Zodra ik bij Doktersheide uit de auto was gestapt, hoorde ik de kenmerkende roep van de buizerd door de lucht klinken … kieeeuw … kieeeuw …
Omhoog kijkend, zag ik dat er twee buizerds boven me rond cirkelden. Tegen de auto leunend, kreeg ik ze een paar maal dicht bij elkaar in beeld. Terwijl ze hun cirkels draaiden, verdwenen ze rondje na rondje meer uit beeld in noordwestelijke richting. Je zult begrijpen, dat mijn dag al geslaagd was vóórdat ik bij de vogelkijkhut was …
Het was een winderige en donkere dag in de aanloop naar Dudley, Eunice en Franklin …
In de luwte van de vogelkijkhut in de Jan Durkspolder stonden een paar ganzen te dutten in ondiep water …
Plotseling ging er verder naar het oosten aan de andere kant van de plas een grote groep ganzen de lucht in …
Een paar andere ganzen kwamen vanuit noordoostelijke richting vlak langs de hut vliegen …
Intussen was er ook onrust ontstaan aan de zuidkant van de plas, daar kwamen de smienten massaal omhoog …
Even hoopte ik dat een zeearend de veroorzaker van de onrust was, maar dat viel tegen …
Het was een buizerd die laag over kwam vliegen. Daarna keerde de rust weer …
Het was ondanks de kille wind toch weer een fijn halfuurtje in de polder.
Het is intussen alweer drie weken geleden, dat Jetske en ik samen een ritje en een fotokuiertje maakten. Het was een dag met wisselend bewolkt weer. Toen wij in de buurt van Earnewâld een eerste tussenstop maakten, trok er een bui ten noordoosten van ons langs …
Ten zuiden van de weg zat een stuk verderop een buizerd op een paaltje. Het lukte Jetske om hem daar mooi scherp op de foto te krijgen, ik was een fractie te laat. Uitgerekend op het moment dat ik er een foto van wilde maken, kwam de vogel in beweging. Het gevolg was een onscherpe foto, maar in zijn vlucht laag over het weiland kon ik nog wel een foto van hem maken. Een moment later passeerde aan de andere kant van de weg een groepje brandganzen …
Ik hoopte Jetske ergens langs de route een sprong reeën te kunnen laten zien. Lang leek dat ditmaal niet te lukken, maar gelukkig liep er op de laatste plek waar ik ze verwachtte een klein groepje rond. Het waren er maar 5 en ze stonden ver weg – niet meer dan stipjes in de verte op de foto linksonder – maar het waren reeën. Gelukkig hebben we allebei een krachtige zoomlens, zodat er vrijwel altijd wel wat van overblijft …
Korte tijd later naderden we de vogelkijkhut in de Jan Durkspolder. Op de Westersânning zette Jetske de auto even stil, zodat we wat foto’s konden maken van zon, wolken en weerspiegelingen …
Jetske was uit de auto gestapt om haar foto’s te maken. Ik maakte het mezelf makkelijk door een paar foto’s door het geopende autoraam te maken. De jacobsladders waren de moeite waard …
Deze buizerd lijkt ook helemaal klaar te zijn met het grijze en vochtige weer van de laatste tijd. Hij liet me zo rustig mijn gang gaan, dat het een te grote inspanning leek om met zijn natte vleugels en verendek op te vliegen van die paal …
Maar er is hoop. Vandaag heb ik eindelijk weer een kuiertje gemaakt, waarbij ik droog ben gebleven. En terwijl ik dit schrijf, breekt de zon hier zelfs even door. Nog even volhouden, beste buizerd. Spreid je vleugels maar vast om ze te laten drogen, er komen betere tijden …
Kort nadat ik de lepelaars uit het vorige logje had gefotografeerd, liep ik door de corridor van knotwilgen terug in de richting van de auto. Halverwege het pad zag ik ineens op enkele meters afstand naast me een grote zilverreiger staan. Zodra hij de klik van mijn camera hoorde, maakte hij dat hij weg kwam …
Een andere grote vogel heb ik zes jaar geleden niet ver hier vandaan eens heel aardig kunnen fotograferen. Die ‘vliegende deur’, zoals de zeearend ook wel wordt genoemd, bevond zich toen een stuk verder verder bij me vandaan dan de bovenstaande zilverreiger. Met zijn spanwijdte van ruim 2 meter is met afstand de meest indrukwekkende vogel die ik ooit heb gefotografeerd … 
Sinds 2017 broedt er jaarlijks een zeearendskoppel hier in Nationaal Park de Alde Feanen. De afgelopen jaren zijn er in totaal 4 jongen groot gebracht. Ook dit jaar is het zeearendspaar weer teruggekeerd. Net als voorgaande jaren gaat dat echter niet van een leien dakje. Ook dit jaar wordt er weer heftig gestreden om het enorme nest. De zeearenden moeten hun territorium namelijk delen met o.a. een paar buizerds en een havikskoppel, die ook hun zinnen op dat nest hebben gezet …
Dat is allemaal te volgen via de webcam van It Fyske Gea en Vogelbescherming NL. De afgelopen dagen heb ik ons grootste liefdeskoppel al zien paren op de grote tak aan de ander kant van het nest. Maar ook een paar buizerds zijn er al eens neergestreken. Het meest lastig en agressief zijn ook dit jaar de haviken weer. Als ik het me goed herinner, zijn die vorig jaar uiteindelijk als winnaars en heersers van het nest uit de strijd gekomen. Hoe het dit jaar zal aflopen is nog volstrekt onduidelijk. Wat wel zeker is, is dat de webcam van de zeearenden met de terugkeer van het herfstachtige weer een aangename afleiding kan bieden …
TIP: wanneer het nest leeg is of wanneer er langere tijd een rustig vogel op het nest zit, laat ik beeld en geluid op een tabblad open staan, zodat ik zelf andere dingen kan doen. Als het niet te hard waait, klinkt er dan regelmatig gezellig gekwinkelier van vogels in de omringende bomen door de kamer. Zodra het weer interessant genoeg is om te kijken, laat één van de roofvogels dat over het algemeen luidkeels horen. 🙂
Vanmorgen kreeg ik bij De Wilgen de kans om een mooie witte buizerd te fotograferen. Best kans dat het ‘de nieuwe witte van De Wilgen was’, maar dat zal ik wel nooit meer kunnen controleren. Mijn camera vertoonde kuren, waardoor alle elf foto’s die ik van hem maakte onscherp waren. En dat zou me helaas verderop tijdens de rit nog een paar maal overkomen. Inzoomen gaat nog goed, maar goed scherpstellen is er niet meer bij op enige afstand. Als gevolg daarvan heb ik – na wat nabewerking – maar één acceptabele foto van de buizerd overgehouden …
Enige kilometers verderop werd mijn aandacht bij de buurtschap Pean getrokken door een bord dat daar aan de linkerkant van de oprit staat bij de gelijknamige zeilschool …
Gelukkig kon ik dat bord nog net wel scherp in beeld krijgen: ‘ZEILSCHOOLZONE – LANGZAAM VAREN’. Christophe Meijer en zijn mensen hebben duidelijk gevoel voor humor, maar de boodschap is duidelijk. Pean telt naast de zeilschool amper meer dan een boerderij, enkele huizen en een paar woonboten. Met 132 slaapplaatsen en 122 beschikbare boten is dit in het seizoen verreweg het drukste deel van Pean … 😉
’t Is ook bijna elk jaar hetzelfde met die dagen voor de kerst … ze zijn niet alleen donker, maar nog nat ook …
Daar zit deze mooie jongen volgens mij ook niet op te wachten … die natte, druipende veren steeds … niks aan!
Afanja's Weblog 