Terug op Urk

Nadat mijn fotomaatje Jetske en ik eind december samen naar Urk waren afgereisd voor een bezoekje aan Cameranu, hebben we dat vorige week vrijdag nog eens gedaan. Zo konden we mooi het nuttige en aangename verenigen, op deze donkere en regenachtige gezamenlijke fotodag.

Nadat we onze boodschappen hadden gedaan, reden we naar het centrum van Urk. Daar aten we op een parkeerplekje onze broodjes. Vervolgens wilden we even een kijkje nemen bij het Urker Vissersmonument, maar daar vonden we het op dat moment wat te druk …

Nadat we een paar foto’s hadden gemaakt van de drie rijen windturbines ten noordwesten van Urk, daalden we via de trap af naar het pad rond het oude eiland …

Bijna bij de vuurtoren hebben we halt gehouden om een paar foto’s te maken. Daarmee waren we voor mij ook ver genoeg, want ik moest nog wat kracht in mijn benen houden voor de rest van de dag …

Daar bijna aan de voet van de vuurtoren staat naast het pad het monument de Ommelebommelesteen over de Legende van een Urker geboorte

Toen we terugliepen in de richting van het Vissersmonument, werd een deel van de windturbines even in het zinnetje gezet. Het duurde net lang genoeg om er een foto van te kunnen maken …

– wordt vervolgd

Bij het Tjeukemeer

Zodra we op weg naar mijn geboortegrond bij Oudehaske de A7 verlieten, begon ik de jongens de eerste verhalen uit mijn jeugd te vertellen. We reden langs het Nannewiid, één van de kleinste Friese meren, tegenwoordig vooral het domein van windsurfers. Tussen mijn 10e en 15e jaar werd het beeld er op zomerse dagen vooral bepaald door zwemmers en roeiers. In de zomervakanties heb ik daar in die periode veel geroeid in een oude houten roeiboot van een oom. In die periode logeerde ik vaak bij één van de vele ooms en tantes van mem haar kant, die vrijwel zonder uitzondering aan de noordkant van het Tjeukemeer woonden. Heit zijn familie zat van oudsher aan de zuidkant van het Tjeukemeer, daar logeerde ik tot mijn 10e het meest …

De eerste tussenstop maakten we korte tijd later op de oostelijke oever van het Tjeukemeer. Aan de Marwei is een parkeerstrook waar ik graag even aan de waterkant zit. Voor de beweeglijke Pepijn was dit een welkome gelegenheid om even de benen te strekken. Hij was meteen onder de indruk van de oppervlakte van dit grootste van de Friese meren, een plas waar het lelijk kan spoken …

Terwijl Nils, Tijmen en ik wat stonden te praten, leek Pepijn van plan te zijn om te testen hoe ver hij het water in kon lopen zonder dat het water in zijn laarzen liep …

Om te voorkomen dat hij daarbij toch net wat te ver zou gaan, besloten we onze rit zekerheidshalve maar snel weer te vervolgen, nadat deze lijvige surfer het plankhaventje was binnengelopen …

Korte tijd later parkeerde Nils zijn bolide kundig op het laatste vrije plekje op de parkeerstrook langs de Middenweg. Daar vandaan begonnen we aan onze wandeling naar het huis aan de Commissiepolle waar ik de eerste jaren van mijn leven heb doorgebracht. Vanaf de parkeerplaats was al te zien dat er het nodige veranderd is sinds mijn laatste bezoek in 2014 …

  • wordt vervolgd