Het was alweer geruime tijd geleden dat we voor het laatst naar een voorstelling in Schouwburg de Lawei zijn geweest, en het is nog langer geleden dat we voor het laatst bij een voorstelling van de slagwerkgroep Slagerij van Kampen waren, maar gisteravond was het dan toch weer eens zo ver. En het moet gezegd: het is ons goed bevallen, maar Nils & Marianne hadden het dan ook tot in de puntjes geregeld. Behalve het concert hadden ze namelijk ook een zogenaamd “Noflik” arrangement voor ons geboekt. Bij binnenkomst in de grote foyer van de schouwburg werden we met open armen ontvangen en naar een gereserveerde tafel gebracht, waar een pot koffie voor ons klaar stond. Dezelfde tafel was ook in de pauze en na afloop voor ons gereserveerd met drankjes en hapjes naar keuze …

Even na achten barstte het concert los. Het werd niet alleen voor het oor, maar ook voor het oog een fraai spektakel. Slagerij van Kampen maakt tegenwoordig gebruik van LED-drums die in diverse kleurvariaties kunnen oplichten als ze worden bespeeld. Daarnaast wordt er met behulp van een scala aan spots een prachtige lichtshow gecreëerd.

Slagerij van Kampen bestaat intussen 30 jaar. De oprichters en artistiek leiders van de band, Mies Wilbrink en Willem van Kruijsdijk , staan tegenwoordig niet meer op het podium, maar zijn nog wel verantwoordelijk voor de composities, die op het podium worden uitgevoerd door vier slagwerkers en een multi-instrumentalist: Gijsbert Zwart, Clara de Mik, Boudine van Slobbe, Johan Boere en Robin van Vliet.

Tussen de nummers door wordt er af en toe door een van de musici iets vertelt over de achtergrond van de composities. Daarbij miste ik toch Willem van Kruijsdijk wel, want die kon de verhalen over het algemeen net iets smeuïger voor het voetlicht brengen. Dat neemt echter niet weg, dat we genoten hebben van een prachtig concert …

Eén kleine dissonant wil ik hier niet onvermeld laten. Voor de pauze zat er naast mij een vrouw met drie kinderen in de basisschoolleeftijd, ik schat ze op 5 – 11 jaar. Die vrouw deed voor de pauze niets anders dan naast me zitten sms-en of twitteren. Toen ik het hinderlijke geschitter van het felle licht van haar telefoon na verloop van tijd zat was, en ik haar op haar irritante gedrag had gewezen, werd ze nog boos op me ook … Maar tijdens de rest van het concert heb ik er geen last meer van gehad. Na de pauze zette ze één van de kinderen tussen mij en haar in. Ze kreeg geen kans meer om te twitteren of te sms-en, omdat ze het jongste kind op schoot nam, waar het meisje vervolgens regelmatig knikkebollend in slaap viel …

Ook dit voorval kon de avond echter niet verpesten, maar dergelijk gedrag roept bij mij toch wel vragen op …