Na een korte pauze vervolgde ik mijn fotokuier door de Ecokathedraal vanaf de plaats waar ik gisteren was gebleven. Bij laatste foto van gisteren stond ik bovenaan de trap. De onderstaande foto heb ik gemaakt, nadat ik die trap was afgedaald naar de duisternis. Dat werpt dan toch weer een heel ander licht op het geheel …
De trap komt aan de onderkant uit op een tussenliggend niveau. Daarna hoefde ik voorlopig alleen maar af te dalen naar het normale niveau, en dat kwam me eerlijk gezegd wel goed uit …
Aangekomen bij de lange, nog altijd mooi strak gestapelde muur op de onderstaande is er een eind aan de afdaling. De muur laat het hoogteverschil mooi zien …
Op een kleine open vlakte aan de voet van de muur lijkt een oude beschaving ten onder te zijn gegaan aan een aardbeving. Terwijl ik daar wat rond scharrelde om nog wat foto’s te maken, begonnen mijn onderdanen het stilaan welletjes te vinden …
Al snel had ik weer een muurtje gevonden dat even als rustpunt kon dienen. Daarmee zijn we uitgekomen bij de vraag waarom ik de Ecokathedraal één van mijn ‘last resorts‘ noem. Het is goed en snel bereikbaar met de auto, het is er vrijwel nooit druk, er valt altijd wel wat te zien en te fotograferen en bovenal: er zijn een heleboel zit- en rustplekjes …
Terwijl ik daar zo wat zat te mijmeren, zag ik niet ver bij me vandaan plotseling het onderstaande tafereeltje. En er fladderde daar meer moois rond. Spoiler: de grote vuurvlinder en de koninginnepage zaten er niet bij …
- wordt vervolgd
Afanja's Weblog 