Op naar de rustplaats

Langzaam dringen we verder door in de wonderlijke wildernis van de Ecokathedraal, alleen het atelier van Louis le Roy op de achtergrond wijst nog op enige beschaving …

Dan naderen we het oude tempelcomplex halverwege de Ecokathedraal. Nog één keer maak ik een klein klimmetje om vanaf enige hoogte een foto te kunnen maken van Aafje bij de twee grote torens …

Achter de torens waar Aafje hierboven vóór staat, ligt letterlijk en figuurlijk een rustplaats. Met uitzicht op het naastgelegen weiland heeft Louis le Roy hier ooit een zitbankje gecreëerd, waar hij zelf ook wel eens een momentje van rust pakte. Voor het bankje ligt een stuk van een oude grafsteen, waarop alleen nog ‘RUSTPLAATS’ te lezen is. Hoewel er rondom in de Ecokathedraal wel plekjes te vinden zijn waar je even op een muurtje kunt zitten, ga ik bij vrijwel elk bezoek hier toch wel even zitten mijmeren …

Eenmaal bij de rustplaats halverwege de Ecokathedraal aangekomen, vind ik het ook meteen welletjes. Mijn onderdanen staan een tocht verder naar achteren langs de Inca-tempels niet toe. We besluiten terug te gaan naar het startpunt. Daarbij passeren we de oude gebroken boom weer en krijgen dan zicht op de van stoeptegels gebouwde koepel. Aafje lijkt het niet helemaal te vertrouwen en blijft buiten staan. Pas nadat ik haar heb laten zien hoe hij gebouwd is en hoe dik de muren zijn, waagt ze het er ook even op …

Tot zover deze rondgang door de Ecokathedraal. Maar de goede verstaander heeft maar een half woord nodig …

– wordt ooit zeker vervolgd –

Kris kras door de kathedraal

Zodra we de Porta Celi gepasseerd zijn, beginnen we aan onze tocht die kris kras door de Ecokathedraal voert. We klimmen en dalen, terwijl we links en rechts langs indrukwekkend hoge torens komen. Aafje kijkt zich de ogen uit …

Bij de overgang van het voorste naar het achterste deel van de Eockathedraal lopen we langs een muurtje met keurig gerangschikte zeshoekige tegels, die er duidelijk nog niet zo lang liggen. Aan de andere kant van het pad gaat de bovenkant van een ouder stapelwerk schuil onder een dikke laag mos …

Hoe verder je de Ecokathedraal in loopt, hoe mooier het spel tussen de natuur en de door mensenhanden gestapelde bouwwerken is. Op de eerste foto hieronder staat een van de oudere kleine bouwwerken. Vooral met wat zonlicht erbij is dit in elk jaargetijde een plekje. Het is spannend om te zien of en wanneer de natuur het bouwwerk echt uiteen drukt. Maar ook de omliggende, deels of intussen volledig ingepakte bouwwerken zijn de moeite van het bekijken waard …

– wordt vervolgd –

Die Ecokathedraal, wat is dat eigenlijk?

Het was alweer enige tijd geleden dat ik hier aandacht heb geschonken aan de Ecokathedraal. Er zullen sindsdien allicht nieuwe volgers zijn bijgekomen die geen idee hebben wat die Ecokathedraal nu eigenlijk is en waar het over gaat. Daarom heb ik een al eerder gepubliceerd logje even wat opgefrist. Laat ik beginnen te zeggen dat ik mijn hart er in zekere zin al bijna 20 jaar geleden heb verloren. Er heerst een soort van dynamische rust, die het heerlijk maakt om er af en toe even lekker rond te slenteren tussen de voortdurend veranderende bouwwerken en natuur …

Het idee van een Ecokathedraal is ontsproten een het brein van kunstenaar, filosoof en landschapsarchitect Louis le Roy (1924-2012). Le Roy kreeg in 1966 van de gemeente Heerenveen de opdracht om een strook grond van een kilometer lang en 20 meter breed aan de Kennedylaan in die plaats in te richten als openbare ruimte …

Le Roy begon er stenen los op elkaar te stapelen tot muurtjes en andere constructies. Al snel verschenen er spontaan allerlei planten zoals klaprozen en brandnetels tussen de muurtjes. Na verloop van tijd verdwenen die eerste pioniersplanten en kwamen er diverse andere planten voor in de plaats. Regelmatig werd er overbodig geworden bestratingsmateriaal aangevoerd, waarmee Le Roy verder kon bouwen aan zijn eerste ‘ecokathedrale plantsoen’. Een tijdlang bouwden buurtbewoners enthousiast mee, maar na verloop van tijd raakte het project wat in de versukkeling. In 2005 heeft de gemeente het opnieuw leven ingeblazen. Sindsdien is er weer regelmatig aan gewerkt en is de ‘kleine Ecokathedraal’ weer tot bloei gekomen …

Nadat het eerste ecokathedrale proces aan de Kennedylaan vorm had gekregen, wilde Le Roy meer en groter werken. Daarom heeft hij omstreeks 1974 bij het dorp Mildam een stuk weiland van ca 4 hectare gekocht. Hij begon er op willekeurige wijze wat bomen en struiken te planten en zaden uit te strooien. Daarna werd er tot op de dag van vandaag regelmatig een vrachtwagen restmateriaal van stratenmakers uit de omgeving gestort op de plek, die langzaam zou uitgroeien tot de Ecokathedraal. Le Roy verwerkte het aangevoerde materiaal in eerste instantie helemaal alleen, en later samen met enkele volgelingen. Volledig met handkracht werden er in de loop der jaren stukje bij beetje allerlei muurtjes, torens en op tempels lijkende constructies gebouwd, Volgens Le Roy moet er zeker duizend jaar aan de Ecokathedraal worden gebouwd, net als bij middeleeuwse kathedralen het geval was …

Zodra een deel van het terrein ‘af’ is, wordt het met rust gelaten door de bouwers. De bouwwerken worden overgedragen aan de natuur, waarna de bouwers elders aan de slag gaan. Na verloop van tijd wordt er weer naast en op de door de natuur veroverde bouwwerken verder gebouwd. Op deze manier zijn mens en natuur hier intussen al ruim 50 jaar bezig met elkaar. Dit zijn de eindeloze processen waar Le Roy in zijn denkwijze op doelde …

We moeten onze maatschappij anders inrichten, vond Le Roy. We moeten af van de altijd maar in volle vaart op groei gerichte economie. We moeten in een natuurlijker ritme gaan leven en werken. Daarbij was Le Roy niet zomaar een dromer. Hij was realistisch genoeg om te weten dat de huidige economie en de inrichting van onze maatschappij niet snel en makkelijk te veranderen zijn. Maar het kan geen kwaad om te werken aan een tegen de stroom in zwemmende cultuur, om zo aan verandering te werken. Je kunt zeggen wat je wilt, maar in feite was Le Roy zijn tijd aardig vooruit …

Als je tegenwoordig de Ecokathedraal betreedt, kom je eerst in een relatief nieuw en geordend deel. Zodra je verder het bos in loopt, verandert dat beeld. Over slingerende en kronkelende paden vervolg je je weg. Steeds verder dring je een vreemde wildernis binnen. Op zomerse dagen hoor je rondom insecten zoemen. Diverse vogels zingen hun riedeltje en hoog in de bomen hoor je af en toe een specht timmeren. Nu eens ga je omhoog, dan weer omlaag. Je loopt tussen deels door planten en struiken overwoekerde bouwwerken door. In de verte meen je de restanten van een oude beschaving te zien. En jawel, ineens sta je tussen hoog oprijzende torens en tempels. Even waan je je in een oude stad van de Inca’s of de Azteken …

Intussen schijnen er ruim 2.500 vrachtladingen stratenmakerspuin te zijn verwerkt. Onder het motto ‘Afval bestaat niet’ heeft Louis le Roy hier zelf 40 jaar lopen slepen en stapelen met bakstenen, stoeptegels, trottoirbanden en ander bestratingsmateriaal. Tegenwoordig draagt de Stichting Tijd het gedachtegoed van Louis le Roy verder uit. Ook beheer en eigendom van de Ecokathedraal zijn door de familie overgedragen aan de Stichting Tijd …

En voor wie er nog geen genoeg van kan krijgen, op deze pagina heb ik een aantal video-opnamen verzameld, waarop je onder andere Louis le Roy zelf aan het werk ziet:

‘Louis le Roy en zijn Ecokathedraal op video

– wordt vervolgd –

Parkeerprobleem bij de Ecokathedraal

Vorige week ben ik voor het eerst sinds lange tijd weer eens samen met Aafje bij de Ecokathedraal bij Mildam geweest. De afgelopen jaren ging ik er meestal alleen of samen met Jetske naar toe. Een paar maal heb ik er ook een rondgang mogen maken met bevriende medebloggers. Vorige week was Aafje dan weer aan de beurt, want nu is er tijd voor …

Pas toen we uitgestapt waren, zag ik het onderstaande bordje hangen. Parkeren bij de Ecokathedraal is altijd al een probleem geweest, maar nu het perceel aan de overkant van de weg verkocht lijkt te zijn, wordt dat probleem nog nijpender. Tot op zekere hoogte heb ik er ook wel begrip voor, dat er bij voorkeur geparkeerd moet worden bij het sportpark, maar voor mij is dat geen optie …

Als ik vanaf De Wissel naar de Ecokathedraal moet lopen, dan hoef ik de kathedraal vervolgens niet meer in te gaan. Dat staat de MS me dan niet meer toe. Tot het tegendeel is bewezen, ga ik er daarom maar vanuit dat ik met mijn gehandicaptenparkeerkaart gewoon kan blijven parkeren. Want het zou toch wel zonde zijn om een lange rij bezoeken, die al in 2002 is begonnen om die reden te beëindigen …

Maar nu eerst terug naar het bezoek van vorige week. Hoewel we nog maar een deel van de nieuwste bouwwerken bij de entree hebben bekeken, keek Aafje zich er de ogen uit. Het was zelfs de eerste keer dat ze onder de Porta Celi door liep, kleinzoon Tijmen was haar hierbij zelfs voor geweest …

– wordt vervolgd –

Ver weg vanuit de tuin

Ook al ben ik sinds de coronatijd meer dan anders in de tuin, mijn foto-onderwerpen zoek ik niet altijd binnen die beperkte ruimte. Door regelmatig even een blik omhoog te werpen, zijn er ook buiten de tuin vaak mooie en interessante dingen te zien of te fotograferen.

Zo zag ik zondagmiddag hoe het witte condensspoor van een de zon tegemoet vliegend vliegtuig, verdween in zijn eigen schaduw. Van dat soort momenten kan ik echt genieten …

Aan het begin van de zondagavond heb ik – ook weer vanuit de tuin – een close-up gemaakt van de maan. Het kraterlandschap toonde zich weer op zijn mooist …

Toen de avondklok later op de avond al was ingegaan, heb ik nog even een avondkuiertje gemaakt in de tuin. Net als op zaterdagavond stond er weer een mooie grote kring of halo rond de maan …

Sierlijke rafelrandjes

Nadat ik gisterochtend het fragiele ijsvloertje had vastgelegd, heb ik de camera nog even op de klimop gericht …

Fijne rijprandjes begonnen op te lichten zodra de zon boven de omliggende huizen klom …

Tot slot nog een tegenlichtopname van de fijne ijzige randjes …

IJzige tafereeltjes

Vanmorgen lag er voor het eerst sinds januari 2019 weer eens een dun laagje ijs op de vijver …

Zoals gebruikelijk heb ik daar meteen maar weer een paar ijzige close-ups van gemaakt …

Om de week na dit donkere weekend toch maar weer enigszins optimistisch en hoop vol te beginnen, sluit ik af met een foto van de heksenbol. Ook daar lag een dun vliesje ijs overheen …