Na de lange droge zomer van 2022 trof ik eind september op een mooie ochtend een pas gestorven wesp aan op de één van de terrastafels …
Tien jaar eerder had ik al eens een serie macrofoto’s gemaakt van een dronken wesp in close-up, nu kreeg ik de kans om dat met een dode wesp te doen …
De laatste foto kan worden vergroot door erop te klikken, zodat er gelegenheid is om afscheid kunt nemen. Dag wesp …
– liever geen bloemen –
Na de tussenstop bij de kerk van Blankenham bleven we de oude, slingerende zeedijk nog enige tijd volgen. Bij Baarlo verlieten we de dijk om even later via de buurtschap Nederland de Weerribben weer ik te rijden. Aan de Rietweg (Google Maps) maakten we een laatste tussenstop …
Sprakeloos keken we om ons heen. Het normaal zo natte gebied aan beide kanten van de Rietweg was vrijwel helemaal drooggevallen. Tijdens onze ritjes door de Weerribben hebben Jetske en ik hier de afgelopen jaren diverse keren een tussenstop gemaakt om vogels te fotograferen …
Zo heb ik hier in 2017 een mooie serie gemaakt van een grote zilverreiger en twee lepelaars, die samen in beeld verschenen. Zoiets zat er vorige week niet in. Er was in de verste verte geen vogel te zien, om over watervogels of steltlopers nog maar te zwijgen …
Alleen hier en daar restte nog een laatste plas water, zoals aan de zuidkant van de weg op de plek waar wij stonden. Zonder regen zouden ook de laatste natte plekken snel verdampen …
Gelukkig is hier in Drachten sindsdien bijna 40 mm regen gevallen. Dat zegt in principe niets over de situatie in de Weerribben 50 km en zuidwesten van Drachten, maar daar zal vermoedelijk ook net genoeg regen zijn gevallen om enige verlichting te brengen. Maar het neerslagtekort is er nog lang niet mee weggewerkt.
Ik sluit deze serie, die begon met vertraging vanwege een kortdurende file, af met de foto van een heidelibel, die te midden van de droogte nog even in alle rust bij ons neerstreek in de berm van de Rietweg …
Het is erop of eronder. Veel duidelijker kan ik het niet laten zien …
Het seizoen is eigenlijk nog niet eens echt begonnen …
En toch bungelde dit spinnetje zondagmiddag in de tuin al triest en troosteloos aan zijn zelf gesponnen draadje …
Als dat geen sneu en wel heel vroeg levenseinde is …
Terugkijkend kan ik niet anders dan zeggen dat vrijdag 5 juni een vreemde dag was. Om te beginnen was het na een fris voorjaar de eerste tropische dag van het jaar. Omdat MS en tropische temperaturen allerminst vrienden zijn, heb ik die dag grotendeels lekker met de airco aan in de auto doorgebracht. De rit voerde me o.a. langs ooievaarsnesten waar vliegoefeningen werden gedaan, Friese paarden in zon en schaduw, een bruidspaar in wit, roze en rood en een machtige mooie trike …
Maar het eerste wat ik die dag voor lens kreeg, was een groepje ganzen die in Nationaal Park De Alde Feanen bij Earnewâld genoeglijk stonden te grazen. In een soort sluipgang schuifelden ze al vretend gestaag door het grasland aan de waterkant …
Regelmatig stak er eentje de kop op om de omgeving eens in ogenschouw te nemen, je weet tenslotte maar nooit wanneer er gevaar dreigt en waar het vandaan komt. Dit groepje ganzen kon gerust zijn die dag, door toevallig op een goede plek te gaan zitten, zijn ze aan de dood ontsnapt …
Een vele malen grotere groep ganzen had op hemelsbreed pakweg 3 km afstand in datzelfde Nationaal Park De Alde Feanen veel minder geluk. In de Jan Durkspolder werden op die vrijdagochtend de eerste grauwe ganzen gevangen en vergast. Drijvers in boten en te voet leidden de vogels naar een vangkraal. Daarna werden de ca 1.000 ganzen vergast met CO2. De provinciale vereniging voor natuurbescherming ‘It Fryske Gea’ – waar ik nota bene (nog) lid van ben – voelt zich gedwongen dit middel in te zetten omdat andere middelen te weinig effect hebben, stelt directeur Henk de Vries.
Aan het eind van weer een wat mindere periode heb ik mezelf er gisteren toe gedwongen om maar weer eens een fotokuiertje te maken. Dat werd geen succes, want het was winderig en koud in het Weinterper Skar en het wandelen viel me zwaar. Daarnaast was er maar bar weinig te zien, en de weinige insecten die er waren verpoften het om even rustig voor me te poseren. Daarom laat ik vandaag even een paar foto’s zien van een rustig en gewillig onderwerp uit eigen tuin …
Toen ik onlangs gewapend met de camera weer eens even in de tuin rondscharrelde, zag ik iets op de gft-container liggen. Het was te klein om meteen te zien wat het was, maar een blik op het schermpje van mijn camera – die in de tuin vrijwel altijd is voorzien van de Raynox voorzetlens – maakte al snel duidelijk dat het een snuitkevertje was …
En het was niet zo maar een snuitkevertje … Nee, dit was een dood snuitkevertje, morsdood was hij. Sneu voor het beestje natuurlijk, maar het voordeel was wel, dat hij me daar zo stil liggend alle kans gaf om hem eens goed te bekijken …
Terwijl ik een kwartiertje later de foto’s op de pc bekeek, bedacht ik me dat ik het kevertje eigenlijk even had moeten ontleden met een paar pincetjes. Terug bij de container bleek ik te laat op dat idee te zijn gekomen, want het beestje was blijkbaar weggewaaid. Ik heb hem niet meer terug kunnen vinden, dus we zullen het hier mee moeten doen …
Terwijl ik woensdagmiddag zo goed en zo kwaad als het ging tussen de buien door bleef koersen, kwam ik in de buurt van Tijnje langs een hek waaraan een wit bord hing met daarop een zwarte tekst …
Had ik dat nu goed gezien, stond er “Pas op Kwade ram” …? Toch maar even de auto in de achteruit om de tekst nog eens goed te kunnen lezen, zodat ik er meteen ook een paar foto’s van kon maken …
In mijn jongste jaren heb ik op de boerderij geleerd om altijd en overal respect te hebben voor een stier, en daar niet te dicht bij in de buurt te komen. Dat ook rammen zo gevaarlijk kunnen zijn, dat er voor gewaarschuwd moet worden, was nieuw voor me. Maar ja, schapen en rammen werden er op de bewuste boerderij indertijd niet gehouden …
Ik heb die kwade ram overigens niet gezien in dat weiland. Voor zover ik kon zien, liepen er alleen maar makke schapen, maar hij zal zich op dat moment waarschijnlijk achter in het weiland hebben opgehouden …
Deze nog maar een paar dagen oude fotoserie kreeg meteen actualiteitswaarde, toen ik gisteravond een bericht zag onder de kop “Ram doodt boer“. Een bejaarde boer is op zijn erf bij Veghel vermoedelijk op de horens genomen door een ram. De man is zaterdag in het ziekenhuis bezweken aan zijn verwondingen. Ik blijf voortaan wel uit de buurt.
Afanja's Weblog 