Bij het Tjeukemeer

Geplaatst op door

Zodra we op weg naar mijn geboortegrond bij Oudehaske de A7 verlieten, begon ik de jongens de eerste verhalen uit mijn jeugd te vertellen. We reden langs het Nannewiid, één van de kleinste Friese meren, tegenwoordig vooral het domein van windsurfers. Tussen mijn 10e en 15e jaar werd het beeld er op zomerse dagen vooral bepaald door zwemmers en roeiers. In de zomervakanties heb ik daar in die periode veel geroeid in een oude houten roeiboot van een oom. In die periode logeerde ik vaak bij één van de vele ooms en tantes van mem haar kant, die vrijwel zonder uitzondering aan de noordkant van het Tjeukemeer woonden. Heit zijn familie zat van oudsher aan de zuidkant van het Tjeukemeer, daar logeerde ik tot mijn 10e het meest …

De eerste tussenstop maakten we korte tijd later op de oostelijke oever van het Tjeukemeer. Aan de Marwei is een parkeerstrook waar ik graag even aan de waterkant zit. Voor de beweeglijke Pepijn was dit een welkome gelegenheid om even de benen te strekken. Hij was meteen onder de indruk van de oppervlakte van dit grootste van de Friese meren, een plas waar het lelijk kan spoken …

Terwijl Nils, Tijmen en ik wat stonden te praten, leek Pepijn van plan te zijn om te testen hoe ver hij het water in kon lopen zonder dat het water in zijn laarzen liep …

Om te voorkomen dat hij daarbij toch net wat te ver zou gaan, besloten we onze rit zekerheidshalve maar snel weer te vervolgen, nadat deze lijvige surfer het plankhaventje was binnengelopen …

Korte tijd later parkeerde Nils zijn bolide kundig op het laatste vrije plekje op de parkeerstrook langs de Middenweg. Daar vandaan begonnen we aan onze wandeling naar het huis aan de Commissiepolle waar ik de eerste jaren van mijn leven heb doorgebracht. Vanaf de parkeerplaats was al te zien dat er het nodige veranderd is sinds mijn laatste bezoek in 2014 …

  • wordt vervolgd

28 gedachten over “Bij het Tjeukemeer”

  2. Hier heb ik dus mijn antwoord! Inderdaad Pepijn en Tijmen. Jeetje ze gaan hun ‘pake’ achterna 🙂
    Heerlijk Jan ze nog eens terug te zien maar niet te geloven wat een kerels al. Wat een omgeving waar jij groot bent geworden, indrukwekkend. Zou toch als ouder mijn hart vasthouden, al dat water…

    Geliked door 2 people

    • Ja, wat lengte betreft evenaren ze me al ongeveer. Het voorrecht om dat mee te maken hebben zowel mijn pake als mijn vader helaas niet gehad.
      En ook wat betreft de omgeving waar ik heb mogen opgroeien ben ik een bevoorrecht mens. En dat water … tja, dat waren nu eenmaal de omstandigheden. Maar daar was goed mee te leven, eerst had ik een groot loophek in de tuin en later zat ik in een tuigje met een lang touw vast. En ook daarna heb ik het droog kunnen houden. 🙂

      Geliked door 1 persoon

      • Ja dat waren andere tijden en we konden er ook goed mee leven. De spoorlijn, goederentrein, reed toen op 1 m van onze zandbak enkel met een prikkeldraad er tegen en ook dat is niet fout gelopen. Ondenkbaar vandaag! Ja je kleinkinderen zien opgroeien was vroeger bijna ondenkbaar. Mijn grootouders heb ik nooit gekend, heb zelfs van mijn één grootvader geen foto. Mijn vader heeft ook zijn kleinkinderen niet zien opgroeien ze waren 6 en 4 als hij gestorven is, hij was 79. Maar wat jouw kleinkinderen veranderd, we hebben ze mogen volgen wat heel fijn was.

        Geliked door 2 people

  11. Als ik de jongens ergens in Fryslân was tegengekomen dan vraag ik me af of ik ze had herkend. Tjonge jonge wat een knapen zijn dat geworden. Mooi beeldverslag.
    De surfer pakte je nog mooi even mee en dat leverde ook een mooie foto op.

    Geliked door 1 persoon

  18. Lijvig of niet, maar hij staat daar wel op z’n plank als een rots in de branding. blijkbaar ben ik niet zo’n ster in coördinatie en evenwicht want mij lukte het nooit 🙂 Die foto geeft wel een fijn gevoel van ruimte en dat rode zeil knalt eruit

    Geliked door 1 persoon

Reacties zijn gesloten.