Terwijl de regen ook vandaag weer gestaag tegen de schuifpui klettert, prijs ik me rijk, dat ik nog steeds met veel plezier kan terugblikken op het ritje dat ik dinsdag met Johan heb gemaakt. Ik kan nog dagen vooruit, voordat de winter mogelijk opnieuw een speldenprikje komt uitdelen …   🙂

Nadat we de deur van de vogelkijkhut zo zacht mogelijk achter ons hadden gesloten -en dat valt bij de “Skieregoes” net als bij de meeste vogelkijkhutten nog lang niet mee- liepen we over het pad terug richting parkeerplaats. Onderweg wierp ik nog eenmaal een blik op de hut…

Halverwege het pad vloog een groepje ganzen luid gakkend over. Kijk, die had ik door de smalle kijkgaten in de hut waarschijnlijk weer gemist, maar nu kon ik ze net even vangen in een mooi zacht tegenlicht …

Op de sloot langs het pad lag nog steeds een fragiel laagje ijs …

Waar het ijs was gesmolten, werd het riet weerspiegeld op een zacht rimpelende waterspiegel …

Op de sloot die andere kant van het pad haaks op de eerste sloot loopt, viel bijna geen ijs meer te bespeuren …