Na een paar rare weken in Huize Afanja word ik vandaag geplaagd door een soort leegte en plaatsvervangende vermoeidheid …

Oktober vorig jaar kwam mijn moeder na een val in het ziekenhuis terecht. Zodra ze daar weer was opgekalefaterd, kreeg ze een kamer op de Afdeling Revalidatie in een zorg- en verpleegcentrum in Drachten. Daar werd al snel duidelijk dat het niet meer zou lukken om nog zelfstandig te wonen. Drie weken geleden kreeg ze onverwacht snel te horen, dat er een kamer voor haar beschikbaar zou komen in een ander verpleegcentrum in Drachten. En intussen is ze met vereende krachten van mijn broer, mijn zus en Aafje al verhuisd ook, en ze zit daar prinsheerlijk. Door Aafje werd ik daarbij in fysieke zin steeds uit de wind gehouden, meer dan wat administratieve hand-en-spandiensten heb ik daar eigenlijk niet aan bij hoeven dragen. Maar het houd je wel bezig …

Een week geleden kwam daar het plotselinge overlijden van Joep bij. In aanloop naar zijn afscheid heb ik weinig meer kunnen doen dan wat oude foto’s bij elkaar zoeken. Vooral het verdriet van Nils, maar ook dat van Marianne en de beide jongens was en is groot. Maar ze hebben Joep een mooi, intens en waardig afscheid bezorgd. Vandaag is het even tijd voor rust en leegte, de rest komt nog wel …