Een paartje grote zaagbekken

Begin februari heb ik weer eens een kijkje genomen bij It Krûme Gat tussen Smalle Ee en De Veenhoop. Ik hoopte daar een paar close-ups te kunnen maken van smienten in de luwte …

Die waren er ook wel, en ik heb er ook wel wat foto’s van kunnen maken, maar een paar andere gasten vond ik nog net wat interessanter. Mag ik u voorstellen … de heer en mevrouw Grote Zaagbek.

De grote zaagbekken zijn hier wintergasten, die zich met hun smalle spitse snavel helemaal op de vangst van vis, ongewervelden en soms een amfibie, een jong zoogdier of een vogeltje richten. Het vrouwtje (linksonder) is hier net weer tevoorschijn gekomen, nadat ze op de foto’s van gisteren even was ondergedoken om een visje of zo te verschalken …

Het enige juiste antwoord kwam van C., de enige echte vogelaar in ons midden gisteren.

It Eilân, een dag te vroeg

Woensdag zijn er door Wetterskip Fryslân in het dorp Aldeboarn zandzakken langs het riviertje de Boarn gelegd, omdat het water daar over de lage kade dreigde te lopen. Daarom had ik verwacht dat de naburige retentiepolder It Eilân gistermorgen al onder water gezet zou worden. Ik was er echter een dag te vroeg …

Maar ik heb er wel een mooi fotokuiertje gemaakt. Terwijl ik over de voetgangersbrug liep, zwom er net een grote zaagbek voorbij. Verder was het er heerlijk rustig. Het water lag er als een spiegel bij en aan de horizon gloorde wat licht. Ik ben maar niet tot de dijk aan het eind van het pad op It Eilân gelopen, die energie zou ik later nog wel kunnen gebruiken …

Terug op de parkeerplaats heb ik nog even het ca. 3 m hoge uitkijkplatform beklommen voor de laatste foto. Alle landerijen achter die boerderij staan zeer waarschijnlijk vandaag al onder water, zoals dat ook in januari 2012 al eens het geval is geweest om het waterpeil op de Friese boezem wat te verlagen …

Terug in De Deelen

Vorige week woensdag was het een stralende dag in Fryslân. Ik besloot onder een strakblauwe hemel een fotokuier te maken in De Deelen. Sinds ik in januari 2019 ontdekte dat het bruggetje over het tweede petgat in onbruik was geraakt, had ik daar geen echte kuier meer gemaakt. Deze dag had ik er zin in om het weer eens te wagen. En ik was niet alleen, ik werd vergezeld door de lange donkere man …


Terwijl ik langs het eerste petgat aan de wandeling begon, zag ik in de verte een grote zilverreiger op het paadje staan. Op de foto linksonder is hij slechts als een klein wit stipje te zien, op zo’n moment komt de sterke zoomlens weer goed van pas …

Het duurde niet lang voordat de zilverreiger mij ook zag. Hij liet me niet veel dichterbij komen en zocht al snel zijn heil aan de andere kant van het petgat. Daar ging hij op een grote pol zitten …

Op dat moment passeerden toevallig ook de heer en mevrouw grote zaagbek. Hij zwom voorop, maar zij maakte beter gebruik van het licht om netjes op de foto te komen …

Ik naderde intussen het eind van het pad langs het eerste petgat. Daar kreeg ik zicht op het bruggetje aan de andere kant van het Alddeel (Google Maps). Dat zou voorlopig nog wel buiten mijn bereik blijven. Maar dat maakt niet uit, ik was al lang blij dat ik dit punt na jaren weer had gehaald …


wordt vervolgd

Op zoek naar de ijsvogel

Ook zonder aangenaam voorjaarsweer gaat de tijd gestaag voort. Het is intussen alweer bijna drie weken geleden dat ik voor het laatst met mijn fotomaatje op pad was. Jetske nam me die dag mee naar een observatiewand in De Weerribben …

Dit is – of in ieder geval was tot voor kort – het jachtgebied van een ijsvogel. Hoewel ik er al jaren naar uitkijk om eindelijk eens een mooie foto van een ijsvogel te kunnen maken, had die kans zich tijdens onze tochtjes door de Weerribben nog niet eerder voorgedaan …

Een ijsvogel kregen we nog niet meteen te zien. Wel verschenen er een paar niet-alledaagse eenden. Een koppeltje grote zaagbekken paradeerde geruime tijd voor de observatiewand heen en weer …

Op de bovenstaande foto’s zie je mevrouw Zaagbek met haar bruine coronakapsel. Meneer Zaagbek, die op de onderstaande foto’s te zien is, was blijkbaar al naar de kapper van Baudet geweest of zo …

Na verloop van tijd hielden de zaagbekken het voor gezien. In fraai tegenlicht verdwenen ze langzaam uit zicht …

Tegelijkertijd kwam er van rechts een tweede verrassing tevoorschijn, een nonnetje. Net als de grote zaagbek is ook het nonnetje met zijn prachtige tekening een eendensoort die zich hier alleen in de winter laat zien …

Een ijsvogel hadden we intussen nog niet gezien.Omdat ijsvogels dagelijks een aantal verse visjes moeten vangen om te kunnen overleven, is het maar de vraag of ze allemaal de korte, maar krachtige februariwinter hebben overleefd. Achter de observatiewand werd het er gedurende de tijd dat we er zaten overigens ook niet beter op. Rietsnijders die verderop aan het werken waren, deden een geslaagde poging om ons uit te roken …

Tijd om het elders te proberen, maar dat is voor morgen.