Na ruim anderhalve week waarin er regelmatig buien overtrokken, werd ons vorige week dinsdag een droge en zonnige dag in het vooruitzicht gesteld. Daarom vatte ik het stoutmoedige plan op om weer eens wat verder van huis te gaan voor een fotoserie. Ter hoogte van de afslag Mildam op de A32 besloot ik mijn koers toch maar te verleggen naar één van mijn last resorts …

De kans om mijn doel elders te bereiken, leek me bij nader inzien toch niet zo erg groot. Bovendien was ik ook al drie maanden niet meer in de Ecokathedraal geweest. Eenmaal in de Ecokathedraal ben ik voorbij de Porta Celi meteen naar rechts gegaan, daar had ik al enige tijd niet meer rondgekeken …

Het ging er behoorlijk op en neer en het pad liep al snel dood. Nadat ik gedeeltelijk op mijn schreden was teruggekeerd, heb ik mijn weg vervolgd over een bekend pad, dat een stuk vlakker was …

Maar ook daar kwam weer een eind aan. Helemaal vlak is het bijna nergens in de Ecokathedraal, zeker niet in dit deel. Het samenspel van natuur en cultuur komt er echter wel heel mooi tot zijn recht …

Nadat ik via deze omwegen de top had van de heuvel linksvoor in de Ecokathedraal had bereikt, heb ik even pauze genomen op één van de fijne zitplekjes die een paar muurtjes daar bieden. Daarna ben ik een donkere, dicht begroeide trap afgedaald, die de vast lezers misschien zullen herkennen van het logje ‘Last resorts (1)’...

• wordt vervolgd