Zo hing de pas overleden sprinkhaan op 1 oktober nog tamelijk fris van kleur en intact qua lijf & leden aan een zaaddoosje van de blauwe iris in de tuin …
Na anderhalve week, waarin hij harde wind en 60 mm regen te verwerken kreeg, hangt hij vandaag nog steeds op zijn plekje. Hij heeft intussen wel een jasje uitgedaan en is wat bleek geworden …
Eigenlijk stond er een dagje met mijn fotomaatje op het programma, maar kijkend naar de weersverwachting voor vandaag, heb ik voorgesteld om het maar even uit te stellen. De lage temperatuur heeft in combinatie met de wind een te groot effect op mijn benen. De mensen die hier al langer meelezen, weten dat mijn ‘inwendige thermostaat’ beschadigd is door de MS. Daardoor heb ik maar een kleine marge tussen ca. 18°C en 23°C, waarin mijn onderdanen draagkrachtig zijn en ik me goed voel. Totdat de temperaturen weer onder de 5°C dalen, blijft het behelpen. Zodra de temperaturen lager zijn dan 5°C kan het thermisch ondergoed weer uit de kast. Dat geeft me dan weer meer vrijheid …
Afijn, ik ben niet de enige die het lastig heeft. Toen ik woensdag even wat door de tuin drentelde, zag ik iets aan één van de zaaddoosjes van de blauwe iris hangen. Dichterbij gekomen zag ik dat het een sprinkhaan was, die het ook niet makkelijk had …
Het was een dode sprinkhaan, die daar mooi aan een zaaddoosje hing. Nu is het alleen nog de vraag of het stoffelijk overschot wordt weggewerkt door een spin of dat het ten prooi valt aan schimmels. Daarmee vergeleken sta ik er nog goed voor … 😅
De warmte heeft me de afgelopen maanden voornamelijk is huis en tuin gehouden. De airco is op de heetste dagen een weldaad. Maar alleen binnen zitten is ook geen optie, daarom nestelde ik me tussendoor regelmatig even op een schaduwrijk plekje in de tuin met de camera naast me.
Op zo’n moment landde er een libel op één van de laatste bloemen van de kattenstaart bij de vijver. Met de camera zoals gebruikelijk binnen handbereik, was een foto snel gemaakt …
De eerste foto had een verrassend mooie achtergrond, vond ik. Maar van de libel was weinig meer te zien dan zijn glanzende vleugels. Ik stond op van mijn stoel en deed voorzichtig een paar stappen opzij. Ik houd van die donkere achtergrond waar de bloemen en de heidelibel zo mooi tegen afgetekend staan …
Nog geen twee tellen later leek de libel op te schrikken van een bij, die ook wel zin had in de kattenstaart. De libel vloog op en vloog een klein stukje naar achteren om te kijken wie zijn rust had verstoord. Hij liet het er vervolgens maar bij en vloog naar de tuin van buurvrouw Vijf …
Hoewel ik de warmste dagen goed ben doorgekomen, eist het zomerweer ook dit jaar weer zijn tol. Tot nu toe lukt het heel aardig om redelijk actief te blijven, maar het kost allemaal veel energie. Van elk uitstapje moet ik langer bijkomen. Daarom schakel ik maar eens over op de zomerprogrammering. Minder tekst en minder foto’s, maar wel wat groter en minstens zo mooi (hoop ik).
Om te beginnen een paar kleine kleine groene wantsen op de zaaddoosjes van de blauwe iris in de tuin. Zij zijn net als ik niet van die hardlopers …
De zaaddoosjes van de blauwe iris, die in een zinken tobbe op het terras staat, komen hier bijna elk jaar wel in een kleine serie voorbij. Nadat ik afgelopen week de muntvlindertjes had gefotografeerd, ontdekte ik op één van die zaaddoosjes een nog kleiner insect dan die minivlinders …
Er zat een kleine groene schildwants van amper een halve centimeter groot op. Woensdagmiddag klom hij in de richting van de top, de volgende dag daalde hij weer af. Onder het motto ‘Wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd,’ heb ik er een paar foto’s van gemaakt …
Met mijn nieuwe camera, de Sony RX10, ben ik helaas niet in staat om macro-opnamen te maken zoals ik die met de Canon met de macro-voorzetlens wel kon maken. Daarom tot slot een macro-opname, die ik in juli 2023 heb gemaakt van een vergelijkbare groene schildwants, maar dan op een nog groen zaaddoosje van dezelfde blauwe iris …
Begin deze week toonde de blauwe ris op het terras zijn eerste bloem …
Dinsdagmiddag ben ik er eens lekker voor gaan zitten, en dat werd kennelijk gewaardeerd door een bezoekende aardhommel die wel even op de foto wilde …
Een drieluik waar ik verder niet veel over te vertellen heb. Het zijn de zaaddoosjes van een paar van de blauwe irissen die in een zinken tobbe naast de vijver staan. Ik vond ze mooi genoeg om er weer een paar foto’s van te maken. Overmorgen komen ze nogmaals terug, maar dan als decorstukken …
En dan nog even dit …
Al snel nadat Elon Musk vorig jaar Twitter had overgenomen voor het idiote bedrag van 44 miljard dollar, heb ik mijn account op pauze gezet. Ik vertrouwde die man toen al niet, en ik vertrouw hem nu al helemaal niet meer. Musk is een gevaarlijke man die veel teveel macht heeft en waar ik niks mee te maken wil hebben. Daarom heb ik onlangs de stekker er helemaal uitgetrokken en mijn account opgeheven. De sfeer op het decentraal georganiseerde Mastodon bevalt me veel beter …
Afanja's Weblog 