Terug naar de rotswand

– Virtueel naar Frankrijk 55 –

Gisteren waren er voor de zoveelste keer mensen die om de een of andere reden dachten dat de virtuele vakantie voorbij was. Niets is echter minder waar. Wie mij hier de afgelopen 15 jaar een beetje heeft leren kennen, weet dat ik een eenmaal begonnen verhaal netjes afrond. En dat is ditmaal niet anders. Nog even volhouden, na dit logje logje volgen er nog vier …

Via een kortere, maar niet eenvoudige weg keerden we tijdens de laatste strandwandeling na verloop van tijd weer terug naar de rotswand …

Terwijl de beide vrouwen heel verstandig even rust inbouwden, zocht J. het alvast wat hogerop …

Aan ’t begin van de laatste etappe terug naar het huis, werd ik nog getrakteerd op een boeket gele hoornpapaver …

Halverwege het pad langs de krijtrots trof ik dit stukje huisvlijt van een beginnend (graffiti)artiest nog aan …

– wordt vervolgd –

Een laatste blik op het huis

– Virtueel naar Frankrijk 54 –

Al pratend en fotograferend wandelde het weer licht met als gevolg dat we al sneller dan verwacht weer voor het grote, aan de zeezijde met leisteen betegelde huis langs liepen …

Even een momentje van weemoed met het oog op het naderende afscheid …

Een stukje verderop kwamen we langs het net van ‘ons mannetje’ de visser. Als er wat in had gezeten, dan had hij het er aan het begin van de middag grondig uit gehaald …

– wordt vervolgd –

Grillige lijnen en vlakken

– Virtueel naar Frankrijk 53 –

Tijdens de wandeling liet ik mijn blik regelmatig over en langs de voor ons zo vreemde kustlijn glijden. Wij hebben langs een groot deel van onze stranden een brede rij duinen, die de zee moeten keren. Hier hebben ze krijtrotsen. Tegen de verzwakte onderste laag is aan het begin van de krijtrots in zuidelijke richting een versterking van steen en beton aangebracht …

Een stukje verder naar het zuiden heeft de oceaan die beschermende wand ter hoogte van een oude golfbreker flink geteisterd. Je zou bijna gaan denken dat die golfbreker een tegengesteld effect heeft gehad …

Aan de kop van diezelfde golfbreker maak ik nog even een paar doorkijkjes onder het scheef hangende element door …

– wordt vervolgd –

Stoer en massief, maar nietig

– Virtueel naar Frankrijk 52 –

Eenmaal op het strand liepen we weer in zuidelijke richting ‘onder het dorp door’ …

De vergane glorie van de golfbrekers blijft fascinerend en de weerspiegeling ervan was een mooie bonus …

Bij één van de zware betonnen elementen is dit bijzondere allegaartje blijven hangen …

Stoer en massief van dichtbij, maar in feite slechts nietige elementen in het weidse kustlandschap …

– wordt vervolgd –

Signs in the sand

– Virtueel naar Frankrijk 51 –

Over de brede betonnen ‘Boulevard d’Ault-Onival’ bereikten we de strandopgang …

Voorbij de grindstrook kwamen we op het zandstrand terecht. Mooi hard zand, waarin moeder de natuur subtiele patronen had gevormd …

Dichter bij de waterlijn werd het zand gevaarlijk nat …

We naderden het domein van de meeuwen en de door de branding zwoegende (garnalen)vissers …

Hier waren de sporen die moeder natuur in het zand had gevormd minder subtiel, maar niet minder mooi …

– wordt vervolgd –

De laatste strandwandeling

– Virtueel naar Frankrijk 50 –

Na de passage van de rolwolk werd het tegen vier uur ’s middags tijd om een laatste strandwandeling te maken. Via het pad achter het huis daalden we langs de krijtrots af naar het strand …

Het water had zich teruggetrokken. Daarmee was er in de verte weer volop ruimte voor de pierenstekers, en die waren er dan ook weer in groten getale. Verderop zwoegden vissers weer met hun zware netten door het water …

Langs het pad stond deze bloem in weer en wind stoer te bloeien. Iemand een idee wat het is …?

We passeerden het (nog) dichtgetimmerde reddingsstation van Ault-Onival …

En we kwamen nogmaals langs de roze villa met de naam ‘Sans façon’

– wordt vervolgd –

Krijsend langs de rotswand

– Virtueel naar Frankrijk 23 –

Aan de voet van de hoogste krijtrots waar recentelijk nog een deel van de rotswand naar beneden was gestort, werd de blik omhoog gericht …

Meeuwen vlogen luid krijsend over en langs de top van de rotswand…

Deze slideshow vereist JavaScript.

Toen we aan het eind van de middag na een lange wandeling terug waren op de uitvalsbasis, was het daar onder het genot van een koele alcoholische versnapering op waterbasis goed toeven …

En dat was niet alleen binnen het geval, maar ook op ’t balkon met dat fantastisch weidse uitzicht over de oceaan …

– wordt vervolgd –