Categorie archief: Mensen

Het loopt licht met twee

Geplaatst op door

Tot 2016 was het Weinterper Skar mijn favoriete natuurgebied. Een paar maal per week maakte ik er steevast een wandeling. Soms maakte ik een fotokuier aan de zuidkant, maar meestal liep ik naar het bankje bij de dobbe aan de noordkant van het Skar. Tegenwoordig is de afstand van 700 meter naar dat bankje me helaas te groot …

een bankje aan de noordkant in het Weinterper Skar

Tegenwoordig kies ik weer voor de zuidkant. Daar is in het kader van natuurcompensatie i.v.m. de verdubbeling van de N381 eind 2016 op mijn verzoek een bankje geplaatst. Dat bankje staat op 250 meter vanaf de parkeerplaats. Dat was ook de korte wandeling die ik voorstelde te maken bij het weerzien met mijn oud-studiegenoot Andries van de P.A. in Drachten.

Hoewel we elkaar na 45 jaar in het passeren waarschijnlijk niet herkend zouden hebben, werd het een hartelijk weerzien. Gewapend met mijn trekkingstokken stelde ik voor om naar dat bankje te wandelen. Er viel genoeg te praten, en dan is 250 meter niet zo ver. Ook op het bankje hielden we het goed pratend over elkaars levensverhaal en carrière …

het in 2016 geplaatste bankje aan de zuidkant van het Weinterper Skar

Bewolking en wind hielden de temperatuur vooral voor mijn bovenbenen net wat te laag om langere tijd lekker op het bankje te kunnen zitten. Daarom stelde ik voor om nog maar even door te wandelen naar een tweede bankje, dat 250 meter verder naar het zuiden staat. “Do moatst ek noch werom, hè” waarschuwde Andries nog. De benen voelden echter krachtig, dus ik durfde het wel aan …

herfsttinten in het Weinterper Skar

We waren ook zomaar bij het tweede bankje aangekomen, het loopt nu eenmaal licht met zijn tweeën. Ook op het tweede bankje hielden we het makkelijk pratend. Maar na enige tijd zijn we toch maar weer in dezelfde twee etappes terug gelopen naar de parkeerplaats. Daar hebben we bij het afscheid afgesproken om volgend voorjaar nog eens een afspraak te maken. Om dan wat verder te kunnen komen, moet tegen die tijd Whilly maar weer mee. Dat is me op goed rollende paden afgelopen jaar samen met fotomaatje Jetske ook een keer of drie uitstekend bevallen …

herfsttinten in het Weinterper Skar

Terugblikkend zijn de ontmoeting en de wandeling de extra rustdag, die ik gisteren op de waarschijnlijk laatste zachte dag van 2025 noodgedwongen heb moeten nemen, dubbel en dwars waard geweest. Zoals mijn eerste neuroloog al zei: “Ga gerust af en toe eens even over je grens, daar kun je in principe niets mee vernielen.” Ik ben die uitdaging woensdag dan ook graag aangegaan. Daarna is een roestig dagje helemaal niet erg …

weerspiegelde sluisdeuren in de Opsterlandse Compagnonsvaart

Bekend met MS

Geplaatst op door

Vandaag even extra editie over heel herkenbare MS klachten, nadat ik vanmorgen eerder al wat foto’s van herfstbladeren in het bos had gepubliceerd: https://wp.me/pHUJ-lnU.

Ik werd vanmorgen weer eens wakker met zwabberbenen, daarom ben ik de dag weer heel rustig begonnen met koffie en koek. Daarna ben ik zoals gebruikelijk de tuin even in gelopen. Na een paar keer rustig heen en weer lopen zat er weer voldoende pit in de benen om voorzichtig even wat blad te ruimen. Daar zou Aafje blij mee zijn. 😉

Teug binnen keek op de pc naar het Journaal van 11 uur. Meteen daarna volgde er een vooraankondiging van het programma ‘Tijd voor Max’ van 11:15 – 12:00 uur op NPO 1. Ik kijk daar anders nooit naar, maar mijn interesse werd gewekt door de aankondiging dat Bert Maalderink (verslaggever bij Studio Sport) zou vertellen over de podcast ‘Bekend met MS’, die hij samen met het Nationaal MS Fonds heeft gemaakt.

Ik had daar al over gehoord, maar toen Maalderink na ongeveer 20 minuten in beeld kwam, werd ik toch geraakt door zijn herkenbare verhaal. Na een voorgeschiedenis van ongeveer 4 jaar met diverse klachten, kreeg Maalderink in 2023 de diagnose MS. Bij Studio Sport lukte het werken na verloop vooral in de zomer niet meer. Dat resulteerde uiteindelijk in het maken van de podcast.

Als het over zijn klachten gaat, somt Maalderink een voor mij heel herkenbaar rijtje op:

‘Ik kan slecht tegen fel licht en andere prikkels zoals licht en geluid, da’s gedoe. Verder heb ik o.a. last van vermoeidheid, gevoelloosheid in vingertoppen. Hersenmist is ook zoiets, dat het moeilijk is om makkelijk te denken. Bij elkaar heb ik wel zo’n 10 dingen die ik wel een beetje heb. Geen heel groot drama op dit moment, maar het is wel lastig.’

Ik denk, dat ik straks maar eens naar die podcast ga luisteren. Hij is hier te vinden:

In deel 4 vertelt Bert Maalderink zijn eigen verhaal. Ik vind het een aanrader: https://podcasts.apple.com/us/podcast/aflevering-4-bert-maalderink/id1844823624?i=1000734757818

E-choppers bij De Veenhoop

Geplaatst op door

Nadat ik wat foto’s had gemaakt van de Wijde Ee, draaide ik de drone 180° om, zodat ik tot slot nog wat foto’s kon maken van het polderland bij De Veenhoop …

polderland tussen Smalle Ee en De Veenhoop

Op dat moment passeerde er net een groep E-choppers op de plek waar ik 350 m naar het oosten met de auto in de berm langs de Bûtendiken stond. Ik draaide de drone in hun richting en liet hem een stukje dalen om de passerende e-choppers op te vangen …

in de verte nadert een een rij e-steps
nog een e-chopper op het fietspaadje
een e-chopper op het fietspaadje
drie e-choppers op een rij
via een bruggetje kom je op een wandelpaadje langs een oude veensluis

Vriendschap

Geplaatst op door

Terwijl wij in de auto een broodje zaten te eten, scharrelde er een groep jongeren rond bij de haveningang van Lauwersoog. Deels leken ze een scoutinguniform te dragen. Na enige tijd kregen ze een sein om te verzamelen op de kade …

een groep jongeren is bezig langs de waterlijn bij de haveningang van Lauwersoog

Vanaf de Waddenzee was het charterschip ‘Vriendschap’ intussen de haven binnengelopen. Nadat ze zich hadden ingescheept, zagen we de jongeren een half uur later de haven uitvaren aan boord van de ‘Vriendschap’. Het schip is in 1924 gebouwd in Jutphaas. Na jarenlang vrachtjes te hebben gevaren, is het schip in 1983 verbouwd tot een heel intiem en knus passagiersscheepje. Tot 2019 deed zij dienst als veerbootje tussen de Waddeneilanden Texel en Vlieland, waarna zij, na een jaartje stil te hebben gelegen, in 2021 is aangekocht door Waddenschipper.

verderop lag een van de veerboten naar Schiermonnikoog
de boeg van de 'Vriendschap'
De 'Vriendschap' vaart de haven van Lauwersoog binnen
de 'Vriendschap' vaart langs de veerboot 'Schiermonnikoog'

De ‘Vriendschap’ mag 80 passagiers vervoeren en wordt vooral vanaf Oostmahorn en Lauwersoog ingezet. Er worden niet alleen overtochten naar de Waddeneilanden mee gemaakt, maar ook z.g. Brakzandtochten …

de 'Vriendschap' vaart uit naar Schiermonnikoog, op de achtergrond te zien met zijn twee vuurtorens

Anders dan verwacht

Geplaatst op door

De dag verliep gisteren anders dan verwacht. Om te beginnen besloot Aafje in bed te blijven, nadat ze zondagavond al wat ziek was geworden. Toen Jetske rond half elf uit de auto stapte, zag ik meteen dat zij ook niet echt fit was. Ze was al op tijd van huis gegaan, omdat ze eerst bloed moest laten prikken. Maar onderweg naar ons huis, merkte ze dat de zondag begonnen rugpijn toch nog knap vervelend was …

een madeliefje en een grassprietje

Nadat ik Jetske van koffie met wat lekkers had voorzien, heb ik haar met de rug tegen het verwarmingsdekje op van mijn stoel gezet. Het was dus al snel duidelijk dat er van een ritje en een fotokuier niks terecht zou komen. Maar dat was helemaal niet erg, mijn benen waren ook niet op hun best. Bovendien bleef het de hele dag grijs en miezerig …

een bruggetje met weerspiegeling

We hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om weer eens uitgebreid bij te praten over van alles en nog wat. Met goede gesprekken zijn we 28 september 2006 al begonnen. Aan het eind van onze eerste gezamenlijke fotokuier in de Weerribben raakten we op het bankje bij het witte bruggetje aan de praat. Omdat het gezellig en leerzaam was geweest, maakten we een vervolgafspraak voor drie weken later in Fryslân …

een blauwe glazenmaker

De rest is geschiedenis. Al 19 jaar lang gaan we 1 of 2 keer per maand samen een dagje op pad, de ene keer in de Kop van Overijssel, de andere keer in Fryslân. De fotografie en onze kuiertjes – die voor mij regelmatig uitlopen op een pittige conditietraining – staan nog steeds centraal. Maar we hebben vooral vanaf dag één ook erg leuke persoonlijke klik. Bij Jetskes’ vertrek hebben we gistermiddag afgesproken dat we nu eerst voor de 20 jaar gaan …

bij het witte bruggetje

Met uitzondering van de laatste foto, dateren de bijgaande foto’s van de eerste fotokuier die we op 28 september 2006 hebben gemaakt in de Weerribben.

Snelle schimmen op ’t water

Geplaatst op door

Het Mirnser Klif is ook een geliefd plekje voor kitesurfers. Doordat het water knie- of heupdiep is en de kitezone een groot oppervlak heeft, zijn er veel beginnende kiters en kitescholen actief. De  kitezone is gemarkeerd door gele boeien. Vaak kun je er veel meer surfers tegelijk in actie zien, maar omdat er die dag weinig wind stond, was het (nog) rustig … 

kitesurfende schimmen op schitterend water

Toen ik op mijn beurt een tijdje aan de waterkant stond, heb ik mijn camera vooral gericht op de twee surfers die er op dat moment actief waren. Ik vond vooral de combinatie met de schitteringen op het water die dag erg mooi …

een schim op het water
kitesurfende schimmen op schitterend water
een schim op het water
kitesurfende schimmen op schitterend water
kitesurfende schimmen op schitterend water
kitesurfende schimmen op schitterend water
kitesurfende schimmen op schitterend water

Beet!

Geplaatst op door

Ik heb hier al vaak geschreven, dat Jetske over het algemeen maar weinig in haar omgeving ontgaat. Zo ook die middag op de camping aan de Dokkumer Ee. “Kijk, die hebben beet,” hoorde ik haar zeggen, toen er een schouwtje met buitenboordmotor naderde. En warempel, bij de wal gekomen stond de hengel van de visser met pet flink gebogen …

twee sportvissers lijken wat te hebben gevangen., met het schepnet wordt de vis omhoog gehaald

Gewapend met onze camera’s liepen we samen even naar de waterkant. De tweede man aan boord haalde de vangst met het schepnet boven water. Nadat hij hem van de haak had gehaald, zagen we dat het om een flinke snoek ging. Op Jetskes’ vraag of ze er ook een foto van wilden hebben, reageerde hij niet erg happig …

twee sportvissers lijken wat te hebben gevangen., met het schepnet wordt de vis omhoog gehaald
de snoek wordt uit het schepnet en van de haak gehaald
een van de vissers showt de ruim een halve meter lange snoek

“We vangen hier tegenwoordig zoveel snoeken, dat we er alleen nog een foto van maken als ze minstens een meter lang zijn.” Dat gezegd hebbend, gaf hij de vis zijn vrijheid terug …

de snoek wordt weer vrijgelaten in het water