Nadat ik mijn korte rondje door de Surhuizumermieden had voltooid en terug was op het uitgangspunt, parkeerde ik nogmaals op hetzelfde plekje in de berm. Zodra de auto tot stilstand was gekomen, had ik nog net genoeg tijd om mijn camera te pakken en deels uit het open raam hangend scherp te stellen op een naderende grutto …
Hij beloonde me met een prachtige fly-by …
Van het Weinterper Skar neem ik jullie weer even mee terug naar het land van de grutto. Nadat een wandeling tussen de weilanden me niet in dank werd afgenomen door de grutto’s, heb ik na enige tijd maar even een rondje door de Surhuizumermieden en de Strobosser Mieden gemaakt met de auto …
Op een bepaald moment zag ik een lange rij koeien lopen. Op zich is dat natuurlijk geen ongewoon gezicht in onze contreien. Om te worden gemolken, lopen koeien vaak op gezette tijden in een lange rij naar de boerderij …
Wat het opvallend maakte, was dat het hier zo te zien gaat om koeien van het ras Blonde d’Aquitaine. Dat zijn geen melkkoeien die naar de boerderij hoeven te lopen om te worden gemolken. Ze worden gehouden voor het vlees en worden steeds vaker ingezet om natuurgebieden te begrazen. Waarom de boer de blondines hier bijeen riep, weet ik niet, maar ik vond het wel een mooi gezicht …
Van de vogels in de tuin gaan weer terug naar de grutto’s in de Surhuizumermieden. Nadat ik vanuit de auto een paar grutto’s in het hoge gras had geportretteerd en wat landschapsfoto’s had gemaakt, besloot ik even een wandelingetje te maken …
De auto is in zo’n gebied een prachtige schuilhut, die meestal al snel door de grutto’s wordt geklasseerd als ‘ongevaarlijk’. Zodra je buiten de auto komt, wordt het echter een ander verhaal. Waar de mens aan de wandel gaat, is het altijd oppassen. Wanneer er jongen zijn, vliegen er vaak al snel één of meerdere grutto’s luidkeels roepend over en om je heen. De jongen houden zich op zo’n moment verborgen in het gras …
Eén alarmerende grutto op de foto is al mooi, maar als het er meer zijn, die in formatievlucht over je hoofd scheren, dan is het helemaal mooi. Twee grutto’s gaven me de kans om daar wat foto’s van te maken. Hun boodschap was echter duidelijk: mijn aanwezigheid werd hier niet op prijs gesteld. Vanuit technisch oogpunt zijn het geen topfoto’s, maar ik had geen tijd om de instellingen van mijn camera eerst nog even secuur te checken …
Vorige week donderdag, de beste dag van de week, ben ik in de auto gestapt om weer eens een ritje te maken naar ‘it fûgeltsjelân’ in de Surhuizumermieden ten zuidwesten van Gerkesklooster-Stroobos. ‘Fûgeltsjelân’ is letterlijk vertaald ‘vogeltjesland’, het oude boerenland waar vogels zich nog thuis voelen en waar hun jongen groot kunnen worden …
Nat land waar in het voorjaar een waaier aan bloemen zacht in de wind wuift. Boterbloemen, paardenbloemen, pinksterbloemen, zuring en diverse kruiden …
Bloemen die insecten lokken, insecten die zo broodnodig zijn om de jongen van kievit, tureluur, grutto en wat dies meer zij groot te laten worden. Ondanks het slechte voorjaar, kun je op de onderstaande foto zelfs zo’n smakelijk insect zien vliegen …
De komende tijd zal ik foto’s van landschap, vogels en koeien van deze mooie streek afwisselen met foto’s van flora en fauna in eigen tuin. Daar breekt een spannende tijd aan met de jonge merels die heftig in de pergola zitten te piepen zodra ze vers voedsel krijgen aangereikt …
