Enige tijd geleden streek er een spreeuw neer op het stokje bij de bijna lege pindakaaspot. Ik zag hoe hij zijn lange tong uitstrekte, alsof hij het laatste restje uit de pot wilde likken …
Hij boog zich net voorover om de pot in te duiken, toen er in vliegende vaart een huismus voorbij vloog. Even liet de spreeuw zich afleiden, daarna draaide hij zich om en dook diep de pindakaaspot in …
Woensdag liet ik hier al wat foto’s zien van een chagrijnige spreeuw bij de lege pindakaaspot. Maar er zit ook regelmatig een spreeuw heel gezellig te kwebbelen in een van de bomen …
Van zo’n gezellige kwebbelsessie heb ik als vervolg op ‘It getsjotter fan de protter’ (Het gekwebbel van de spreeuw) nog maar eens een videootje gemaakt …
Vorige week donderdagochtend zat ik op het terras, toen er een spreeuw neerstreek op het landingsplatform van de pindakaaspot. Terwijl we oog in oog tegenover elkaar zaten, keek hij me met een chagrijnige blik aan, alsof hij wilde zeggen: “Hé lullo, wanneer krijgen we eens een nieuwe pot pindakaas …”
Daar vond ik het nog te vroeg voor. “Je wacht nog maar even,” seinde ik terug. Daarna keurde hij me geen blik meer waardig …
Nadat we half juni voor het eerst samen een dagje op fiets en iLark op pad waren geweest, maakten fotomaatje Jetske en ik op de laatste dag van de record warme maand juni voor het eerst sinds 2016 weer eens een vaartocht door de Wieden. Rond 10:45 uur gooiden we de trossen los …
Ik kreeg een plekje in het midden van de boot toegewezen, waarna Jetske de motor startte. Jetske, die in haar tienerjaren als het zo uitkwam al als stuurvrouw aan het roer van een rondvaartboot stond, kent de wateren in de Weerribben en de Wieden op haar duimpje. Het voordeel daarvan is, dat ze me met dit vaartochtje weer langs mooie, hier en daar onverwachte plekjes wist te voeren …
In rustig tempo tuften we de Wieden in. Nadat we een tegemoetkomende kano waren gepasseerd, doken we een stuk bos in. Daar zat o.a een jonge spreeuw in een boomtop. Eenmaal aan de andere kant van de bosschages voeren we na enige tijd onder een bruggetje door het lintdorp Dwarsgracht binnen …
Om het drieluik over onze tuinvogels van de afgelopen dagen af te sluiten, vandaag nog even een logje over het gekwebbel van de spreeuw …
Toen ik onlangs op een zonnige middag in de tuin zat, streek er weer eens een spreeuw in de hazelaar neer. Na wat poetswerk, en nog een keer diep ademhalen, ging hij met een tamelijk breed scala aan geluiden lekker zitten kwetteren. Hopelijk zou hij er een mooi showtje vol imitaties van maken …
Ik besloot van de gelegenheid gebruik te maken en begon behalve wat foto’s ook wat video-opnamen te maken. Dat laatste viel nog lelijk tegen. Ja, hij liet gemakkelijk wat beelden van zich schieten. Maar steeds wanneer ik een opname had gestart, liet hij zijn zang goeddeels achterwege. Ik heb het gevoel dat hij het bewust deed, spreeuwen zijn er slim genoeg voor. Met scheef draaiend kopje keek hij dan eens om zich heen, luisterend of er nog wat te beleven was in de buurt. Het bleef over en weer beperkt qua actie en variatie …
Zo, het gaat de goede kant op met de rietfilm. Nu alleen nog een ontwerpje maken voor de opdruk van de dvd en het doosje.
Tenminste … als de heren rietteler tevreden zijn met wat ik zie als het eindresultaat …
Terwijl ik dus ook deze derde grijze dag op rij weer doorbracht in mijn computerhoekje, was een spreeuw zo vriendelijk om zijn glanzend gespikkelde tenue even te showen bij het voederhuisje, zodat ik vandaag toch weer een paar actuele foto’s kon publiceren …
Net nu het met de ijsvloer de goede kant op ging, heeft de winter zijn glans verloren. De tuin biedt een wat grijze en trieste aanblik nu de voetsporen die ik gisteren in de sneeuw had gezet, zijn veranderd in donkere vlekken. Van het nieuws word ik ook al niet echt vrolijker, want Drachten staat er weer gekleurd op, maar dan wel donker gekleurd … Zo is in een dierenparkje in Drachten-Oost een pauw op een wrede manier aan zijn eind gekomen, en is een meisje van 14 in Drachten aangerand in een lijnbus …
Gelukkig komt er nog even een spreeuw langs, die me brutaal aankijkt terwijl hij als een ware evenwichtskunstenaar even wat komt snoepen …
Die aanblik stemt me dan wel weer vrolijk, en die etende spreeuw doet me even terugdenken aan het kerstdiner gisteravond in Leeuwarden. Om de feeststemming wat te verhogen had Nils het plan opgevat om een vuurtje te stoken in de vuurkorf, zodat we tussendoor even konden roken bij een knapperend houtvuurtje …
Dat was op zich natuurlijk een prachtig plan, maar helaas gooiden regen en natte sneeuw roet in het eten. Het kostte nogal wat moeite om het vuurtje brandend te houden, maar gelukkig wilde Tijmen af en toe wel even wapperen om het vuurtje weer wat aan te wakkeren …
Pepijn wist intussen niet goed waar hij zich op moest concentreren, op pake’s rare capriolen met de camera of op zijn smakelijke fruithapje …
Nadat het voorgerecht voor de rest van de familie was geserveerd, vroeg Tijmen: “Wat is dit, papa?”
Nils zijn antwoord over amuse zus en amuse zo leek niet echt aan te komen, daarom zei ik: “Wacht maar even, ik zal het eens even proeven …”
Na een uitgebreide smaakproef zei ik: “Ik weet het … het zijn liflafjes …, maar wel lekkere liflafjes …” 🙂
Met de rest van de maaltijd zal ik jullie niet vervelen. Laat ik volstaan met te zeggen, dat het heerlijk was en dat het nog lang gezellig dreigde te worden, maar dat we met het oog op de verraderlijke omstandigheden op de weg toch maar niet te laat zijn vertrokken. In rustig tempo zijn we over de goed berijdbare rechter rijstrook van de Wâldwei huiswaarts gegaan. De linker rijstrook zag er met de opvriezende sneeuwresten een stuk minder veilig uit, maar dat weerhield een aantal automobilisten er niet van om ons met een gangetje van 120 km/u of meer voorbij te gaan. Waarschijnlijk zijn wij met ons aangepaste tempo net anderhalve minuut later thuis gekomen dan anders, maar wel veilig en heelhuids, en dat kan niet iedereen dit weekend zeggen …
Afanja's Weblog 