mooi om zo maar door onze vingers te laten glippen …
Klaas Jan nam zijn snit weer ter hand om zijn werk te hervatten. Dat ‘snit’ is het gereedschap op de foto hierboven. Aan een korte steel is een krom mes bevestigd. Hiermee snijdt de rietsnijder het touwtje door waarmee het gemaaide riet tot bosjes bijeen is gebonden. Daarna worden de bosjes één voor één m.b.v. een machine gekamd om het afval, de zogenaamde ‘ruigte’ uit het riet te kammen …
De laatste restjes ruigte worden er vervolgens met behulp van het snit zorgvuldig uit gehaald. Daarna kan het riet tot grote transportbossen bijeen worden gebonden, zodat de rietsnijder de oogst later thuis verder kan verwerken …
Voordat de mechanisering zijn intrede deed in de rietteelt, werd het riet met de hand gesneden, en ook dat werd toen gedaan met het snit. In het kader van een ca. 45 minuten durende documentairevideo heb ik in 2011 van rietsnijder Klaas en mijn fotomaatje Jetske een demonstratie gekregen van dat voor de rug funeste werk …
Na de fotosessie bij de lammetjes zetten we koers naar het rietland in De Weerribben. Nadat Jetske de auto had geparkeerd, besloten we diagonaal over het weiland te lopen naar de plek waar rietsnijder Klaas-Jan aan het werk was. Dat hadden we beter niet kunnen doen …
Bij het hek dat toegang tot het land gaf, hielden we even halt. Er zat een bordje aan dat we geen van beiden direct thuis konden brengen. Intussen ben ik erachter, het is het logo van ‘Natuurmonumenten’ …
Terwijl ik een paar foto’s van het hek en het bordje maakte, liep Jetske luid soppend al zo ongeveer halverwege het weiland. Lang niet overal zichtbaar stond er als gevolg van de overvloedige regen in februari hier en daar een laag water ter hoogte van de enkels op het weiland. Ik volgde Jetske op ruime afstand, toen ik Klaas Jan lachend hoorde roepen: “Gaat mooi zo! En dan moet je hier voor de sloot straks links aanhouden, want daar ligt de brug … :-)”
Ja, Klaas Jan heeft wel humor. Gelukkig kwam de waarschuwing voor mij mooi op tijd, zodat ik niet zo ver hoefde om te lopen om aan de andere kant van de sloot te komen. Daar lag een mooie stapel riet in transportbossen voor me klaar. De onderste bos bood mij een ideale zitplaats, zodat ik mijn onderdanen even wat rust kon geven …
Het zat er heerlijk, zeker toen de zon er lekker doorkwam. Ik nam het er dan ook nog even van, nadat Jetske me even later weer had ingehaald. Korte tijd later voegde ik me bij Jetske en Klaas Jan …
Zoals we vaker kwamen we weer op het juiste moment: lunchtijd. Alleen de schaftkeet met worstbroodjes ontbrak hier. Maar dat was ook niet nodig met dit mooie weer, en broodjes hadden we uiteraard zelf meegenomen. Zodra Klaas Jan zijn broodtrommeltje opende, stond vriend Rhena meteen aan zijn zijde …
Afanja's Weblog 