Vallend hout in de Ecokathedraal

Vanmorgen ben ik eindelijk weer eens in de Ecokathedraal geweest. Vorige week was ik daar ook al, maar toen stonden er twee auto’s geparkeerd op het plekje waar helemaal niet geparkeerd mag worden. Behalve door mij natuurlijk, want ik heb tenslotte niet voor niks een gehandicaptenparkeerkaart. Dat ging vorige week dus niet door, maar vanmorgen was het plekje vrij …

Het was onderweg flink mistig vanmorgen, in de Ecokathedraal was het nog wat nevelig. Daarom heb ik de foto’s maar omgezet naar zwartwit. Het eerst wat me opviel, is dat het gevaarlijk begint te worden in de Ecokathedraal. Op verschillende plaatsen is onlangs een boom ter ziele gegaan en er hangen ook een paar bomen tussen hun nog fier rechtop staande soortgenoten. De grootste bomen zijn hier ruim 50 jaar geleden allemaal geplant door Louis Le Roy, de grondlegger van de Ecokathedraal. Hun tijd is dus langzamerhand gekomen …

Verder zijn er hier en daar wat nieuwe, kleinere bouwwerken gestapeld. Er wordt dus nog altijd gewerkt in de Ecokathedraal, die onlangs is aangewezen als één van de jonge Rijksmonumenten. Ik ben vanmorgen tot halverwege gekomen, daar heb ik weer even zitten genieten van de rust op het bankje dat de oude baas daar zelf heeft gevormd …

En nu ga ik zelf de rust in …

Krakeenden in De Deelen

Na de eerste stop van de dag aan het begin van De Deelen vervolgden we onze weg naar de parkeerplaats aan het eind van de weg. Daar vandaan maakten we twee hele korte kuiertjes door de nevel die tussen de bomen en boven het water hing …

Aan de overkant van het petgat zagen we een eend van wal steken. “Krakeenden,” fluisterde Jetske me meteen toe. Al snel verscheen er een tweede exemplaar, korte tijd later gevolgd door nog een paartje. Gevieren vervolgden ze hun weg over het stille en nevelige water in De Deelen …

Mist in De Deelen

Het leek een mooie dag te worden, toen ik vrijdagochtend mijn eerste rondje door de tuin liep. De lucht was voor verandering eens helder. Lang zou dat echter ook die dag weer niet duren.

Toen Jetske en ik anderhalf uur later Drachten achter ons lieten om een ritje te maken, was de lucht aan alle kanten dichtgetrokken. Ook op de Hooivaartsweg, de weg naar De Deelen, was het mistig. Het eerste petgat waar we even stopten, leek in de verte in het niets op te gaan. ‘Villa Sterk’, de moderne stolpboerderij van boekenhandelaar en kunstliefhebber Steven Sterk, ging met het mistige weer nog meer op in de omgeving waar het voor is ontworpen …

Herfst bij Heidehuizen

Nadat we onze broodjes hadden gegeten, reden we naar Heidehuizen om daar samen weer eens een korte fotokuier te maken. Jetske keek geïnteresseerd en verrast toe hoe ik Flip even later van mijn hand liet opstijgen. Toen ik het bos in liep, volgde Flip me netjes enige tijd.. Na een korte demonstratie heb ik Flip eerst weer ingepakt om wat foto’s te kunnen maken met de RX10. Maar ik moest wel beloven dat ik later op de dag nog een kleine vliegdemonstratie zou geven.

Sneller dan mij lief was, gaven mijn benen te kennen dat het tijd werd om aan de terugweg te beginnen. Ik klapte mijn visstoeltje uit, zodat Jetske nog even wat kon rondscharrelen met haar camera. Over het wat makkelijker lopende fietspaadje zijn we enige tijd later terug gegaan naar de auto …

De mist in

Het liep al tegen twaalven, toen Jetske en ik vrijdag na afloop van een bezoek aan de neuroloog op pad konden. Toch was het nog steeds mistig onderweg. Dat heeft ook zijn charmes, maar we hadden liever wat zon gehad om de herfstkleuren wat te laten sprankelen. Daarom besloten we bij het Weinterper Skar eerst een broodje te eten in de auto, voordat we aan een fotokuier begonnen.

Daar bleek weer eens, dat Jetske meer en meer elk vogeltje ziet vliegen. Ditmaal zag ze vlak naast de auto een paar goudhaantjes door de struiken dartelen. Daar legde ik mijn broodje graag even voor opzij. Voor het eerst sinds lange tijd lukte het me om dat kleine vogeltje eens voor de lens te krijgen. Het was alleen jammer dat het zo donker was, maar een kniesoor die daar op let …

Nevel rond de Leijen

Het was nog wat nevelig, toen ik op een ochtend langs het rietland naar de vogelkijkhut ‘de Blaustirns’ bij de Leijen liep. Bijna bij de hut aangekomen, probeerde de zon even door het grijze dek heen te breken. Echt helder werd het niet, mooi was het er wel …

Twee bankjes en een bootje

Een bankje aan de waterkant …

Twee bankjes aan de waterkant …

Zachtjes wordt de stilte verbroken door een passerend fluisterbootje met vier opvarenden …

Dan keert de rust terug en krijgen we door de tijdelijk optrekkende mist zicht op de Bovenwijde in de verte …