De laatste vogelsoort die ik op die mooie en warme laatste dag van maart voor de lens kreeg, was de tureluur. Hij is een stukje kleiner en minder opvallend dan de grutto en de kievit, maar daarom niet minder mooi. Behalve aan zijn lange, knaloranje poten en snavel kun je hem ook herkennen aan zijn vrolijke roep. Met hoge tonen lijkt ook de tureluur zijn eigen naam te roepen … tuduluuluuuu (of zoiets) …

Verder geldt voor de tureluur eigenlijk hetzelfde als voor de grutto en de kievit. Onze weidevogels hebben het allemaal moeilijk, ze hebben heel hard boeren nodig die mee willen denken met de vogel, boeren die hun landerijen vogelvriendelijker inrichten. Het grondwaterpeil moet omhoog en er moet veel meer plas-dras komen. Ook voor deze foeragerende tureluur en zijn soortgenoten is ‘Aanvalsplan grutto’ daarom van belang …