Engelse landschapstuin | Afanja's Weblog

Na meer dan een week zagen we gisterochtend eindelijk de zon weer. Ik besloot na de koffie meteen de koe bij de hoorns te vatten en naar de bossen van Olterterp-Beetsterzwaag te rijden. Onderweg kom je dan automatisch langs de landschapstuin van Huize Olterterp, waar It Fryske Gea haar hoofkwartier heeft. Daar maakte ik de eerste stop …

de oprijlaan naar het hoofdkwartier van It Fryske Gea

Hoewel veel bomen hun bladeren al waren verloren en de kleurenpracht in de afgelopen grijze week goeddeels was verdwenen, lukte het toch om nog wat mooie krentjes uit de pap te vissen. Ik liep eerst maar eens naar het heuveltje voor in de tuin met het kunstwerk van beeldhouwer Anne Woudwijk …

herfstbladeren aan één van de bomen in de landschapstuin

de heuvel in de landschapstuin waar een kunstwerk ligt

Anne Woudwijk was kennelijk al bezig met de (terugkeer van) de wolf naar ons land, voordat daar echt sprake van was. De titel van het kunstwerk is ‘Wanneer de maan het landschap verandert, huilen de wolven’. Samen met nog twee andere kunstwerken, die Park Huize Olterterp in één rechte lijn verbinden met de natuurgebieden het Ketliker Skar en de Lendevallei, vormt het een ‘Ode aan de wolf’...

het kunstwerk ‘Wanneer de maan het landschap verandert, huilen de wolven’ van beeldhouwer Anne Woudwijk

Vanaf het heuveltje heb je mooi zicht op de door het park slingerende paden. De Engelse landschapstuin is ontworpen door de tuinarchitecten Lucas Pieter Roodbaard en Gerrit Vlaskamp. Morgen lopen we wat verder het park in …

de Engelse landschapstuin is ontworpen door de tuinarchitecten Roodbaard en Vlaskamp

het landhuis waar de provinciale vereniging voor natuurbescherming I Fryske Gea gevestigd is

– wordt vervolgd

Toen ze terugkwam van de parkeerplaats was Jetske voorzien van haar kniebeschermers. Zelf gooide ik mijn viskrukje over de schouder, en zo waren we helemaal klaar voor de macrosessie waar we eigenlijk voor gekomen waren. Landgoed Dickninge staat namelijk vooral bekend om de groei en bloei van de zeldzame holwortel, eind maart – begin april …

Dickninge is een landgoed van ongeveer 75 hectare in het uiterste zuidwesten van de provincie Drenthe. Het ligt op de westelijke oever van het riviertje de Reest, dat de grens tussen Drenthe en Overijssel vormt (Google Maps). Het ruisen van een achter het struikgewas liggende vistrap in het riviertje staat garant voor een prettig achtergrondgeluid als je de landschapstuin in loopt …

De holwortel behoort tot de stinzenplanten. Dat is een groep planten die van oorsprong in een regio alleen als ingevoerde sierplantensoort voorkwam in landgoederen, boerenhoven, pastorietuinen en dergelijke. De holwortel is waarschijnlijk al zo’n 700 jaar geleden door kloosterlingen naar Dickninge gebracht, naar het klooster dat hier indertijd stond. Sindsdien heeft het plantje het landgoed centimeter voor centimeter veroverd. Ook bekendere voorjaarsbloeiers als het sneeuwklokje en het lenteklokje zijn stinzenplanten. Het woord stinzenplant (stinsenplant) komt trouwens van het Friese woord stins, dat stenen huis betekent. Er wordt een versterkt en met stenen gebouwd huis mee bedoeld. Dat waren vooral de woningen van adellijke of anderszins aanzienlijke heren, die dikwijls landgoederen bezaten …

Ik had op dat moment niet echt de rust om me op macrofotografie te concentreren. Als je echt mooie macrofoto’s van de holwortel en de er omheen vliegende hommels en bijen willen zien, dan moet je even hier bij mijn fotomaatje kijken. Omdat ik er voor het eerst was, heb ik nog wat rondgestruind om wat fragmenten van de Engelse landschapstuin te bekijken en te kieken. Ik houd wel van die kronkelende paden. Hoewel het hoogtepunt van de bloei van de holwortel al voorbij was, vond ik geheel erg mooi …

Omdat het derde bruggetje op onze route slecht begaanbaar was, besloten wij na verloop van tijd weer op onze schreden terug te keren. Jetskes’ aanbod om de auto weer op te halen en me dan weer op te pikken, sloeg ik ditmaal af. Mijn benen waren gelukkig weer net wat sterker gebleken dan bij onze vorige fotokuier. En zo lukte het om onderweg ook nog even een paar foto’s te maken van ‘huize Dickninge’. Maar verder werden we toch echt geacht niet te gaan …