Langs molens en een reebok

Er werd nog enthousiast nagepraat over het beeld van de zeearend tussen de ganzen. Wat was dat een bijzonder gezicht! ik bleef intussen mijn ogen wel de kost geven, ook deze groep overvliegende brandganzen waren de moeite waard …

Aan het eind van de Folkertssleat kwamen we voor de tweede keer die dag langs een oeverzwaluwenwand. Het was er rustig en de meeste holletjes zaten ook nog dicht.. Bij de eerste, veel mooiere oeverzwaluwenwand was het een stuk drukker. ik kom daar begin mei nog op terug …

Terwijl ‘de Blaustirns’ geruisloos door het water bleef glijden, voeren we langs een weiland waar een mooie reebok fier om zich heen stond te kijken …

Intussen waren we ongeveer op het verste punt van onze rondvaart. We passeerden o.a. een spinnenkopmolen en een poldermolen in de verte. De zendmast op de laatste foto, moet die van Irnsum zijn, bedacht ik onderweg. Dan zou de kerktoren die van Grou moeten zijn …

– wordt vervolgd

Reeën hebben hun voorkeur

Onderweg naar de Jan Durkspolder trof ik gisteren een sprong reeën waar ik ze nog niet eerder had gezien. Zodra ik de auto in de berm had laten uitrollen, draaiden een reebok en een hinde de blik in mijn richting …

Iets verderop liep een derde ree door een droge sloot of een greppel. Al snel volgden ook de andere twee. Eigenlijk liepen ze net wat te ver weg voor mooie foto’s, maar elke ontmoeting is er één en ik geniet steeds weer van zo’n groepje reeën …

Enkele kilometers verderop zag ik een tweede sprong reeën in een stuk land lopen. Dit is een bekende groep op een bekend plekje. Vergelijk het gras op de eerste drie foto’s eens met dat op de volgende foto’s …

Ik heb de reeën van de eerste drie foto’s niet zien grazen. En dat is ook niet zo gek, want daar was niets voor ze te vreten. Ze doorkruisten dat weiland linea recta op zoek naar wat lekkers, want in die eindeloze weilanden met raaigras is niets voor ze te vinden. Er groeit geen bloemetje of wat dan ook. Nee, dan hebben de reeën het in het kruidenrijke gras in de Jan Durkspolder een stuk beter …

Paraderend in de weilanden

Deze mooie reebok zag ik vorige week in de weilanden in de buurt van de Leijen paraderen …

Hier en daar wat gras plukkend, leek hij geen haast te hebben. De sierlijke sprong over de sloot om van het ene weiland in het andere te komen, heb ik voor de foto helaas gemist …

Een reebok op pad

Het voorjaar lonkt. Dat lijkt ook bij de reeën ook het geval te zijn. Deze reebok was in ieder geval op pad zonder de sprong, die zich meestal rond dit tijdstip hier ergens in de wei of in het maïsland in de Jan Durkspolder ophoudt …

Mijn aanwezigheid bleef niet lang onopgemerkt. Terwijl hij aan de slootkant stond, hief hij zijn kop naar me op. Nadat we enkele seconden oog in oog hadden gestaan, draaide hij zich om …

Af en toe een paar happen gras plukkend, liep hij naar het midden van het weiland. Ik heb hem rustig laten lopen en vervolgde zelf ook mijn weg …

Een 15-koppige sprong reeën

Vorige week maandag, 13 maart, trok de eerste officiële storm van 2023 over ons land. Nadat ik een halfuurtje met mijn mond open had gezeten bij de mondhygiëniste, besloot ik rond het middaguur nog even een ritje naar de Jan Durkspolder te maken. Aan die polder ben ik niet toegekomen, omdat ik onderweg werd opgehouden …


Ik trof namelijk een grote sprong reeën aan, in totaal heb ik er 15 geteld. Het lijkt me een typische wintersprong, die binnenkort uiteen zal vallen wanneer het echt voorjaar is. De reeën gaan dan solitair of in kleine gezinsverbanden de zomer tegemoet. Het was aan de opwaaiende vacht goed te zien hoe hard het waaide. Op de donkere plekken strijkt de wind tegen de richting van de haren in. Ze leken bijna uit hun jasje te waaien. En er waaiden ook nogal eens wat takjes voor de lens van mijn camera langs …

Maar terug naar de wintersprong. Aan het eind van de herfst zoeken de kleine gezinsverbanden en meer solitair levende reeën elkaar op. In grotere groepen is het ’s winters veiliger om op zoek te gaan naar het dan toch wat schaarsere voedsel. Terwijl ze in hun sprong staan te grazen, zijn er altijd andere groepsleden, die spiedend in het rond kijken of er mogelijk gevaar dreigt …

Ik kreeg de indruk dat de reeën al grazend langzaam in de richting van hun vermoedelijke beschutte rustplek liepen. Daarom nam ik na een minuut of tien een andere positie in, zodat ik ze het bosje in kon zien gaan …

Ik sluit af met de mooiste, waarschijnlijk de dominante reebok van de sprong. Als enige had hij zijn volgroeide gewei zo te zien al goeddeels kaal geborsteld aan boompjes en takken. Echt een prachtig dier …


Tot slot: voor wie nog eens een uurtje over heeft, dit is een mooie informatieve, 50 minuten durende film over het ree: “Capreolus Capreolus, reeënsprongen in Nederland”…

Hitsig rennende reeën

Even leek de reegeit rust te krijgen, maar schijn bedriegt. Vanaf de andere kant van de sloot en het rietkraagje hield de reebok haar nauwlettend in de gaten …

De geit leek hem uit te dagen door strak terug te kijken, terwijl ze tussendoor een hapje gras nam …

En weg was ze weer … natuurlijk bleef hij niet lang achter …

Plotseling maakte zij een scherpe wending, waardoor de rollen speels werden omgedraaid …

Zo ging dit spel nog een tijdje door, totdat ze uiteindelijk in of achter wat struikgewas uit mijn zicht verdwenen …

Geloof me, dergelijke ontmoetingen vervelen nooit. Mij niet in ieder geval … 🙂

Overigens is dit voor reeën wel zo ongeveer de gevaarlijkste tijd van het jaar. In de bovenstaande fotoserie rennen ze zonder enig gevaar door de weilanden. Maar ook eventueel tussenliggende plattelandswegen worden zonder op- of omkijken in volle vaart overgestoken. Als automobilist kun je daar maar beter rekening mee houden door je snelheid te minderen.

Bronstige reeën in de wei

Onlangs had ik op weg naar de Jan Durkspolder opnieuw een ontmoeting op afstand met een paar reeën. Tot nu toe had ik ze iedere keer rustig ergens in een weiland zien staan grazen, ditmaal ging het anders. Het begon met een reebok, die bij een sloot ergens naar stond te kijken …

Plotseling kwam er vanuit de slootkant een tweede ree tevoorschijn. Het was een geit, die er als een hazewindhond vandoor ging, op de voet gevolgd door de reebok. Heel even bleven ze allebei staan …

Als in een soort ‘stare down’ stonden ze – ieder aan een kant van de sloot – tegenover elkaar. Dan draaide de reegeit zich met een sierlijke sprong om, waarna ze er opnieuw in volle vaart vandoor ging. Het was duidelijk: de bronsttijd was hier in volle gang …

Een stuk verderop minderde de geit vaart. Bij een dun rietkraagje bleef ze even staan …

  • morgen meer …