Na een aantal grijze dagen op rij, scheen de zon hier donderdagochtend even. Let wel, ik schrijf bewust ‘even’, want toen ik zo ver was om ergens een zonnig fotokuiertje te maken, trok de lucht alweer helemaal dicht en korte tijd later regende het zelfs even …

Vrijdag kreeg ik een herkansing, en die heb ik met beide handen aangegrepen. Aan het begin van de middag besloot ik even naar de Poostweg tussen Olterterp en Beetsterzwaag te rijden. Daar startte ik mijn herfstkuier over de Scherpschutterslaan …

Een paar maal per jaar maak ik hier toch wel een kuiertje. Bijna altijd ga ik dan al snel linksaf naar het Witte Meer, beter bekend als de ijsbaan van Beetsterzwaag. Ditmaal besloot ik de ijsbaan letterlijk links te laten liggen en wat verder door te lopen over de Scherpschutterslaan …

Al kijkend en fotograferend liep ik een tijdje over de knisperende herfstbladeren die de Scherpschutterslaan als een dik tapijt bedekten. Toen ik op zeker moment eens achterom keek, realiseerde ik me dat ik al een stuk verder was gelopen, dan ik me eigenlijk had voorgenomen …

Ik kon nu twee dingen doen: op mijn schreden terugkeren en gewoon over de Scherpschutterslaan terug lopen naar de auto, of het eerste het beste pad naar rechts nemen, zodat ik een stukje verderop terug kon lopen over het pad dat parallel loopt aan de Scherpschutterslaan en dat grenst aan Rutger Hauer’s stulpje …

Korte tijd later stond ik voor een wit hek dat de toegang tot een landhuis afsloot …

– wordt vervolgd –