Nog één keer liep de grote zilverreiger (Ardea alba) achter zijn blauwe neef (Ardea cinerea) aan …

Nadat hij hem had ingehaald, posteerde hij zich voor de blauwe reiger. Om indruk te maken op zijn opponent, strekte hij zich in zijn volle lengte uit …

Even stonden ze oog in oog, daarna bogen ze zich naar elkaar toe. De zilverreiger leek zijn verre familielid iets te vertellen, waarbij hij met kop en snavel een noordelijke richting aanduidde … vreemd …

Lang duurde het niet, daarna schreed de zilverreiger trots voort in de richting waar hij in eerste instantie vandaan was gekomen. Alsof er niets gebeurd was, hervatten de ganzen in de directe omgeving graaswerkzaamheden …

En de blauwe reiger …? Die sukkelde een eind in westelijke richting. Daar zag ik hem nog net een aanloopje nemen, waarna hij met een groep ganzen in noordelijke richting uit zicht verdween …

Toch wel enigszins verbijsterd bleef ik achter. Waar had ik nou de afgelopen 20 minuten naar zitten kijken …?

Hmmmm … misschien toch nog maar eens vanaf het begin terugkijken om het verhaaltje zelf in te vullen en de plaatjes verder in te kleuren … 😉