Eén van mijn favoriete planten in de tuin is de Grote muur …
Het is een wilde plant die vooral op de zandgronden in het oosten van ons land te vinden is in loofbossen. Begin jaren 90 hebben we er een klein stekje van geplant op de oever van het kleine beekje, dat de eerste 20 jaar door onze tuin stroomde en zacht kabbelend in de vijver uitmondde. Intussen is de Grote muur uitgewaaierd over een groot deel van de tuin …
Afgelopen dagen heb ik er wat macrofoto’s van gemaakt, met en zonder insecten. En natuurlijk moest er ook een plaatje komen van de Grote muur met de heksenbol op de achtergrond …
Van de vogels in de tuin gaan weer terug naar de grutto’s in de Surhuizumermieden. Nadat ik vanuit de auto een paar grutto’s in het hoge gras had geportretteerd en wat landschapsfoto’s had gemaakt, besloot ik even een wandelingetje te maken …
De auto is in zo’n gebied een prachtige schuilhut, die meestal al snel door de grutto’s wordt geklasseerd als ‘ongevaarlijk’. Zodra je buiten de auto komt, wordt het echter een ander verhaal. Waar de mens aan de wandel gaat, is het altijd oppassen. Wanneer er jongen zijn, vliegen er vaak al snel één of meerdere grutto’s luidkeels roepend over en om je heen. De jongen houden zich op zo’n moment verborgen in het gras …
Eén alarmerende grutto op de foto is al mooi, maar als het er meer zijn, die in formatievlucht over je hoofd scheren, dan is het helemaal mooi. Twee grutto’s gaven me de kans om daar wat foto’s van te maken. Hun boodschap was echter duidelijk: mijn aanwezigheid werd hier niet op prijs gesteld. Vanuit technisch oogpunt zijn het geen topfoto’s, maar ik had geen tijd om de instellingen van mijn camera eerst nog even secuur te checken …
Vandaag even een paar foto’s uit de tuin, waar het rond de pergola al langere tijd een drukte van belang is …
Eind april, begin mei werkten de merels hard aan de bouw van een nest in de pergola …
Toen het nest anderhalve week geleden even door beide vogels tegelijk werd verlaten, kon ik snel even mijn mobieltje tussen het bladerdek steken om er een foto van te maken …
Sinds begin deze week vliegen pa en ma af en aan met wormen. Voordat ze naar het nest gaan, wordt vanaf één van de uitkijkposten bekeken of de kust veilig is. In dit geval was dat het dak van de fietsenberging …
Afhankelijk van de situatie in de tuin – lees: waar de fotograaf zich bevindt – wordt dan een aanvliegroute naar de pergola gekozen. Omdat ik op het terras zat, koos pa merel in dit geval voor een duikvlucht naar de achterkant van de tuin. Bijna vanaf de grond vloog hij daarna in een steile klim naar boven om in de pergola te duiken …
Vorige week donderdag, de beste dag van de week, ben ik in de auto gestapt om weer eens een ritje te maken naar ‘it fûgeltsjelân’ in de Surhuizumermieden ten zuidwesten van Gerkesklooster-Stroobos. ‘Fûgeltsjelân’ is letterlijk vertaald ‘vogeltjesland’, het oude boerenland waar vogels zich nog thuis voelen en waar hun jongen groot kunnen worden …
Nat land waar in het voorjaar een waaier aan bloemen zacht in de wind wuift. Boterbloemen, paardenbloemen, pinksterbloemen, zuring en diverse kruiden …
Bloemen die insecten lokken, insecten die zo broodnodig zijn om de jongen van kievit, tureluur, grutto en wat dies meer zij groot te laten worden. Ondanks het slechte voorjaar, kun je op de onderstaande foto zelfs zo’n smakelijk insect zien vliegen …
De komende tijd zal ik foto’s van landschap, vogels en koeien van deze mooie streek afwisselen met foto’s van flora en fauna in eigen tuin. Daar breekt een spannende tijd aan met de jonge merels die heftig in de pergola zitten te piepen zodra ze vers voedsel krijgen aangereikt …
We zijn onderweg naar het achterste deel van de Ecokathedraal. Je kon het gisteren al door het fluitenkruid zien schemeren, hier is Louis le Roy ooit begonnen met bouwen. Vele vrachtwagens met stenen werden hier gedumpt. Stuk voor stuk gingen de stenen door Le Roy zijn handen om er de eerste bouwwerken mee te stapelen …
Het pad voert de bezoeker hier normaal gesproken tussen de bouwwerken door naar boven. Terwijl Aafje hier op mij blijft wachten, verlaat ik het gebruikelijke pad om buitenom langs een hoge wand helemaal naar achteren te lopen …
Aan het eind van de wand volg ik het paadje naar rechts. Daar sta ik aan de voet van de hoge bouwwerken aan het eind van het grondgebied van de Ecokathedraal. De wand is goeddeels bekleed met klimop en aan de voet liggen enkele deels vergane boomstammen …
Mijn hoofd in de nek leggend kan ik ook het hoogste punt zien. Laten we dat bouwwerk gemakshalve maar even de donjon noemen, dan weten we straks waar we het over hebben, want we komen daar straks nog terug …
Als ik me omdraai, sta ik voor het slootje dat de Ecokathedraal begrenst. Een geïmproviseerde, waarschijnlijk clandestien aangelegde oversteekplaats leidt naar de overkant. Maar avontuurlijker geesten kunnen natuurlijk ook gebruik maken van de boombrug …
Om te voorkomen dat Aafje ongerust wordt, besluit ik na enige tijd de terugweg te aanvaarden. Terug om de hoek, zie ik haar een stuk verderop al staan. Kun je nagaan hoeveel stenen alleen al in dit deel van de Ecokathedraal zijn verwerkt …
We lopen nu via het gebruikelijke pad naar boven en komen uit aan de achterkant van de donjon. Even ter oriëntering: zowel matroos Beek als oma Baard kwamen hier tijdens hun rondgang door de Ecokathedraal in tegengestelde richting naar beneden …
Nadat ze zich door het bos van de grote berenklauw heeft geslagen, staat Aafje op de foto hieronder naast de donjon op het hoogste punt van de Ecokathedraal. Zowel op de middelste foto hierboven als op de foto hieronder is trouwens goed te zien hoe de donjon aan de binnenzijde afbrokkelt …
Ik sluit af met een blik in de diepte. Daar bij die boompjes in de diepte stond ik eerder om de foto’s van de achterwand en de donjon boven me te maken …
Afanja's Weblog 