De onderstaande foto heb ik zondag 7 februari halverwege de middag tijdens het hoogtepunt van de sneeuwjacht gemaakt. Er was nog altijd niet echt veel sneeuw gevallen, maar aan de stuifsneeuw is te zien dat de wind als een malle tekeer ging …

Korte tijd later leek de sneeuwjacht even pauze te houden. Dat was voor mij het moment om alvast even datgene te doen wat ik nooit oversla, wanneer er sneeuw ligt … Even lekker blootsvoets een kuiertje in de tuin maken. Dat heb ik eigenlijk altijd al een fijne activiteit gevonden. Maar sinds ik in 2004 de diagnose MS heb gekregen, vind ik vooral de warmte-tintelingen achteraf nog veel lekkerder …

Rond elf uur ’s avonds was dit het beeld van de situatie rond de vijver. Aan de vloeiende lijnen in de sneeuw is mooi te zien dat het oppervlak voortdurend glad gestreken werd door de harde wind. Ook de vijver is bedekt met een laagje sneeuw, dat daar meteen in een vieze drab verandert. Het luchtpompje houdt een mooi rond wak open …

Maandagochtend lag de tuin er zo bij. De sneeuw bood vanwege de harde wind en het kleine formaat van de vlokjes nog steeds nauwelijks enige tekening. De meeste sneeuw was tot duintjes bijeen gewaaid op het terras en in het achterste deel van het paadje. Het paadje dat langs de vijver naar achteren leidt, was mooi schoon gewaaid. Daar waren de voegen tussen de tegels mooi te zien …

Ik sluit af met een close-up van het sneeuwduintje op het terras. Daar zie ik voor het eerst wat structuur in de een maagdelijk stukje sneeuw …