Orkest, koor en solisten kunnen bij een voorstelling als deze nog zo goed hun best doen, zonder de mensen van licht- en geluidstechniek en de mensen die zorg dragen voor de bouw van podium, tenten en tribune, zouden ze zich hier al snel verloren voelen, lijkt me …
Daarom hieronder even een blik op een deel van de grote hoeveelheid technische randzaken rond de Wadopera …
Morgen richt ik de blik nogmaals op het podium.
Bij een bezoekje aan Paesens-Moddergat hoort voor mij als het enigszins kan (lees: bij laag water) altijd een kuiertje langs de oude, verweerde en deels vervallen palenrij. Nadat ik enige tijd bij het podium had zitten fotograferen, voegde ik me daarom bij Jetske …
Die palen zijn op zich al een attractie, maar ze laten zich vaak ook goed combineren met onderwerpen op de achtergrond. In dit geval konden we wat spelen met de passerende boot en het aangespoelde krat waar Jetske zich even op uitleefde met haar camera …
Ook voor de macrofotografie zijn die paaltjes wel interessant, niet alleen vanwege de structuren in de palen zelf, maar ook vanwege de schelpjes, draadjes, etc. die er door het water zijn achtergelaten. Jetske heeft daar gisteren een paar voorbeelden op haar weblog gezet …
Maar ook achter de palen valt nog wel eens wat te zien. Onder invloed van weer, wind en water ontstaan er vaak mooie patronen en structuren. Door er hier en daar een uitsnede van te maken kun je er met een beetje fantasie prachtige miniatuurlandschappen in zien …
Voordat ik terug ga naar het openluchttheater om wat foto’s te maken van de techniek rond de opera, sluit ik af met een flink ingezoomde foto van één van de twee vuurtorens op Schiermonnikoog aan de overkant van de Waddenzee. Alhoewel, zee … waar is al dat water toch gebleven …?
Morgen bekijken we het een en ander van de techniek rond ‘de Wadopera’.
Op het buitendijkse gebied ‘de Peazemerlannen’ (Google Maps) was een groot openluchttheater gebouwd. Van 8 t/m 25 september zijn er intussen 11 uitverkochte voorstellingen opgevoerd van ‘De Wadopera’. Jetske en ik kwamen tijdens ons ritje langs het Wad toevallig bij de repetities terecht …
Nu ben ik geen groot operakenner of -liefhebber, maar wat hier werd neergezet vond ik wel indrukwekkend. Er was een grote tribune gebouwd, die per voorstelling plaats kon bieden aan 1.600 toeschouwers. Achter het podium stond een grote tent voor een orkest van 60 musici …
Tussen beide tenten in bevond zich het podium waar het verhaal werd vertolkt door 12 Nederlandse topsolisten waaronder Jeannette van Schaik en Albert Bonnema (zelf een visserszoon uit het noorden van Fryslân), die de hoofdrollen vertolkten. Het gezelschap werd gecompleteerd door een cast van nog eens ruim 70 zangers en figuranten …
De originele titel van de opera van Benjamin Britten uit 1945 is ‘Peter Grimes’. Het gaat om een aangrijpend verhaal dat zich afspeelt in een hechte vissersgemeenschap aan de woeste Engelse kust. Een betere locatie voor de opvoering van deze opera dan hier bij het oude vissersdorpje Moddergat aan het Wad was dan ook nauwelijks denkbaar …
Terwijl Jetske met haar camera’s rondscharrelde bij de oude palenrij, die zo kenmerkend is voor de kust bij Paesens-Moddergat, ging ik naast het podium op een kist zitten …
Met de camera op schoot lukte het een tijdlang om onopvallend wat foto’s te maken en nog een stukje video op te nemen. Nu de serie voorstellingen met groot succes is gespeeld, kan ik mijn videosnippers hier wel tonen …
Morgen neem ik jullie even mee naar de rust van de oude palenrij.
Onderweg naar het tweelingdorp Paesens-Moddergat vertelde ik Jetske al, dat het er wel eens heel anders uit zou kunnen zien dan we gewend zijn. Ik had iets gelezen over een opera die er in september opgevoerd zou worden. Dat het er inderdaad heel anders uitzag, bleek al meteen na aankomst …
Over de 10 m hoge Waddendijk was een enorme trap gebouwd en aan de voet van de dijk stonden de manshoge letter ‘♥fryslân’. Aan de andere kant van de weg was op het land tussen de twee dorpen Moddergat en Paesens een enorme feesttent opgebouwd …
Ik stelde voor om de trap maar te laten voor wat hij was en de dijk gewoon op de bekende plek en de vertrouwde manier te beklimmen. Omdat dat toch altijd weer een hele klim is, namen we halverwege even de tijd om even om ons heen te kijken …
Eenmaal op de kruin van de dijk leek het alsof er een monsterlijk gedrocht vanuit de Waddenzee de altijd zo mooie en rustige strook buitendijks land de Peazemerlannen was opgekropen …
Omdat we aan de oostkant van de trap beneden tussen de hekken terecht dreigden te komen, zochten we ons een weg naar de westkant …
Daar kwamen we aan de voet van de dijk bij de Waddenzee terecht. In de verte zochten een vissersschip en een paar zeilboten hun weg door de goeddeels drooggevallen zee …
Morgen gaan we naar de opera.
Terwijl ik nog boven op de dijk rond drentelde, stond Jetske alweer aan de voet van de Waddendijk om een foto te maken van ‘de Slikwerker’ …
Toen ik even later zelf door het hek liep, zag ik voor het eerst op één van de kooien met stenen een groot paneel met een tekst in het Bildts over de twee banken op de dijk. Hoewel ik het verhaal over het monument gisteren al heb verteld, neem ik het hier voor de volledigheid nog even mee …
Monumint Anita Andriesen 1957-2008.
“Op de seedyk binne twee banken delset as andinken an Anita Andriesen. Andriesen waar ’n prominint Bildts politika en in hur funksje fan deputeerde fan de provînsy Fryslând worde sij de groate inspirator en drivende kracht achter ’t provînsjale streekplan dat de naam kreeg ‘Om de kwaliteit fan de romte’. Dy naam fine jou ok werom op een fan de banken. Andriesen het hur altyd sterk maakt foor de rúmtlike kwaliteit fan ôns provînsy. As ’t even kon, kwam se graag met hur gesin op dut plakky, boven an ‘e dyk, om eventsys út te waaien. De banken biede ’n sitplak an mînsen die’t geniete wille fan de rust en de skoanhyd fan ’t Wad en ’t Bildtse lând dat fan baide banken is te anskouwen. De banken binne soa delset dat je fan ’t úsicht geniete kinne èn nander sien kinne, en op dy manier is ’t monumint ok ’n trefplak foor de kommende en gaande besoeker.”
Jetske was aan de andere kant van de hekken intussen in gesprek geraakt met twee mannen die net hun brommer op de standaard hadden gezet. Brommers …? Jawel, deze twee vrienden maken regelmatig op hun Zündapps een ritje door de provincie. De man in de blauwe jas had deze Zündapp al op zijn zestiende in zijn bezit. Toen er een auto kwam, werd de brommer verkocht, maar de oude liefde bleef. Vele jaren later kreeg hij zijn originele Zündapp volledige gerestaureerd als verjaardagscadeau terug van zijn kinderen…
Zelf heb ik vanaf mijn zestiende ook een paar jaar een Zündapp gehad. Jammer genoeg heb ik daar geen foto van in mijn archief zitten. Wat dat betreft heeft Jetske het beter voor elkaar. Zij heeft niet alleen een mooie serie gemaakt van deze beide senioren bij hun brommers, maar in het betreffende logje toont ze ook een foto van Jetske op haar Puch …
Na dit tweede treffen bij Zwarte Haan zetten we koers naar Paesens-Moddergat.
Terwijl ik mijn blik over het Wad liet glijden, waren er op de bank tegenover me een paar wandelaars komen zitten. Het duurde niet lang voordat we aan de praat raakten over de rust en de schoonheid van het Wad. Van het ene onderwerp rolden we als vanzelf in het andere …
Terwijl Jetske er ook bij kwam zitten, vertelden de wandelaars dat ze Pelgrims waren. Op een steenworp afstand van hier begint in Sint Jacobiparochie (Google Maps) het Jabikspaad oftewel het Jacobspad. Het Jabikspad sluit in Overijssel aan op de pelgrimsroute naar naar Santiago de Compostela. Aan de hand van het hoedje van de man vertelden ze enthousiast over de symboliek en de route van de tocht. Over het Jabikspad en de route naar Santiago de Compostella gaat ook een informatiepaneel aan de voet van de dijk …
Na enige tijd was het voor de wandelaars tijd om hun weg te vervolgen. Uitkijkend over het Wad en het buitendijkse land, zagen we ze in de verte verdwijnen …
Voor Jetske en mij was dat een goed moment om onze broodjes eens tevoorschijn te halen …
Morgen keren we terug naar de andere kant van de dijk.
Bij Zwarte Haan staan twee lange roestvrijstalen zitbanken van 7,5 meter op de Waddendijk, die zijn ontworpen door de architect Gunnar Daan. Met mijn rug naar het vasteland zittend, heb je vanaf de ene bank zicht op de andere, met daarachter de uitgestrektheid van het Wad. Samen vormen de twee scheef tegenover elkaar staande banken een ontmoetingsplek en een monument ter nagedachtenis aan de Friese PvdA-politica Anita Andriesen …
Anita Andriesen was een politica naar mijn hart, zo rood als een kreeft en altijd recht door zee. Ze was gedeputeerde voor de PvdA in de provincie Fryslân en heeft veel voor de provincie betekend. De bank waar ik op ben gaan zitten draagt de tekst “Om de kwaliteit fan de romte”. Deze titel is ontleend aan het provinciale streekplan ‘Om de kwaliteit fan de romte’ uit 2007, dat voor een belangrijk deel Anita’s werk was …
Anita Andriesen overleed op 3 december 2008 op 51-jarige leeftijd op een steenworp afstand hier vandaan, in haar woonplaats Oudebildtzijl, aan de gevolgen van kanker. Voor Anita en haar gezin was dit een favoriet ‘uitwaaiplekje’ …
Voor Aafje en mij had deze plek al sinds 2001 een bijzondere betekenis, omdat hier de as is uitgestrooid van een lieve vriendin, die net als Anita Andriesen op veel te jonge leeftijd aan kanker is overleden. Sinds deze prachtige banken er staan, vind ik het helemaal een fijn plekje eens even wat te mijmeren en te genieten van het weidse uitzicht …
Morgen hebben we hier een ontmoeting met een paar pelgrims.
Afanja's Weblog 