De strakke lijnen in het boerenland die ik hier gisteren liet zien, maken onderdeel uit van Wetering-Oost. Kaarsrechte sloten en greppels om overtollig water maar zo snel mogelijk af te voeren zijn kenmerkend voor het moderne boerenland. De rechtlijnigheid wordt vaak nog versterkt door sporen van landbouwvoertuigen over akkers en weilanden. Op de laatste twee foto’s is goed te zien hoe het boerenland hier aan de west- en noordzijde wordt begrensd door de Wetering en de Weerribben. Daar denken ze heel anders over waterbeheer …
Tussen de mist- en nevelflarden door is het tijd voor wat frissere kleuren. Daarom vandaag even een paar dronefoto’s rond het thema lijnen in het boerenland, die ik eind november heb gemaakt in de Kop van Overijssel …
Na de eerste stop van de dag aan het begin van De Deelen vervolgden we onze weg naar de parkeerplaats aan het eind van de weg. Daar vandaan maakten we twee hele korte kuiertjes door de nevel die tussen de bomen en boven het water hing …
Aan de overkant van het petgat zagen we een eend van wal steken. “Krakeenden,” fluisterde Jetske me meteen toe. Al snel verscheen er een tweede exemplaar, korte tijd later gevolgd door nog een paartje. Gevieren vervolgden ze hun weg over het stille en nevelige water in De Deelen …
Het leek een mooie dag te worden, toen ik vrijdagochtend mijn eerste rondje door de tuin liep. De lucht was voor verandering eens helder. Lang zou dat echter ook die dag weer niet duren.
Toen Jetske en ik anderhalf uur later Drachten achter ons lieten om een ritje te maken, was de lucht aan alle kanten dichtgetrokken. Ook op de Hooivaartsweg, de weg naar De Deelen, was het mistig. Het eerste petgat waar we even stopten, leek in de verte in het niets op te gaan. ‘Villa Sterk’, de moderne stolpboerderij van boekenhandelaar en kunstliefhebber Steven Sterk, ging met het mistige weer nog meer op in de omgeving waar het voor is ontworpen …
Van Nederland reden we door naar de Wetering, waar ik eerder op de middag een korte rondvlucht had gemaakt met mijn drone. Jetske stelde voor om daar nog even een kijkje te nemen bij de oude petgaten, die daar in het kader van natuurherstel opnieuw zijn open gegraven …
Begin maart ronkten hier nog graafmachines en denderden er vrachtwagens door het ruwe terrein. Intussen is de rust in een deel van het gebied teruggekeerd. De bomen die de kaalslag hebben overleefd, worden we nu mooi weerspiegeld in het stille weerribbenwater …
Na het bijzondere treffen op de kleine begraafplaats van Baarlo werd het langzamerhand tijd om in rustig tempo terug te keren naar de basis. Via het dorpje Nederland reden we terug in de richting van Jetskes’ huis. Onderweg stopten we nog even bij het bruggetje van Nederland, waar de Veldhuisweg overgaat in de Rietweg (kaart OpenStreetMap) …
Tegenwoordig telt het dorp Nederland nog ongeveer 20 inwoners, maar in de 19de eeuw was het dorp veel groter. Het bestond uit Noord-Belt, Nederland en Zuid-Belt. De bewoners leefden voornamelijk van het veen. Er werd turf gestoken en riet gesneden. En er was, zoals we hoorden, een school. Maar die tijd is voorbij. Tegenwoordig staat de tijd er stil. Alleen wanneer het riet wordt gesneden, wordt de weg weer druk bereden …
In al die jaren dat we regelmatig samen op pad zijn, is het talloze keren voorgekomen dat we een familielid van mijn fotomaatje tot in de zoveelste graad tegenkwamen. De bewoners in de omgeving van de Weerribben en de Wieden zijn een honkvast volkje. Dat bleek ook toen we spontaan een rondleiding over de begraafplaats kregen van de beheerder, die er blad stond op te ruimen. Ook daar trof Jetske bekenden aan …
“Daar ligt die en die …, en dat graf daar is van hem en haar …” De man had bij ieder graf wel een verhaal en verschillende keren kwamen we langs bekenden en verre familieleden van mijn fotomaatje. Terwijl ik tussendoor wat plaatjes schoot van grafornamenten, hoorde ik onze gids zeggen: “En hier ligt een van onze meest vermaarde oud-inwoners, meester De Dood. Meester De Dood was de laatste onderwijzer van de school in het naburige Nederland. Na zijn dood in 1892 werd het schooltje verplaatst naar een buurdorp. “Maar,” zo zei de beheerder met een knipoog: “Er wordt gefluisterd dat De Dood hier op mistige avonden nog wel eens rondwaart …,”
Bijna aan het eind van de rondleiding kwamen we bij het graf van een in de Tweede Wereldoorlog overleden meisje. Er was een foutje in de naam geslopen, vertelde onze gids. Om secuur aan te wijzen waar de fout zat, ging hij voor ons op de knieën …
Een paar maal heb ik een korte video-opname gemaakt om jullie ook even deelgenoot te maken van een paar verhalen en de sfeer op de kleine dodenakker van Baarlo …
Afanja's Weblog 