Aan ons heeft het niet gelegen, een paar uur eerder dan een week geleden stonden Johan en ik vanmorgen om 8:35 uur al bij het prieeltje op de westelijke oever van de Leijen bij Doktersheide. De lucht beloofde helaas weinig goeds, het zag er naar uit dat we niets van de gedeeltelijke zonsverduistering te zien zouden krijgen …
Gelukkig had Johan voor koffie en müslirepen gezorgd, want de inwendige mens kon wel wat gebruiken om op temperatuur te blijven, daarnaast kon het kopje tijdelijk fijn even dienst doen als handenwarmer …
Om 8:56 uur begon de lucht aan de oostkant van de Leijen in een smalle kier even rozerood op te lichten …
Meer zouden we niet van de zon te zien krijgen …
Om 9:00 uur zagen we vanaf de kant van Eastermar een paar schaatsters naderen, over en weer vriendelijk groetend vervolgden de mannen hun weg …
Terwijl we de schaatsers nakeken, naderde er vanuit het zuidwesten een klein opklaringsgebiedje …
Jammer genoeg wilde het niet voldoende naar het oosten doortrekken, meer dan de contrail van een passerend vliegtuig kregen we niet te zien …
Om 9:25 uur naderden de schaatsers het prieeltje weer. Ditmaal kwamen ze naar het prieeltje toe, omdat ze hier hadden afgesproken met de partner van één van de mannen. Die partner was overigens zo vriendelijk om ons nog even van dienst te zijn. Het doosje met müslirepen, dat op de tweede foto nog zo fraai op de omranding van het prieeltje stond, was op het ijs en onder het prieeltje gewaaid. Omdat Johan en ik geen echte helden zijn, wilde zij het – met gevaar voor eigen leven, want het ijs kraakte gevaarlijk onder het prieeltje – wel even voor ons pakken. Als dank mochten de beide schaatsers de resterende repen delen, en die gingen er goed in …
We hebben nog een tijdje met z’n vijven staan praten over de verborgen zonsverduistering, gedeelde ervaringen met de zonsverduistering van 31 mei 2003 boven het Wad en de kwaliteit van het ijs op dit moment. Over dat laatste hoefden we ons geen zorgen te maken. Volgens een van de mannen – Age Veldboom, de voorzitter van de ijsclub “Lyts Begjin” uit Earnewâld – lag er nog zeker een plaat van 15 cm dik op de Leijen. Als ervaren natuurijsschaatsers waren de mannen bovendien keurig voorzien van ijsprikkers om zichzelf in geval van nood uit een wak te kunnen redden …
Nadat de schaatsers aan hun volgende ronde over de Leijen waren begonnen, vonden Johan en ik het welletjes. De lucht was intussen weer helemaal dichtgetrokken, het laatste kleine kansje om nog iets van de gedeeltelijke eclips te kunnen zien, was verkeken. Genoeglijk napratend zijn we via ommelandse wegen huiswaarts gereden. Een paar lichte sneeuwbuitjes gaven het landschap onderweg weer een fris winters uiterlijk, maar de borden die de extra verkeersmaatregelen t.b.v. schaatsweer aanduiden, lijken voorlopig niet meer nodig te zijn …