Nijlganzen in de polder

Vandaag zet ik opnieuw een paar ganzen in de schijnwerper, nijlganzen om precies te zijn. En dat zijn niet echt mijn favoriete ganzen …

Om te beginnen vind ik ze toch wat minder mooi dan bijvoorbeeld brandganzen. Dat masker rond de ogen geeft ze wat schurkachtigs, naar mijn idee. Weet je wanneer ik ze wel heel mooi vind? Als ze vliegen, want in de vlucht vallen de zwart-witte vleugels mooi op. Daar heb ik recentelijk helaas geen foto van kunnen maken. Verder dan deze korte parade in de wei ben ik in fotografisch opzicht niet gekomen …

Maar ik vind het bovenal luidruchtige ganzen. Ik kan ze niet ergens treffen of ze zetten meteen een grote snavel op. Dat is op een paar van de onderstaande foto’s ook goed te zien …

De ljip is werom!

Terwijl enige honderden voornamelijk brandganzen zich op nogal luidruchtige wijze ophielden in het noordelijk deel van de Jan Durkspolder, was het aan de zuidkant rustig. Heel rustig …

Niet zo ver van de vogelkijkhut dobberden wat eenden op het water, verder viel er in eerste instantie weinig te zien. Heel in de verte zaten de eerste lepelaars weer op hun vertrouwde nestplaats. Die zijn dus ook al heel vroeg terug …

Terwijl ik zo wat over het water zat te turen, hoorde ik aan de oostkant van de vogelkijkhut ineens een wel heel bekend vogelgeluid. En jawel, daar zat hij … “De ljip is werom – de kievit is terug …”

Nu eens kwamen er een paar smienten langs, dan weer dobberde er een slobeend voorbij. Het maakte de kievit niks uit. Het was een genot om te zien hoe hij ruim 20 minuten heen en weer trippelde op zijn kleine drassige eilandje. En voor wie altijd heeft gedacht, dat de kievit enkel zwart-wit gekleurd is … Kijk eens wat voor mooie, kleurrijke glans er over zijn verendek ligt …

Tot slot, onder ons gezegd en gezwegen …
Het kan natuurlijk ook heel goed zo zijn dat deze kievit de afgelopen maanden in onze contreien is gebleven, want in zachte winters vliegen niet alle kieviten duizenden kilometers naar het zuiden. Voor zover ik weet, schuiven sommige exemplaren hooguit mee met de sneeuw- of vorstgrens.

De wereld op zijn kop

Ik weet het, ik had jullie beloofd dat we het hier vandaag over de nijlgans zouden hebben, maar ik werd weer eens ingehaald door de actualiteit. Terwijl ik gistermiddag bij Oudega over de Wolwarren reed, werd namelijk ineens het beeld bevestigd dat de wereld echt op zijn kop staat momenteel …

Niet eerder heb ik al op 25 februari de eerste koeien weer in de wei zien lopen, maar gistermiddag was het dan toch zo ver. Natuurlijk heb ik de auto meteen even in de berm gezet, zodat ik in alle rust wat foto’s kon maken …

Daar moesten de nijlganzen dus echt even voor wijken. Die moeten trouwens ook de kievit die ik gistermiddag zag poedelen nog even een dagje voor laten gaan. Maar uiteindelijk krijgen ze allemaal het plekje dat ze hier verdienen. Komt goed! Fijne dag verder.

UPDATE: het was vanmiddag om 15:00 uur op ons terras 18,1 ºC.

Brandganzen in de polder

Vandaag even een paar foto’s van de heer en mevrouw Brandgans. Samen met veel van hun soortgenoten hielden ze zich de afgelopen maanden op in de Alde Feanen. De meeste rotganzen zullen één dezer dagen waarschijnlijk terugkeren naar noordelijker oorden. Een deel heeft zich hier in de afgelopen jaren gevestigd als broedvogel …

Op het gevaar af dat ik wellicht een deel van de boerenstand voor het hoofd stoot, durf ik het toch aan om te zeggen dat ik het een mooie vogel vind. Sommige boeren schijnen ze wel te willen schieten, omdat ze nogal wat gras vreten en helaas ook nogal veel mest achterlaten in de landerijen, maar dat mag niet want de brandgans is net als de wolf een beschermd dier …

Morgen maken we kennis met de buren van de familie Brandgans. Dat zijn nogal luidruchtige buren … O kijk, daar zul je ze net hebben …

Ecokathedrale fotokuier 3

Op mijn zondagse reis door de tijd in de Ecokathedraal ben ik vandaag toe aan deel 3. We gaan de sneeuw in!
In tegenstelling tot dit jaar was de maand februari in 2003 een echte wintermaand. De gemiddelde temperatuur kwam die maand in ons tuintje uit op 0,9 ºC. Met nog 5 dagen te gaan is ’t maandgemiddelde op dit moment 5,9 ºC.

Begin februari 2003 viel er een paar centimeter sneeuw. Dat was voor mij aanleiding om op 5 februari voor de derde maal af te reizen naar de Ecokathedraal. Het zou niet de laatste keer zijn terwijl er sneeuw lag, want een laagje sneeuw accentueert de vele muurtjes, randen en bouwwerken vaak heel mooi …

Volgende week zondag deel 5 (deel 4 is om onverklaarbare reden niet in de serie terechtgekomen).

Kelev de rietsnijdershond

Nadat de voorgaande logjes vooral in het teken stonden van de bedreigingen van het werk van de rietsnijders, sluit ik deze miniserie over mijn bezoek aan het rietland in de Weerribben wat lichtvoetiger af met een paar foto’s van Kelev. Kelev komt samen met zijn vrouwtje dagelijks op werkbezoek bij de rietsnijder …

Kelev 1

Zodra hij ter plaatse is, begint hij met een stukje kwaliteitscontrole van het werk, zoals op de bovenstaande foto goed te zien is. Daarna maakt hij – om zijn poten niet open te halen aan de harde en scherpe stoppels – behoedzaam een ronde door het rietland …

Kelev en zijn baas kunnen natuurlijk ook bekeken op Jetskes’ weblog.
Het werk van de rietsnijders zal hier in de toekomst ongetwijfeld nog eens aan de orde komen.

In het Weerribbenriet (3)

Omdat het gemaaide riet in schoven bijeen staat, verplaatst de rietsnijder zijn werkplek regelmatig. Zo kan hij het afval uit het riet kammen zonder dat hij met elk bosje heen en weer moet lopen …

Zodra hij zijn werkplek heeft verplaatst, begint de rietsnijder de ruigte die uit het riet is gekamd op te ruimen. Dat doet hij simpelweg door het te verbranden. Hoe lang dat nog kan, is ook maar de vraag. Er gaan stemmen op om het verbranden te verbieden, dat zou betekenen dat de rietsnijder het moet verzamelen en afvoeren. En wie dat zal betalen …? De rietsnijder, vrees ik. Zo lang die zijn werk nog kan doen tenminste …

Het werk van de rietsnijder is momenteel alleen lonend dankzij subsidie. Nu de overheid van plan is om die subsidie te halveren, valt er voor de meeste rietsnijders straks zelfs geen droog brood meer te verdienen. En voor de rietsnijder die het misschien nog wel lonend kan maken, heeft de overheid nog een andere verrassing in petto. Tot nu toe wordt er voor de pacht van rietlanden gewerkt met langjarige contracten. Ook daar wil de overheid van af. Dat zal de nekslag zijn voor veel rietsnijder, maar ook voor natuur en landschap …

De rietsnijders zijn onontbeerlijk voor het behoud van de uitgestrekte rietlanden in de Weerribben en de Wieden, maar ook in De Alde Feanen en verschillende andere gebieden in ons land. Wanneer de rietlanden niet jaarlijks worden gemaaid, dan zullen ze binnen enkele jaren veranderen in bossen. Dat was al goed te zien in het perceel waar Klaas dinsdag aan het werk was. Om de paar meter schiet een klein boompje tussen het riet omhoog. De rietmaaier kan die jonge twijgen nu nog aan, maar na een tweede jaar komt hij er niet meer doorheen …

Nee, het was niet echt een heel vrolijk bezoek aan de rietsnijders. Er hingen niet alleen grijze rookwolken boven het rietland, maar ook de spreekwoordelijke donkere wolken met het oog op de toekomst waren voelbaar. Voor Kelev maakte het allemaal niets uit,  hij was en is gewoon heer en meester over zijn domein …

Tot slot: bij RTV Oost kun je terecht voor een radio-interview en een tv-interview over de problemen.
Met dank aan RTV Oost en mijn fotomaatje Jetske, ook zij publiceerde een logje over de ‘Kopzorgen in het rietland’.