Na het groen en geel van gisteren is vandaag het roze aan de beurt, roze van het heidekartelblad. Heidekartelblad – heiderinkelbel in het Fries – is een bijzondere tweejarige plant met hele mooie, kleine bloemetjes …
Heidekartelblad staat op de Nederlandse Rode lijst van planten als zeer zeldzaam en zeer sterk in aantal afgenomen. In het Weinterper Skar laat het zich gelukkig vrijwel elk jaar weer zien ….
In de eerste jaren waarin ik blogde was er maar hier en daar een bloemetje te vinden. Ondanks het feit dat ze op en vlak langs een pad stonden, was de kans om er eentje over het oog te zien erg groot. Het zijn namelijk zoals ik al eerder schreef hele kleine bloemetjes. Kijk maar …
Op en langs het pad kon ik het heidekartelblad dinsdag niet vinden, maar vlak naast het pad stonden ze nu in grote roze pollen bijeen (zie foto 2). Er zat niets anders op dan even een paar stappen op verboden gebied te zetten om een paar macrofoto’s te kunnen maken …
De volgende foto laat mooi zien waarom heidekartelblad in het Fries heiderinkelbel heet. Als de vruchten rijp zijn, gaan de zaadjes in de zaaddoos zachtjes ‘rinkelen’ als de wind ze in beweging brengt. Zo wordt althans gezegd … In dit geval zijn de zaadjes al uit het zaaddoosje tevoorschijn gekomen …
Terwijl ik daar – met mijn rug naar het pad – geconcentreerd zat te fotograferen, hoorde ik op een bepaald moment zachtjes ’t nog altijd vrij kenmerkende geluid van een VW naderen. Ik wist meteen dat het mis was, maar omdat ik nu toch al gezien en dus betrapt was, besloot ik maar rustig door te gaan met fotograferen.
“Jo witte wol dat jo yn kwetsber gebiet sitte tink …!?” hoorde ik de man van Staatsbosbeheer zeggen, nadat hij de auto tot stilstand had gebracht.
“Ja, it is my bekend, mar ik koe it net litte om even een pear close-ups van de heiderinkelbel te meitsjen,” antwoordde ik.
De mensen die hier al langer meelezen, weten dat ik ervaring heb op dit gebied. Een jaar of twaalf geleden werd ik op vergelijkbare wijze pakweg 50 meter verderop eens op mijn schouders getikt door een tweetal Boa’s bij het fotograferen van de blauwe knoop. Nadat ik mijn fout had erkend, volgde toen een goed gesprek. En daar bleef het bij. Dinsdag ging het niet anders. De man van SBB kende zijn pappenheimers. Aan de manier waarop ik behoedzaam terug stapte naar het pad, had hij al gezien dat ik goed volk was. Aan het eind van het gesprek wenseten we elkaar nog een genoeglijke dag …