Vanaf de Badhuiskuil was het nog maar een klein stukje fietsen naar het strand bij Paal 8. Daar moest nog even worden geklommen om de duinenrij te overwinnen, en vervolgens lag de schier oneindige zandvlakte van het brede Terschellinger strand voor ons …
Een klein knulletje kreeg er zijn eerste vliegerles …
“Kijk eens papa … zo hoog …”
Jetske lag al snel in haar kenmerkende houding in het zand …
Aafje genoot op haar eigen manier van zon, wind, zand en zee …
Een miniduintje in wording …
Sporen in het zand …
Morgen neem ik jullie even mee naar de waterlijn …
