Ik sluit de serie over het havengebied van Lauwersoog vandaag af met wat losse eindjes …
Het idee om naar Lauwersoog te gaan, kwam pas op toen we tamelijk doelloos onderweg waren naar het Wad. Het pakte weer erg goed uit …
Half juli ben ik deze serie over het bezoek aan Lauwersoog begonnen met oud roest op de kade. Tijdens onze rondgang over het havengebied van Lauwersoog kwamen we later nog wat bijzonder oud roest tegen …
Om te beginnen lag er een groot anker met een enorme ankerketting. Enkele meters verderop lag een deel van een oude vliegtuigmotor. Een bordje met nadere informatie ontbrak …
Een voormalige dekschuit, die is omgebouwd tot broedponton genaamd ‘Sternstee’ bij Lauwersoog, heeft sinds 2021 een belangrijke rol als broedplaats voor verschillende vogelsoorten, waaronder de Visdief, de Noordse stern en de Scholekster. Het ponton biedt deze vogels een geschikte omgeving om te broeden en te gedijen …
Het oppervlak is voorzien van grind, buizen voor beschutting van de vogeljonkies en schelpen voor het nestelen. Het is bovendien zo ingericht dat jonge vogels er niet vanaf kunnen vallen. Doordat Sternstee is omringd met water en de schuit een schuin lopende boeg en boorden heeft, is het voor vossen en ratten zo goed als onmogelijk om de jonge vogels te bereiken …
In de haven van Lauwersoog is het gloednieuwe WEC (Werelderfgoedcentrum Waddenzee) geopend, dit is het nieuwe thuis van het vroegere Zeehondencentrum Pieterburen. Bij het WEC zet men zich in voor een duurzame balans in het Waddengebied, voor de wereld van morgen …
Het WEC heeft als doel om bezoekers niet alleen meer te leren over de zeehond, maar ook over het leefgebied van de zeehond: de Waddenzee. De zeehond blijft centraal staan, maar er wordt ook veel aandacht geschonken aan de Waddenzee. Het is een prachtig, maar kwetsbaar natuurgebied waar we niet zuinig genoeg op kunnen zijn. Alleen ontzettend jammer dat het huidige demissionaire kabinet dat weigert in te zien. Als het tegenzit, trekt Unesco het predicaat Werelderfgoed eerdaags in …
Een volgend ritje bracht ons naar de noordkant van de haven van Lauwersoog. Daar deden gele en witte bloemen in en buiten roestbruine bloembakken hun best om de grijsheid van het afsalt, de stenen en de bewolking te doorbreken. Het lukte heel aardig …
Nadat we op de zuidelijke kade uitgekeken waren, stapten we in de auto voor een kort ritje naar de oostkant van de haven. Ook daar lag een aantal vissersschepen afgemeerd …
Die vissersschepen vond ik op dat moment wat minder interessant. Ik werd herinnerd aan het grote oude en vooral roestige droogdok dat jarenlang op deze plek lag. Toen ik er in 2011 met mijn oude makker Johan langs liep, vroegen we toestemming om aan boord een paar foto’s te mogen maken. Dat vonden de mannen die er aan het werk waren geen probleem, als we maar voorzichtig waren. We hebben er ruim een kwartier rond gestapt. Niet eerder had ik zoveel roest bij elkaar gezien …
De laatste keer dat ik het grote droogdok heb gezien, was in september 2013. Op die dag heb ik de onderstaande foto’s gemaakt. Ruim vier jaar later is het dok op zondag 25 februari 2018 gezonken. Het oude en vervallen dok met een liftcapaciteit van 4500 ton, een lengte van 110 meter en een breedte van 17 meter, was al een jaar niet meer in gebruik en stond op de nominatie om te worden gesloopt. Het gevaarte raakte tijdens de verplaatsing een pilaar en liep vol met water. Vervolgens kwam het scheef te liggen en kwam er steeds meer water in terecht …
Het rondje door de haven van Lauwersoog heeft vorige week weer eens heel andere foto’s opgeleverd dan normaal. Na de passage van de ‘UK-642 Berendina’ zag ik een stuk verderop een verzameling oud roest, oude netten en gewone rolklaver. Kortom een combinatie van goudgeel en roestbruin …
Afanja's Weblog 