Ooievaars op het nest

De reeën die ik hier zaterdag liet zien, waren bijvangst tijdens een ritje naar de ooievaarsnesten bij Earnewâld. Een kwartiertje later stond ik op de parkeerplaats bij de grote gaswinlocatie …

Vanaf de parkeerplaats heb ik een kuiertje gemaakt langs de Dominee Bolleman van de Veenweg in de hoop wat ooievaars te kunnen fotograferen. Bij mijn nadering en passage van het eerste ooievaarsnest werd ik nauwlettend gevolgd …

Het tweede nest staat een stukje verderop langs een niet vrij toegankelijk pad naar het rietland. Duidelijk te zien dat de rietsnijders ook hier weer aan het werk zijn geweest. Het valt vanaf deze afstand niet goed te zien, maar het riet lijkt me ook hier niet erg lang …

Ook dit paalnest was overigens weer bezet. Mevrouw ooievaar stond op het nest en haar eega stond op één poot aan de overkant van de sloot …

Ook het paalnest meteen ten noorden van de gaswinlocatie was bezet, hier stond het koppel samen op het nest. Aan het boomnest iets verderop werd nog gewerkt. Even later mocht ik getuige zijn van het transport van een deel van de interieurbekleding voor dat nest …

  • wordt vervolgd

Gesignaleerd: de tureluur

Hoewel het over de gehele linie slecht gaat met de weidevogels, mag ik dit voorjaar niet klagen over het aantal weidevogels dat ik tot dusver voor de lens heb gekregen …

Het is intussen alweer ruim twee weken geleden dat ik de auto tijdens een ritje in de berm heb geparkeerd aan de Wolwarren bij Oudega. De plas-dras bood genoeg gevogelte om een tijdje naar te kijken …

Terwijl ik de bewegingen zo aanschouwde, zag ik na enige tijd een tureluur (Tringa totanus) rondscharrelen. De tureluur staat net als veel andere weidevogels de Rode lijst voor vogels staat. Dat werd met zijn prachtige oranje poten en snavel voor mij de vogel van de dag …

Kelev de rietsnijdershond

Nadat de voorgaande logjes vooral in het teken stonden van de bedreigingen van het werk van de rietsnijders, sluit ik deze miniserie over mijn bezoek aan het rietland in de Weerribben wat lichtvoetiger af met een paar foto’s van Kelev. Kelev komt samen met zijn vrouwtje dagelijks op werkbezoek bij de rietsnijder …

Kelev 1

Zodra hij ter plaatse is, begint hij met een stukje kwaliteitscontrole van het werk, zoals op de bovenstaande foto goed te zien is. Daarna maakt hij – om zijn poten niet open te halen aan de harde en scherpe stoppels – behoedzaam een ronde door het rietland …

Kelev en zijn baas kunnen natuurlijk ook bekeken op Jetskes’ weblog.
Het werk van de rietsnijders zal hier in de toekomst ongetwijfeld nog eens aan de orde komen.

In het Weerribbenriet (3)

Omdat het gemaaide riet in schoven bijeen staat, verplaatst de rietsnijder zijn werkplek regelmatig. Zo kan hij het afval uit het riet kammen zonder dat hij met elk bosje heen en weer moet lopen …

Zodra hij zijn werkplek heeft verplaatst, begint de rietsnijder de ruigte die uit het riet is gekamd op te ruimen. Dat doet hij simpelweg door het te verbranden. Hoe lang dat nog kan, is ook maar de vraag. Er gaan stemmen op om het verbranden te verbieden, dat zou betekenen dat de rietsnijder het moet verzamelen en afvoeren. En wie dat zal betalen …? De rietsnijder, vrees ik. Zo lang die zijn werk nog kan doen tenminste …

Het werk van de rietsnijder is momenteel alleen lonend dankzij subsidie. Nu de overheid van plan is om die subsidie te halveren, valt er voor de meeste rietsnijders straks zelfs geen droog brood meer te verdienen. En voor de rietsnijder die het misschien nog wel lonend kan maken, heeft de overheid nog een andere verrassing in petto. Tot nu toe wordt er voor de pacht van rietlanden gewerkt met langjarige contracten. Ook daar wil de overheid van af. Dat zal de nekslag zijn voor veel rietsnijder, maar ook voor natuur en landschap …

De rietsnijders zijn onontbeerlijk voor het behoud van de uitgestrekte rietlanden in de Weerribben en de Wieden, maar ook in De Alde Feanen en verschillende andere gebieden in ons land. Wanneer de rietlanden niet jaarlijks worden gemaaid, dan zullen ze binnen enkele jaren veranderen in bossen. Dat was al goed te zien in het perceel waar Klaas dinsdag aan het werk was. Om de paar meter schiet een klein boompje tussen het riet omhoog. De rietmaaier kan die jonge twijgen nu nog aan, maar na een tweede jaar komt hij er niet meer doorheen …

Nee, het was niet echt een heel vrolijk bezoek aan de rietsnijders. Er hingen niet alleen grijze rookwolken boven het rietland, maar ook de spreekwoordelijke donkere wolken met het oog op de toekomst waren voelbaar. Voor Kelev maakte het allemaal niets uit,  hij was en is gewoon heer en meester over zijn domein …

Tot slot: bij RTV Oost kun je terecht voor een radio-interview en een tv-interview over de problemen.
Met dank aan RTV Oost en mijn fotomaatje Jetske, ook zij publiceerde een logje over de ‘Kopzorgen in het rietland’.

In het Weerribbenriet (2)

Na de lunch hervatte de rietsnijder zijn werk. Zo lang je het niet met eigen ogen hebt gezien, kun je je nauwelijks voorstellen hoeveel werk er verzet moet worden om 1 bos riet samen te stellen …

Zoals ik gisteren al schreef, moeten alle grassen en ander groen uit het riet worden gekamd. De rietsnijder gebruikt daarvoor een machine met metalen pennen op een lopende band. Hij pakt steeds een bosje riet stevig vast en duwt de ondereinden van de stengels over de metalen pennen. Zo wordt alle ruigte uit het riet getrokken …

Vele tientallen van die kleine bosjes later ligt er een groot bos riet op de stellage, en die moet daar af … Dat kan daar midden in het rietland maar op één manier: op de schouder. Een jaar of wat geleden heb ik zelf eens zo’n bos op de wagen gegooid, maar dat valt niet mee. Respect voor die man en zijn collega’s …

– wordt vervolgd –

In het Weerribbenriet (1)

Gisteren ben ik samen met mijn fotomaatje Jetske het rietland in de Weerribben weer eens ingetrokken om een bezoek te brengen aan Jetskes’ zwager Klaas, één van de vele rietsnijders in de Kop van Overijssel. Er was ons door de weermannen droog, maar bewolkt en gestaag ophelderend weer toegezegd. Daar kwam echter weer weinig van terecht, het bleef bewolkt en waterkoud, en het regende zelfs af en toe even een beetje …

Zodra Klaas ons zag aankomen, staakte hij zijn werkzaamheden om eerst even bij te praten. Op het betreffende perceel in het centrum van de rietcultuur bij Kalenberg is opnieuw sprake van een zeer matige oogst. “Het staat niet hoog, maar zo van een afstandje lijkt het nog heel wat,” vertelde Klaas, “maar als je het veld in loopt, dan zie dat er bijna net zoveel gras staat als riet …” Hardnekkige grassen zoals het pijpestrootje zorgen ervoor dat de rietsnijder meer werk heeft van minder riet. Daarover morgen meer …

Rond twaalven verscheen ook de vrouw van de rietsnijder ten tonele met hun trouwe viervoeter Kelev. Omdat het geen weer was om buiten te lunchen, werden we uitgenodigd in de mobiele kantine voor koffie en broodjes …

– wordt vervolgd –