Kryst – 2021 – Kerst

Ik had ons allen een mooie winterse kerst gegund in deze lockdown, maar dat zit er helaas weer niet in. Meer dan afwisselend wat regen, natte sneeuw, ijzel en lichte vorst lijkt er niet in te zitten. En dat alles dan ook nog eens met de nodige lokale en regionale verschillen. De weergoden lijken het ons makkelijk te willen maken. Het is weer om lekker binnen te blijven. Kortom: zet een lekker muziekje op, pak een boek, bekijk een mooie film op of ga creatief aan de slag …

Watst ek fan doel bist en watst ek dwaan silst …

Wat je ook van plan bent en wat je ook gaat doen …

Whatever you’re up to and whatever you’re going to do …

Gelukkig heb ik woensdag genoeg foto’s gemaakt om het winterse sfeertje hier de komende dagen nog even vast te houden.

Ecokathedrale fotokuier 28

We schrijven maart 2020 als de wereld ineens op zijn kop komt te staan door een pandemie. Vanuit China waaiert het coronavirus COVID-19 over de hele wereld uit. Vanaf 15 maart gaat ons land in een langdurige ‘intelligente lockdown’.

Eigenlijk veranderde er in eerste instantie niet eens zo gek veel voor mij. Een druk sociaal leven hadden we toch al niet meer en mijn fotokuiertjes in de Friese natuur, waar het nog stiller was dan normaal, konden op de meeste plaatsen gewoon doorgaan. Omdat de noordelijke wind het op vlakte nog een tijdlang allerminst aangenaam maakte, was de Ecokathedraal tussen de bomen een tijdlang bijna wekelijks een fijn toevluchtsoord. Het was en is geen straf om daar tussen het ontluikend groen af en toe eens op een stenen muurtje in de zon te zitten …

Eindejaarsmijmeringen in de tuin

“Moet er nog wat gezegd worden over 2020 …?” vroeg ik me af, terwijl ik naar de tuin in kerstsfeer zat te staren. Voorgaande jaren maakte ik in december nog wel eens iets van een jaaroverzicht, maar ik kan er nu niet echt toe komen. Corona heeft ons leven vanaf half maart flink in zijn greep genomen, dat is geen nieuws. Daar is eerst wel even genoeg over gezegd, wat mij betreft. In de aanloop naar de vaccinaties zal er nog genoeg te mopperen zijn, maar dat bewaar ik dan maar voor volgend jaar …

Op hoofdlijnen was 2020 een waardeloos jaar, maar was het daarmee een verloren jaar? Zeker niet, er waren nog genoeg kleurige lichtpuntjes en mooie momenten. Je moet er alleen oog voor hebben en je ervoor openstellen. Zo was er eind juli een leuke kennismaking met Omabaard en haar kleine reisgezelschap in de Ecokathedraal bij Mildam. Verder heb ik, zodra het leven in coronatijd wat in ‘nieuw normale plooien’ viel, toch ook weer een aantal gezellige dagen met mijn fotomaatje gehad …

En het klinkt misschien raar, maar dankzij corona is voor Aafje en mij de overgang naar haar pensionering achteraf bekeken heel soepel verlopen. Nadat Aafje tijdens de eerste lockdown volledig thuis had gewerkt, kon ze in de laatste maanden afwisselend thuis en op kantoor werken. En zo zijn we in feite heel harmonieus naar de nieuwe situatie gegroeid, waarin we huis en tuin vanaf nu niet alleen ’s nachts maar ook overdag delen …

Nee, verder hoeft er niet veel meer te worden gezegd, ik ben wel klaar met 2020. Eigenlijk hoef ik alleen mijn vuurwerkshow voor morgen nog maar voor te bereiden …   😉

Winterse wens

Wat zou het mooi zijn om tijdens de lockdown een paar weken echt winterweer hebben. Dat de jeugd zich even lekker kan uitleven met schaatsen en sneeuwballen, en dat we zelf weer eens een fijne sneeuwwandeling kunnen maken …

De onderstaande foto is van 18 december 2010. Tien jaar geleden werd er in die koude decembermaand al volop geschaatst in de Jan Durkspolder. Linksonder kun je zien dat de baanveger net de oversteek heeft gemaakt van de ene waterplas ijsbaan naar de andere …

Ondanks de harde lockdown

Gelukkig waren we na onze virtuele vakantie net voor het ingaan van de harde lockdown weer veilig thuis …

Maar lockdown of niet, Aafje en ik gaan vanmiddag wel een deftig en bijzonder bezoek afleggen …

Er zijn nu eenmaal van die zaken die je echt niet thuis kunt afhandelen. En dit is er zo één …

Stoere houten palen in beton

– Virtueel naar Frankrijk 18 –

We vervolgden onze strandwandeling in zuidelijke richting. Gelukkig verkeerde ik in goed gezelschap, zodat ik alle tijd en ruimte kreeg om mijn plaatjes te schieten. De dames liepen gezellig keuvelend in kalm tempo voort, Johan hield af en toe even halt om mij rustig op te wachten …

Aan de noordkant van het dorp is de krijtrots het laagst. Daar was ter bescherming een kunstmatige zeewering aangebracht aan de onderkant van de rots, die hier eerder in deze serie ook al in beeld is geweest. Verderop krijgt die bescherming een ander karakter, dat komt later deze week beter in beeld …

Vandaag gaat het om een dubbele rij, goeddeels weggeslagen en afgesleten houten palen, die waarschijnlijk als voorganger van de metalen palen hebben gediend als golfbrekers …

Ik vind de onmetelijk brede en schonen stranden op Terschelling en elders langs de Nederlandse kust mooi, maar dit rommelige beeld tegen de achtergrond van die strakke horizon van de oceaan is toch ook wel erg mooi en fotogeniek …

De restanten van dit net aan één van de houten palen, maakt het voor mij helemaal af …

– wordt vervolgd –