Deze buizerd lijkt ook helemaal klaar te zijn met het grijze en vochtige weer van de laatste tijd. Hij liet me zo rustig mijn gang gaan, dat het een te grote inspanning leek om met zijn natte vleugels en verendek op te vliegen van die paal …
Maar er is hoop. Vandaag heb ik eindelijk weer een kuiertje gemaakt, waarbij ik droog ben gebleven. En terwijl ik dit schrijf, breekt de zon hier zelfs even door. Nog even volhouden, beste buizerd. Spreid je vleugels maar vast om ze te laten drogen, er komen betere tijden …
Van de boerderij waar heit vroeger werkte, restte alleen nog het later gebouwde woonhuis. De laatste delen van de bijgebouwen waren sinds mijn laatste bezoek ook afgebroken. Het had er aan de voorkant lange tijd niet zo netjes uitgezien …
Over het smalle paadje, dat nog altijd de welluidende naam Commissiepolle draagt, liepen we in de richting van mijn vroegere ouderlijk huis. Aan de linkerkant van het pad lag een nog altijd goed onderhouden tuin. Aan de andere kant van de vaart zag het er een stuk minder fraai uit. Aan de achterkant van de voormalige boerderij stond het vol met trekkers, graafmachines en ander rollende materieel. En daar weer achter lag geen open weiland meer, maar een stuk maïsland …
Na ongeveer 150 meter kwamen we aan bij de Commissiepolle 2, het mijn kleine, maar o zo onmetelijk grote domein van waaruit ik mijn eerste stapjes op deze aardkloot zette. Het eerst wat me opviel was dat er sinds mijn vorige bezoek een nieuw bruggetje over de sloot lag …
Het huis dat er nu staat is overigens niet het huis waar wij in woonden. Het huis is op een bepaald moment verkocht, waarna de nieuwe eigenaar het tot de grond heeft laten afbreken. Daarna is er een nieuw huis gebouwd, dat ten opzichte van het originele huis een kwartslag is gedraaid en het huis is vierkanter geworden. Mijn slaapkamertje zat achter de dakkapel, maar van daaruit had je indertijd geen zicht op het Tjeukemeer in het noorden, maar op Lemmer in de verte in het westen …
En we hadden ook vanaf de begane grond ruim zicht over de weilanden. Daar is momenteel geen sprake meer van, het zicht wordt aan drie kanten ontnomen door het omringende maïsland. Bovendien is het erf rondom beplant met intussen al forse bomen. Ik vraag of de bewoners zich niet beter op hun gemak zouden voelen in een bosrijke omgeving. En ik ben ook benieuwd hoe lang die dichte beplanting rechtop blijft staan in de veenweidegrond …
Terwijl ik gefocust was op de twee reeën die samen een plekje tussen de maïsstoppels hadden gevonden, zag ik vanuit een ooghoek elders in het veld iets bewegen …
Toen ik mijn camera die kant op had gedraaid, zag ik dat er een paar hazen waren verschenen. De reeën waren zogezegd ‘het haasje’, ze moesten hun dis delen met de hazen. En daar hadden ze duidelijk geen enkel probleem mee …
Goed, de democratie heeft gewonnen. Maar progressief Nederland en de sociaaldemocratie hebben – zoals ik hier gisteren al verwachtte – duidelijk verloren. Maar eerlijk is eerlijk, links had in de aanloop naar de verkiezingen ook geen goed verhaal. Rutte heeft dankzij zijn aanpak van Corona de verkiezingen gewonnen, denk ik. En hoe het nu verder moet …? Ik heb geen idee, want theoretisch kan het alle kanten. Ik wacht het af, en ga voorlopig maar weer over tot de orde van de dag. Terug naar de reeën!
Zoals ik gisteren al schreef, gingen twee van de zeven reeën na enige tijd hun eigen weg …
Een stukje verderop ging de reegeit tussen de maïskolven liggen. De bok bleef nog wat dralen en draaide even later wat om haar heen …
Na de vierde foto werd mijn aandacht even afgeleid door iets wat zich elders in het veld afspeelde. Daar kom ik morgen op terug. Toen ik terug draaide naar de beide reeën, lagen ze ontspannen maar attent naast elkaar tussen de maïsstoppels …
Ik sluit dit logje af met de foto waarvan vorige week in twijfel werd getrokken of hij de werkelijkheid liet zien of dat ik hem had gemanipuleerd in Photoshop. Heeft iemand nu nog enige twijfel …?
Hoewel ik maandag al gebruik heb gemaakt van mijn democratisch recht om te stemmen, kan ik vandaag niet om de verkiezingen voor de Tweede Kamer heen. Ik vond het een rare campagne in deze verwarrende tijden. Rutte lijkt zijn rol als ‘vadertje des vaderlands’ in crisistijd goed te hebben gespeeld in de campagne. Je weet natuurlijk nooit hoe het uitpakt, de peilingen hebben er wel eens vaker naast gezeten, maar ik heb er geen goed gevoel over. Ik ben bang dat progressief Nederland nog verder weggedrukt zal worden de komende jaren …
Ja, het zijn vreemde en verwarrende tijden, ik heb zelfs een mooi rood kleurpotlood aan mijn stembusgang overgehouden. Maar gelukkig gaat de natuur gewoon zijn gang. Neem nu de roedel reeën die ik onlangs twee keer in hetzelfde stuk maïsland zag lopen. De eerste keer was op de laatste dag van de februariwinter. Ik was gestopt om wat foto’s te maken van de maïsstoppels in de sneeuw. Ik zou net op de reeën inzoomen, toen ze er spoorslags vandoor gingen …
Ruim een week geleden kwam ik opnieuw langs dezelfde akker. Omdat een roedel reeën vaak op dezelfde locatie komt foerageren, liet ik de auto voor de zekerheid rustig in de berm uitrollen. Tussen twee boompjes door had ik mooi zicht op het maïsland, zijraampje naar beneden en turen maar …
In eerste instantie zag ik niet meer dan wat kleine bruine stipjes in de verte. De zoomfunctie van mijn camera liet echter al snel zien dat er opnieuw zeven reeën in het maïsland liepen …
Na verloop van tijd viel mijn oog op twee reeën die zich wat van de rest van de roedel leken af te scheiden. Morgen meer foto’s van dit koppel …
“Zodra het maïs van het land is, komen de reeën weer in het zicht,” aldus een oude zegswijze van Geert. Dat bleek ook onlangs tijdens een ritje in de buurt van Oudega (Sm.) weer. Op de eerste foto zijn ze nauwelijks zichtbaar, maar er stonden toch echt twee reeën aan de achterzijde van het maïsland aan de bosrand …
Gelukkig beschikt mijn camera over een sterke zoomfunctie, zodat ik de beide ranke dieren toch nog in hun volle glorie kan tonen …
Op ruime afstand hebben we bijna een kwartier achtereen min of meer we oog in oog gestaan …
Vanwege de zachte zuidelijke wind zullen ze me waarschijnlijk meer geroken hebben dan dat ze me zagen, maar een bedreiging vormde ik duidelijk niet …
Toen ik mijn camera die kant op had gedraaid, zag ik dat er een paar hazen waren verschenen. De reeën waren zogezegd ‘het haasje’, ze moesten hun dis delen met de hazen. En daar hadden ze duidelijk geen enkel probleem mee …
Afanja's Weblog 