Vandaag is een zwarte dag voor ons land, er treedt een extreemrechtse regering aan. De bijl zal aan de wortel van de rechtsstaat worden gezet. Diverse rechten, verworvenheden en vrijheden zullen onder de druk komen te staan of verdwijnen. En last but not least: natuur-, milieu- en klimaatproblemen zullen worden veronachtzaamd. Ik heb er geen zin in en gooi de zaak vandaag symbolisch op zwart!
De kudde schapen die ons in het blogje van gisteren in volle vaart tegemoet kwam sjokken bestond uit twee delen. Op de laatste foto van gisteren waren de schapen te zien die over de weg liepen. Een ander deel liep over de zeedijk. Daar boven op de dijk zag ik een zwart schaap lopen. Jetske had aan een enkel woord en mijn wijzende hand genoeg om de auto opnieuw in de berm te zetten …
Het zwarte schaap deed me meteen denken aan ‘Het schaap Veronica’ van Annie M.G. Schmidt. Zij schreef in de loop van ruim zevenenhalf jaar (14 januari 1950 – 10 augustus 1957) 76 gedichten over dit fictieve, sprekende schaap. Hier kun je ‘Het hele schaap Veronica’ lezen …
Zelf had ik in mijn jonge jaren eerlijk gezegd meer met het zwarte schaap Veronica. Daarbij gaat het om het sprekende schaap, maar om de toenmalige piratenzender Veronica, het zwarte schaap onder de radiozenders …
Het blijft een bijzonder beeld zo’n zwart schaap tussen al die blondines. Zo statig als de kudde hier op de zeedijk aan ons voorbij trok, was het helemaal een mooi plaatje …
Daar gaat ze, dat ene zwarte schaap, samen met de rest van de kudde trok ze verder westwaarts. Jetske en ik vervolgden onze weg in oostelijk richting …
Sinds april had ik hem niet meer gezien, maar ik had de fazanten zaterdagmiddag nog maar nauwelijks 200 meter achter me gelaten, toen ik ineens de zwarte ree weer zag, die ik hier in het verleden diverse keren heb kunnen fotograferen …
En ditmaal liep er nog zo’n fraai donker gekleurd exemplaar aan zijn zijde …
Hoe donker ze zijn, is pas goed te zien als er van links ook nog een normaal getinte ree het beeld binnen stapt …
Hoewel het eergisteren grijs en druilerig weer was, werd het toch een mooie maandagmiddag. Behalve het treffen met een grote zilverreiger had ik in de buurt van Earnewâld nog een bijzondere ontmoeting …
Er scharrelde een groepje reeën rond in een stuk blauwgrasland … en dat waren in dit geval niet zomaar wat reeën …
Bij het drietal op de eerste foto voegde zich na een tijdje de gitzwarte ree, die ik hier de laatste jaren al een paar maal eerder heb gezien …
In totaal hebben onze paden elkaar toch zeker al een keer of vier, vijf gekruist, de laatste keer dat ik hem zag, was op 7 november …
Op die dag is het me voor het eerst gelukt om een paar foto’s van hem te maken, maar helaas kreeg ik hem niet echt scherp in beeld …
Afgelopen dinsdag zat het eindelijk eens mee, de reeën bleven zo ongeveer een kwartier lang mooi binnen het bereik van mijn camera …
Terwijl ik lekker tegen de auto stond te leunen, stond ik heel even oog in oog met die prachtige gitzwarte ree …
Geluk? Zeker!
Maar geluk moet je zo nu en dan wel afdwingen, want ook in tijden van grote vermoeidheid komen de onderwerpen niet naar je toe. En dus zit er maar één ding op: als het even kan, dagelijks een ommetje maken met de camera in de aanslag.
Op dagen dat ik er om wat voor reden dan ook niet toe kom om even een fotokuiertje in de natuur te maken, struin ik meestal wel een paar maal even met de camera in de tuin rond …
Dinsdagmiddag trof ik daarbij dit zwarte beestje met rode pootjes aan. Geen idee wat het is, het zou een soort sluipwesp kunnen zijn, maar fotogeniek is hij zeker …
Afanja's Weblog 