Het was gistermiddag goed toeven op het Pieter Postma bankje op de heide in het Weinterper Skar, maar na een tijdje heb ik mezelf toch maar weer overeind gehesen. Boven het achterste deel van de hei fladderden heel wat heideblauwtjes rond, en daar wilde ik in dit matige vlinderjaar toch nog wel even wat foto’s van maken …

De vlagerige wind en de wisselende lichtomstandigheden maakten het niet echt makkelijk om ze er mooi scherp op te krijgen, maar nadat ik gisteravond heel wat onscherpe foto’s had weggegooid, bleven er toch nog wel wat aardige plaatjes over …

Nu had ik een poging willen wagen om de mannetjes en de vrouwtjes netjes uit elkaar te houden, maar daarbij liep ik al meteen bij de eerste foto vast. Omdat dit exemplaar zijn vleugels strak gesloten houdt, kan ik aan de kleur van de bovenkant van de vleugels niet zien wat het geslacht van dit vlindertje is. En aan de onderkant van de vleugels valt naar mijn idee alleen te zien dat het geen erg jong exemplaar meer is, want daar zit bijna geen kleur meer op …

Kijkend naar de bruine bovenkant van de vleugels, lijkt de tweede me een vrouwtje. De derde zou dan een al wat ouder mannetje moeten zijn en de laatste is naar mijn idee weer een vrouwtje. Maar ach, wat maakt het in feite uit. Het zijn gewoon mooie vlindertjes, die blauwtjes. En belangrijker nog: ze hebben mij weer even aangenaam bezig gehouden in de buitenlucht …

Toen ik na afloop van deze winderige fotosessie op de hei nog even zat bij te komen op de afsluitboom van één van de paden, kwam Geert van Geert Sines ook net aan om een kuiertje te maken. Eigenlijk had ik mijn oogst even aan hem moeten laten zien, want Geert weet met dergelijke determinatieproblemen over het algemeen wel raad. In plaats daarvan hebben we een tijdlang genoeglijk zitten bijpraten, en dat is ook wat waard.