Jongens blijven jongens

Ik kom tot een afronding van ons dagje in het riet bij rietsnijder Klaas Jan en zijn oom Errie. Maar eerst kijken we nog even bij de jonge rietsnijders, die we al eerder aan het werk zagen. Zij waren nog bezig met het verbanden van de laatste ruigte …

Rhena vond het allemaal prima, die lag nog steeds lekker op haar eigen hoopje ruigte in de zon. Natuurlijk moest het vuurtje nog even worden opgepookt, voordat het zou doven. En dan blijven jongens tussen het harde werk door natuurlijk gewoon jongens. Nog even flink poken, even erin springen, het kan allemaal en het moet ook allemaal even gedaan worden natuurlijk …

En dan is het uiteindelijk een kwestie van nog even geduldig erbij blijven, want het vuurtje moet wel goed gedoofd worden. Ook dat hoort erbij als hij net zo’n bevlogen rietsnijder als je vader wilt worden …

Met dank aan rietsnijder Klaas Jan voor de gastvrijheid op de grens van de Weerribben en de Wieden!

Rietsnijders in de dop

De zoon van Klaas Jan en hun hond Rhena zijn als het even kan graag bij Klaas Jan in het rietland. Rhena zoekt vaak een lekker bosje riet uit om te gaan liggen. En daar krijgt hij vaak gezellig even bezoek …

Rietsnijders kunnen vaak bogen op een jarenlange familietraditie in het werk. Klaas Jan heeft het werk als kind geleerd van zijn opa. Vorige week vrijdag kreeg Klaas Jan hulp van een oom. Die oom had zijn kleinzoon meegenomen. De beide jongens kennen elkaar ook, zij vermaakten zich prima in het rietland. Ze hebben er alle ruimte om te spelen, te rennen en te ravotten …

Maar dat is niet alles, ze maken zich op hun niveau ook nuttig bij het werk. Eerder was al te zien dat er veel afval uit het riet wordt gekamd. Dat riet wordt door de beide jongens verzameld en in brand gestoken. Zo komen de rietsnijders af van de ruigte waar ze niets aan hebben. En zo leren de jongens spelenderwijs meer over de rietteelt …

Weerzien in het rietland

Aan het eind van de ochtend kwamen Jetske en ik vrijdag bij het rietland aan. Voordat we echt tussen de rietsnijders waren, moesten we eerst nog naar de andere kant van een weiland lopen. Dat was op dat moment gelukkig geen probleem. Zonder enig protest van mijn onderdanen raakten we ter plaatse …

Het was meteen gezellig. Jetske komt uit een geslacht van rietsnijders, het was dan ook niet vreemd om ook Jetskes’ oudere zus daar aan te treffen. Uiteraard waren er ook familiebanden met de beide rietsnijders die er aan het werk waren. En dat was nog niet alles. Omdat het voorjaarsvakantie was, waren er ook twee junior-rietsnijders in het rietland aanwezig. Die beide mannen leken al zin te hebben in de lunch, maar eerst moest er nog even doorgewerkt worden …

Terwijl er wetenswaardigheden werden uitgewisseld, liep ik alvast even een stukje het rietland in. Er was duidelijk al hard gewerkt, het grootste deel van dit perceel was al gemaaid. Het gemaaide riet stond in bosjes bijeen gebonden in mooie schoven te drogen in de al warme zuidelijke wind …

Ik richtte mijn camera even op de brede sloot die langs het weiland liep. Hoewel het al twee dagen niet meer echt had gevroren, lag er nog steeds een laagje ijs op het water …

Op deze buitengewoon warme vrijdag in februari veranderde het laagje ijs in korte tijd in een dun golvend vliesje. Al snel had al het water zijn vloeibare vorm teruggekregen van moeder natuur …