Zo kom je er tien jaar niet, en zo kom je er in ruim twee maanden tijd drie keer. Ik heb het over Urk. Nadat ik daar eind december een nieuwe camera had gekocht, heb ik er begin februari een nieuw statief aangeschaft. Thuis ontdekte ik, dat daar in combinatie met mijn camera een kleine onvolkomenheid mee was, die ik zelf niet kon oplossen.

En dus toog ik na overleg half februari nogmaals naar Cameranu. Ditmaal ging Aafje voor de verandering eens mee. Het was licht bewolkt, en dat gaf Urk en het IJsselmeer een heel ander aanzien dan de vorige keren. Ik grijp dit bezoek aan om de grijsheid van de laatste tijd maar weer wat te doorbreken …

Nadat ik weer netjes was geholpen bij Cameranu, besloten we samen nog even aan de waterkant te kijken. We begonnen onze kuier weer bij het vissersmonument. Daar vandaan maakte ik de bovenstaande foto’s van de windturbines aan de noordkant van Urk. Daarna namen we de trap naar beneden. Onderaan de trap heb ik deze foto gemaakt. Onder het vissersmonument bevindt zich het Urker distributiereservoir van Vitens …

Aafje was intussen al een stukje vooruit gelopen in de richting van de vuurtoren. Beneden gekomen, maakte ik vlak voor de bocht nog even een paar foto’s van de vuurtoren, die nu prachtig tegen de blauwe lucht afgetekend stond. Ik besloot een foto in de schaduw te maken …

In diepe concentratie verzonken, merkte ik de auto die ter hoogte van de misthoorn om de bocht kwam rijkelijk laat op. De chauffeur maakte lachend duidelijk, dat ik niet hoefde te schrikken en dat ik eerst mijn foto nog wel even mocht maken …

– wordt vervolgd