Hoewel ik maandag al gebruik heb gemaakt van mijn democratisch recht om te stemmen, kan ik vandaag niet om de verkiezingen voor de Tweede Kamer heen. Ik vond het een rare campagne in deze verwarrende tijden. Rutte lijkt zijn rol als ‘vadertje des vaderlands’ in crisistijd goed te hebben gespeeld in de campagne. Je weet natuurlijk nooit hoe het uitpakt, de peilingen hebben er wel eens vaker naast gezeten, maar ik heb er geen goed gevoel over. Ik ben bang dat progressief Nederland nog verder weggedrukt zal worden de komende jaren …

Ja, het zijn vreemde en verwarrende tijden, ik heb zelfs een mooi rood kleurpotlood aan mijn stembusgang overgehouden. Maar gelukkig gaat de natuur gewoon zijn gang. Neem nu de roedel reeën die ik onlangs twee keer in hetzelfde stuk maïsland zag lopen. De eerste keer was op de laatste dag van de februariwinter. Ik was gestopt om wat foto’s te maken van de maïsstoppels in de sneeuw. Ik zou net op de reeën inzoomen, toen ze er spoorslags vandoor gingen …

Ruim een week geleden kwam ik opnieuw langs dezelfde akker. Omdat een roedel reeën vaak op dezelfde locatie komt foerageren, liet ik de auto voor de zekerheid rustig in de berm uitrollen. Tussen twee boompjes door had ik mooi zicht op het maïsland, zijraampje naar beneden en turen maar …

In eerste instantie zag ik niet meer dan wat kleine bruine stipjes in de verte. De zoomfunctie van mijn camera liet echter al snel zien dat er opnieuw zeven reeën in het maïsland liepen …

Na verloop van tijd viel mijn oog op twee reeën die zich wat van de rest van de roedel leken af te scheiden. Morgen meer foto’s van dit koppel …

– wordt vervolgd –