Stil vuurwerk

Af en toe klinkt vanuit de verte de doffe dreun van een carbidbus, verder is het ongewoon stil op deze oudjaarsdag. Het echte vuurwerk is tijdens deze jaarwisseling verboden in het kader van de coronamaatregelen. Eigenlijk zijn alleen sterretjes landelijk toegestaan vandaag. Alleen in Fryslân en een aantal andere regio’s is het traditionele carbidschieten toegestaan. Maar omdat samenscholingen van meer dan twee personen niet zijn toegestaan, wordt het door verschillende burgemeesters met ‘een beroep op het gezond verstand’ afgeraden.
Wij laten slechts een kurkje knallen en verder doe ik het met wat stil vuurwerk vandaag. Het spreekt voor zich, dat ik er rond middernacht nog een schepje bovenop doe, want dat is hier namelijk traditioneel het moment voor het ‘nijjierswinskjen’.

Ik sluit af met een woord van dank aan allen die ook dit jaar weer zo vaak de moeite namen om mijn weblog te bezoeken. Of je nu komt om stil en min of meer manier anoniem mijn foto’s te bekijken, of je een snelle ‘like’ aanvinkt of actief reageert, ik ben blij met jullie allen!

Ik wens jullie allen een rustige en veilige jaarwisseling.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Eindejaarsmijmeringen in de tuin

“Moet er nog wat gezegd worden over 2020 …?” vroeg ik me af, terwijl ik naar de tuin in kerstsfeer zat te staren. Voorgaande jaren maakte ik in december nog wel eens iets van een jaaroverzicht, maar ik kan er nu niet echt toe komen. Corona heeft ons leven vanaf half maart flink in zijn greep genomen, dat is geen nieuws. Daar is eerst wel even genoeg over gezegd, wat mij betreft. In de aanloop naar de vaccinaties zal er nog genoeg te mopperen zijn, maar dat bewaar ik dan maar voor volgend jaar …

Op hoofdlijnen was 2020 een waardeloos jaar, maar was het daarmee een verloren jaar? Zeker niet, er waren nog genoeg kleurige lichtpuntjes en mooie momenten. Je moet er alleen oog voor hebben en je ervoor openstellen. Zo was er eind juli een leuke kennismaking met Omabaard en haar kleine reisgezelschap in de Ecokathedraal bij Mildam. Verder heb ik, zodra het leven in coronatijd wat in ‘nieuw normale plooien’ viel, toch ook weer een aantal gezellige dagen met mijn fotomaatje gehad …

En het klinkt misschien raar, maar dankzij corona is voor Aafje en mij de overgang naar haar pensionering achteraf bekeken heel soepel verlopen. Nadat Aafje tijdens de eerste lockdown volledig thuis had gewerkt, kon ze in de laatste maanden afwisselend thuis en op kantoor werken. En zo zijn we in feite heel harmonieus naar de nieuwe situatie gegroeid, waarin we huis en tuin vanaf nu niet alleen ’s nachts maar ook overdag delen …

Nee, verder hoeft er niet veel meer te worden gezegd, ik ben wel klaar met 2020. Eigenlijk hoef ik alleen mijn vuurwerkshow voor morgen nog maar voor te bereiden …   😉

Speurend naar prooi

De torenvalk die ik hier gisteren en ook vorige week al voor het voetlicht bracht, was echt een voorbeeldig model …

Nadat hij vanaf zijn prominente plekje in de top van een boom mogelijk ergens in het gras iets had gezien, vloog hij op. Enkele tientallen meters verderop bleef hij speurend naar prooi enige tijd biddend in de lucht hangen. Korte tijd later dook hij naar beneden, waar hij buiten zicht van de camera misschien een versnapering kon bemachtigen …

Torenvalk op de uitkijk

In de kerstdagen ben ik mijn foto-archief van dit jaar eens ingedoken om te bekijken wat daar nog in zit aan nog niet gepubliceerde foto’s …

Daarbij kwam ik onder andere deze serie tegen van een torenvalk, die het uiterste topje van een boom had uitgezocht om zijn jachtgebied in het oog te houden …

Weertje, hè!?

Een ouderwetse herfststorm genaamd Bella in plaats van ’n gezellig sneeuwstormpje tussen kerst en oud & nieuw …

Het is nu niet echt het ideaalplaatje wat ik me van de corona-eindejaarstijd had voorgesteld …

In plaats van een sneeuwwandeling heb ik vanmorgen een kuiertje door mijn foto-archief gemaakt …

Toen alles nog normaal was

Het was een mooi, maar fris weer, toen Aafje en ik op zondag 1 maart aan het begin van de middag in de auto stapten. De krokussen bloeiden gewoon alsof er niks aan de hand was …

En er was ook (nog) niks aan de hand. We passeerden achtereenvolgens de fiets- en voetgangersbruggen ‘de Slinger’ over de Zuiderhogeweg en ‘de Ring’ over de A7. Op de weg heerste de gebruikelijke zondagsrust. Dat het twee weken later ook op werkdagen gedurende langere tijd zo rustig zou zijn, konden we toen nog niet bevroeden …

Eenmaal op de plaats van bestemming kregen we het uitdrukkelijke verzoek om eerst het nieuwe uitzicht vanuit de kamers van de kleinzonen te bewonderen. Links het uitzicht in noordelijke richting, rechts dat in zuidelijke richting …

Pas toen een en ander was goedgekeurd mochten we ook de rest van het nieuwe huis bekijken. Ook dat kon onze goedkeuring wel wegdragen, waarna we met de gebruikelijke knuffel** afscheid namen …

** een knuffel … wat was dat ook weer …?