De Kempense heidelibel?

Nadat ik het geaderd witje had gefotografeerd, ging ik net als Jetske op zoek naar de de Kempense heidelibel. Dit is een zeer zeldzame libel, die als ernstig bedreigd op de Rode Lijst staat. In ons land komt hij eigenlijk alleen voor in de Kempen en hier in de Weerribben. Al snel zag ik op een paar plaatsen een rode libel op het gemaaide gras zitten. Of er op de eerste foto ook echt een Kempense heidelibel staat, weet ik niet zeker. Het zou met zijn zwarte poten ook een Bloedrode heidelibel kunnen zijn. Wie het weet, mag het zeggen …

Mooier dan op de eerste foto lukte het me niet om libellen vast te leggen op het gemaaide gras. Daarom besloot ik naar de bosrand te lopen. Met wat geluk zou ik op ooghoogte een Kempense Heidelibel kunnen vinden tegen een wat rustiger achtergrond …

Ik was weer niet ongelukkig die dag. Al snel kon ik niet ver van elkaar verwijderd heidelibellen op een takje fotograferen. Ik had weliswaar al een foto van de Kempense heidelibel in mijn archief, maar vooral de laatste twee foto’s waren toch wel een stukje mooier. Nu maar hopen dat het Kempense heidelibellen waren, dan kon ik die alvast afvinken, daarmee was mijn dag al geslaagd. Maar de dag was nog niet voorbij, nog lang niet …

  • wordt vervolgd

Zwarte sterns en naderend onweer

De vreemde vogel liet zijn riedeltje nog steeds regelmatig horen vanuit de boom in het rietland. Hij liet zich echter niet zien, daarom besloten we door te lopen naar de vogelkijkhut met de toepasselijke naam ‘Blaustirns’. Het is de Friese benaming voor de zwarte stern, en dat is precies de vogel waarvoor we hier naar toe waren gekomen …

De zwarte stern is een trekvogel die als bedreigd op de Rode lijst staat. Die indruk kregen we zaterdagmiddag gelukkig geenszins. Vanaf het eerste moment dat we in de kijkhut zaten, vlogen er talloze malen zwarte sterns aan ons voorbij. Ik heb er nu eens een keer meer foto’s van kunnen maken dan ik hier nu kan laten zien …

Intussen kwam de bui die we eerder al boven Eastermar zagen hangen, langzaam maar zeker onze kant op. Na enige tijd hoorden we de donder in de verte over de Leijen rollen …

Wat ik niet goed begrijp, is dat sommige watersporters er desondanks voor kozen om het water op te gaan, zoals het motorbootje, of om er op te blijven zoals de kanoërs …

Jetske en ik hadden onze fotografische buit na een half uurtje wel binnen. Een echte duikvlucht om een visje te vangen en het voeren van bedelende jongen hadden we niet te zien gekregen, maar verder was ik zeer content over de medewerking die we hadden gekregen van de sterns. Daar besloten we op te stappen. Misschien konden we nog net voor de bui los zou barsten bij de auto zijn. …

Op de terugweg troffen we halverwege het pad door het riet een paar mensen aan. De man van het stel stond met de fiets aan de hand(!?) naar de boom te kijken. Daar klonk nog steeds het riedeltje dat we op de heenweg ook al hadden gehoord. De in een blauwe trui geklede man dacht dat het om een blauwborst ging.

Hij had hem alleen nog niet kunnen zien, daar bracht hij echter verandering. Behalve een fiets had hij ook een verrekijker meegenomen. Daarmee wist hij de vogel te lokaliseren, vertelde hij even later. Maar hoe goed hij ook zijn best deed om ons het juiste takje aan te wijzen, Jetske en ik kregen hem niet te zien …

Tot slot: hoewel we net niet helemaal droog bleven, waren we mooi op tijd bij de auto voordat de hemelsluizen echt open gingen. 🙂

De tapuit – nr. 86

Terwijl ik het weiland met paardenbloemen in de verte aan het fotograferen was, vloog er op een bepaald moment een klein vogeltje voor me langs. Vanuit een ooghoek zag ik dat hij op een dampaal iets verderop landde. Meteen zette ik de achtervolging in, waarna ik mijn camera op hem richtte …

Zodra ik hem in de zoeker had, meende ik hem te herkennen. Het leek een tapuit te zijn (heidehipper in het Fries), en daarmee had ik weer eens een primeurtje. Ik heb het nog even nagekeken, tot dat moment had ik – voor zover bekend – 85 vogelsoorten in mijn fotoarchief. De tapuit is dus nr. 86. Nadat ik twee foto’s van de tapuit op die grote dampaal had gemaakt, leek hij het welletjes te vinden en vloog hij naar een hek een stukje verderop …

De tapuit staat sinds 2004 als bedreigd op de Nederlandse rode lijst. Het is een kleine insectenetende zangvogel, die zich bij voorkeur ophoudt in heidegebieden, duinen en zandverstuivingen. Hier tussen de weilanden leek hij me niet direct op zijn plek, maar mogelijk houdt hij zich normaal gesproken op bij de zandwinput op een flinke steenworp afstand …

Hoe dan ook, ik was en ben blij met de foto’s die ik van deze sterk bedreigde vogel heb kunnen maken …

Kemphaan junior

In de voorgaande logjes waren achtereenvolgens de mannelijke en de vrouwelijke kemphaan te zien. Luisterend naar het nauwelijks hoorbare geluid dat hij voortbracht, zou dit volgens ‘Petersons Vogelgids’ best eens een juveniele kemphaan kunnen zijn …

Op iets serieuzere wijze lijkt dat idee steun te krijgen op de website van Vogelbescherming Nederland. Maar het kan net zo goed zijn dat dit een kleurvariatie van de vrouw is. De natuur zit vol verrassingen, zo ook in dit geval …

Kenner van poollicht & natuur Ben van Bokhoven heeft zojuist in een onderstaande reactie laten weten, dat het waarschijnlijk een volwassen mannetje is, waarvan de witte kraag alleen nog niet is volgroeid …

Fotogeniek was deze hoants, zoals de kemphaan in het Fries wordt genoemd, zeker. Zelfs zijn spiegelbeeld werkte voorbeeldig mee. Ik sluit dit drieluik over de kemphaan dan ook met een tevreden gevoel af. Toen ik ze vorig jaar op deze locatie voor het eerst zag, bleven ze een stuk verder weg. Dit is toch net wat bevredigender …

De camouflage van mevr. kemphaan

Niet alleen de heer kemphaan liet zich zien, ook mevrouw kemphaan verscheen ten tonele. Samen met de kievit schittert ze al een paar dagen in de header …

Net als de heer kemphaan liet ze zich mooi zien door wat heen en weer te lopen. Het enige verschil was dat de kemphaanhaan uit de pitrussen tevoorschijn kwam, terwijl de hen er uiteindelijk in verdween …

Als ze eenmaal tussen de pitrussen en het droge gras verdwijnt, laat ze mooi zien hoe perfect haar camouflage is. Al snel vind je haar alleen met de nodige moeite terug. Zodra ze even gaat liggen is ze weg …

De kemphaan komt tevoorschijn

Dinsdag liet ik hier een foto zien van een vogel die nauwelijks zichtbaar aan de waterkant tussen de pitrussen verborgen zat. Met iedere beweging liet hij wat meer van zichzelf zien …

Mijn vogelkennis is niet echt heel groot, maar ik vermoed dat het hier gaat om een mannelijk exemplaar van de kemphaan, die als ‘Ernstig bedreigd’ op de Rode Lijst voor Vogels staat. In de jaren 50 van de vorige eeuw was de kemphaan in ons land nog een algemeen voorkomende broedvogel. Met het oprukken van de intensieve landbouw was het de eerste weidevogel die uit het veld moest ruimen. Van de grote aantallen kemphanen die tot aan de jaren vijftig in West-Europa baltsten en broedden is nu minder dan 10% over …

Net als vorig jaar zit er in de Mieden onder de rook van Gerkesklooster momenteel een vrij grote groep kemphanen. Volgens mij zijn dit allemaal doortrekkers, die hier een tijdlang pauzeren en foerageren. Een dezer dagen zal ik ook nog een paar foto’s van het vrouwtje laten zien …

Gesignaleerd: de tureluur

Hoewel het over de gehele linie slecht gaat met de weidevogels, mag ik dit voorjaar niet klagen over het aantal weidevogels dat ik tot dusver voor de lens heb gekregen …

Het is intussen alweer ruim twee weken geleden dat ik de auto tijdens een ritje in de berm heb geparkeerd aan de Wolwarren bij Oudega. De plas-dras bood genoeg gevogelte om een tijdje naar te kijken …

Terwijl ik de bewegingen zo aanschouwde, zag ik na enige tijd een tureluur (Tringa totanus) rondscharrelen. De tureluur staat net als veel andere weidevogels de Rode lijst voor vogels staat. Dat werd met zijn prachtige oranje poten en snavel voor mij de vogel van de dag …