De libellen en waterjuffers waren niet bereid om voor me te poseren, maar geen nood, een groene cicade bracht uitkomst …
Net als sprinkhanen zijn cicades niet erg gek op de camera …
Ze blijven voortdurend om de stengel heen draaien om zich er achter te verstoppen …
Door regelmatig een subtiele schijnbeweging te maken met de camera, lukt het zo af en toe om even een foto te maken … kiekeboe … 🙂
Laat ik het maar meteen toegeven, de onderstaande foto’s zijn in feite ‘slechts’ bijvangst …
Ik had net een paar foto’s gemaakt van een vlinder, waarschijnlijk was het een koevinkje, maar daar ben ik niet eens zeker van. Omdat het dartele beestje weg fladderde voordat ik een foto had gemaakt waar ik tevreden over was, zette ik de achtervolging in. Lang duurde die achtervolging niet, want de vlinder waagde zich al snel vele meters boven terrein waar ik niet mocht komen …
Toen ik me toch een paar stappen in het lange gras waagde, zag ik een sprinkhaantje dat me begon uit te dagen voor een spelletje verstoppertje. Dat moeten ze bij mij niet doen op een dag waarop ik weinig last heb van lijf en leden, want dan ga ik net zo lang door tot ik het spelletje heb gewonnen. Nadat hij een paar maal aan mijn camera was ontsnapt door fluks om de grassprieten heen te draaien, lukt het me uiteindelijk om oog in oog het onderstaande portret van hem te maken …
Als je door de heide of door lang gras loopt, dan zie je ze vaak links en rechts weg springen: sprinkhaantjes …
Zo af en toe blijft er eentje zitten waar hij zit, en dan begint de strijd om zo’n kleine springer op de foto te krijgen. Wat volgt is een partijtje verstoppertje spelen, want een sprinkhaan probeert zo lang mogelijk de grasspriet waaraan hij zich vastklampt tussen hem en de camera in te houden door om de grasspriet heen te draaien …
Door de camera verschillende keren subtiel links en rechts om de grasspriet heen te laten draaien, wist ik de sprinkhaan uiteindelijk ook ditmaal na enige tijd te verrassen …
Die ene foto vond de sprinkhaan blijkbaar genoeg, want meteen daarna wuifde hij even met zijn rechter voorpootje naar me, waarna hij met een grote sprong uit zicht verdween …
Wat restte was een lege grasspriet …
Ik blijf nog even bij het verstoppertje spelen. Ditmaal zijn het echter geen sprinkhaantjes die centraal staan, vandaag speelt kleinzoon Pepijn de hoofdrol …
Tijdens ons familieweekendje begin juni op de Merelhof in Ruinen was verstoppertje spelen één van de favoriete bezigheden van Tijmen en Pepijn …
Waarom ik daar vandaag over begin …?
Wel, vandaag vieren we Pepijn zijn derde verjaardag. Het kleinste is er intussen al af, en hij telt al als de beste … 🙂
Gistermiddag heb ik in het lange gras een tijdlang verstoppertje gespeeld met sprinkhaantjes …
Dat is altijd weer een leuke, maar vermoeiende bezigheid …
Het was dan ook geen wonder dat mijn bovenbenen me vanmorgen vertelden, dat ik dat beter niet had kunnen doen …
Behalve de heideblauwtjes heb ik gistermiddag bij de dobbe in het Weinterper Skar ook wat sprinkhaantjes gefotografeerd …
Dat is over het algemeen een leuke, maar tijdrovende bezigheid …
Die sprinkhaantjes maken er namelijk een gewoonte van om zich te verstoppen voor de camera …
Ze blijven om de stengel of grashalm waar ze aan hangen heen draaien ….
Door de camera veelvuldig beurtelings links of rechts om de stengel heen te bewegen, lukt het uiteindelijk vaak wel om de sprinkhaan te verrassen …
En dan … kiekeboe, ik heb je … 🙂
Sinds de temperaturen weer zo rond de 20 graden liggen, lukt het weer vrijwel dagelijks om een fotokuiertje te maken. Ze duren niet allemaal even lang, maar in fotografisch opzicht zijn ze vaak wel succesvol. Vorige week vrijdagmiddag heb ik mijn lichtgewicht klapstoeltje meegenomen het Weinterper Skar in. Op een plekje, waarvan ik vermoedde dat er veel sprinkhaantjes zouden zitten, ben ik even lekker in het zonnetje gaan zitten om de omgeving te observeren. Mijn verwachting bleek te kloppen: het krioelde er van de sprinkhaantjes.
De eerste pogingen om er eentje op de kiek te zetten liepen op niets uit. Al voordat ik scherp kon stellen waren de meeste kandidaten met een reuzensprong vertrokken. Maar de aanhouder wint, en uiteindelijk kreeg ik er dan ook een in het vizier, die bleef zitten terwijl ik hem voorzichtig met de camera benaderde …
Wat ik vooraf hoopte, gebeurde vrijwel meteen: het sprinkhaantje probeerde zich voor de camera te verstoppen door om de sprieten van het biesgras heen te draaien. Het welbekende verstoppertje spelen was begonnen …
Door hem beurtelings heel voorzichtig links- of rechtsom te benaderen, en hem tussentijds een keer met een snellere beweging te verrassen, lukt het meestal wel om hem uit zijn tent te lokken voor een aardige serie …
Pas toen ik de foto’s op de pc bekeek, zag ik dat het niet zo verwonderlijk was dat hij niet wegsprong … de stakker mist zijn krachtige linker achterpoot. En hij lijkt nog last te hebben van mijten ook …
De mooiste foto uit deze serie bewaar ik nog even tot vrijdag.
Afanja's Weblog 