Onze laatste halte die dag was Starum, Stavoren voor niet-Friestaligen. Daar wist Jetske beslag te leggen op het laatste parkeerplekje bij het VVV-kantoor en de haven (Google Maps) …

De gebouwtjes van het VVV en diverse lokale middenstanders konden me niet echt bekoren, maar de tropische verrassing lag vlak vóór die gebouwtjes: de Visfontein van Stavoren …

In het kader van Leeuwarden-Fryslân zijn er vijf jaar geleden 11 kunstzinnige fonteinen ontworpen voor de Elf Friese Steden. ‘De Visfontein voor Stavoren’ is ontworpen door de Amerikaans installatiekunstenaar Mark Dion.

“De zee geeft, de zee neemt. Stavoren, ooit een rijke Hanzestad, kan erover meepraten. Overstromingen, zeehandelsoorlogen, een haven die verzandde: meermalen verviel de stad tot armoede. Maar telkens richtte ze zich op en brachten zeevaart en visserij nieuwe welvaart. Volksverhalen als ‘de Vrouwe van Stavoren’ vertellen van dat wisselvallige lot. ‘De Vis voor Stavoren’ voegt daar een nieuw verhaal aan toe, met een knipoog naar een symbolische prent van Pieter Bruegel de Oude: ‘Hoe grote vissen kleintjes eten!’ We zien hoe de enorme open muil van een machtige vis ons langs de watersproeiende lippen naar binnen lokt. Wie ontsnapt in Stavoren de dans …?”

Terwijl Jetske nog even naar de andere kant van het havenhoofd liep, bleef ik zitten waar ik zat. Ik heb nog even overwogen om naar het beeld van ‘Het vrouwtje van Stavoren’ te lopen aan de andere kant van de brug. Maar een beter plekje dan bij het verkoelende geklater van het water, was nauwelijks denkbaar …