Nadat hij met zijn wendbare ogen op steeltjes een inschatting had gemaakt van hetgeen hem in de afgrond te wachten stond, waagde de slak zich over de rand van het tafeltje …

Steeds verder schoof hij met zijn gespierde buik over de rand, tot hij uiteindelijk als een heuse steile wand acrobaat in de richting van de klimop kroop …

Uitgerekend op dat moment kwam Aafje thuis van haar zaterdagse boodschappenronde. Voordat ik in de gaten had wat er gebeurde, had ze de slak van de tafel geplukt. “Ik zie het al, jij hebt honger, hè …,” zei ze …

Alsof hij haar begreep, hief de slak zijn kopje even naar haar op. Daarna bracht Aafje hem met ferme tred naar een plekje waar hij zijn buikje vol kon vreten, zonder daarbij schade aan te kunnen richten … de gft-container …