Het was een mooie, maar frisse dag voor een fotokuiertje bij de Leijen. Bij gebrek aan kracht van mijn onderdanen, heb ik me maar niet te ver op het glibberige paadje naar de vogelkijkhut gewaagd. Een korte rondvaart kon ook geen uitkomst bieden, de boot had net wat teveel water gemaakt. Maar het was goed. Ik had een frisse neus gehaald en er was genoeg om even van te genieten. Eigenlijk had ik voldoende aan het glanzende riet met hier en daar een mooie volle pluizige pluim …
Ik pak de draad weer op waar ik gisteren gebleven was: de Boornbergumerpetten. Dit kleine stukje natuur maakt deel uit van het gevarieerde landschap van de gemeenten Smallingerland en Opsterland. Deze restanten van de voormalige vervening vertellen het verhaal van het Friese veenlandschap: ontstaan door turfwinning, deels drooggelegd, maar nu als natuurgebied behouden en gekoesterd …
De Boornbergumerpetten bestaat uit water, rietland, moeras en verspreide bosjes. Naar verluidt zitten er tal van vogelsoorten, waaronder rietvogels, watervogels en bosvogels. Ook zitten er in de Boornbergumerpetten veel insectensoorten, algen, mossen en korstmossen. En dat alles in een postzegel van amper 3 km² te midden van strakke weilanden in een uitgestrekt polderlandschap …
Na enige tijd heb ik de drone nog even laten rondkijken in de omgeving. Het verschil tussen het stukje natuur en de strakke, rechtlijnige weilanden rondom kan haast niet groter. Ik ben blij verrast dat het zo’n mooi besloten gebied is. Ik was er voor het eerst, maar vast niet voor het laatst …
Vandaag neem ik jullie opnieuw mee naar een bijzonder stukje Friese natuur. Anderhalve kilometer ten zuiden van de locatie waar ik mijn eerste dronefoto’s maakte, ligt de Boornbergumerpetten (OpenStreetMaps). Net als de oude petgaten, die ik eerder al liet zien, is ook dit een restant van de turfwinning in de regio …
Vanaf de picknicktafel aan de Krite liet ik de DJI Flip opstijgen. Achteruit vliegend liet ik hem geleidelijk hoogte winnen. Op ongeveer 100 m hoogte draaide ik de drone naar links. Langzaam verscheen er een kleine stukje natuur tussen de strakke, pas gemaaide weilanden …
Veel meer dan een postzegeltje natuur van amper 3 km² is het niet, maar ik vind het prachtig. Jarenlang heb ik me afgevraagd wat er achter de bomen struiken zit, die de Boornbergumerpetten omringen. Om de kwetsbare natuur te beschermen is het gebied niet toegankelijk voor publiek. Eigenlijk is dit de enige manier om ervan te kunnen genieten …
Morgen kijken we hier nog wat verder rond.
Het was nog wat nevelig, toen ik op een ochtend langs het rietland naar de vogelkijkhut ‘de Blaustirns’ bij de Leijen liep. Bijna bij de hut aangekomen, probeerde de zon even door het grijze dek heen te breken. Echt helder werd het niet, mooi was het er wel …
Als we deze mooie kleine spinnenkopmolen gepasseerd zijn, laten we het hart van ‘de Alde Feanen’ met zijn legakkers en eilandjes voorlopig weer achter ons …
We varen in westelijke richting over de Folkerssleat nog een stuk langs rietkragen en moerasbos waar niet alle water vrij toegankelijk is …
Na enige tijd bereiken we aan de westkant de grens tussen natuur en oud boerenland. We kijken op de foto hieronder aan de linkerkant uit over Laban, een oude zomerpolder. De laatste jaren is veel grasland in ‘de Alde Feanen’ aangekocht door It Fryske Gea voor toekomstige natuurontwikkeling. Voorlopig is het beheer op het behoud van het grasland gericht. Jaarlijks wordt er gemaaid (na 15 juni) en er is sprake van extensieve beweiding, dus met weinig dieren op een groot oppervlak …
Aanleggen is hier niet toegestaan, de Laban polder is een natuurreservaat dat aan het wild is voorbehouden. Het grootste vliegende wild van ‘de Alde Feanen’ heeft hier zijn domicilie. In een groepje oude bomen zit sinds een aantal jaren het nest van de familie zeearend …
In dat nest zijn dit jaar 3 eieren gelegd. Op de webcam is te zien, dat het eerste ei gisteren is uitgekomen: https://www.itfryskegea.nl/volg-de-friese-natuur/zeearend/
– Korte tijd later kregen we vanaf de boot nogmaals een zeearend te zien. De foto’s daarvan zijn voor morgen …
Na de aangename uurtjes bij de rietsnijders zijn we van het noordelijke randje van de Wieden via de buurtschap Nederland door de Weerribben huiswaarts gereden …
Ten noordoosten van Nederland wordt al een jaar of 10 gewerkt aan het herstel van de natuurwaarden van het gebied. In een deel van de uitgestrekte rietlanden worden momenteel de oude petgaten, die zijn ontstaan tijdens de vervening, weer in ere hersteld. Zware graafmachines en vrachtwagens doorkruisen het gebied …
Het ziet er nu nog bar en boos uit, maar ik denk dat het uiteindelijk een enorme vooruitgang voor natuur en biodiversiteit in het gebied zal zijn …
Ik kom tot een afronding van ons dagje in het riet bij rietsnijder Klaas Jan en zijn oom Errie. Maar eerst kijken we nog even bij de jonge rietsnijders, die we al eerder aan het werk zagen. Zij waren nog bezig met het verbanden van de laatste ruigte …
Rhena vond het allemaal prima, die lag nog steeds lekker op haar eigen hoopje ruigte in de zon. Natuurlijk moest het vuurtje nog even worden opgepookt, voordat het zou doven. En dan blijven jongens tussen het harde werk door natuurlijk gewoon jongens. Nog even flink poken, even erin springen, het kan allemaal en het moet ook allemaal even gedaan worden natuurlijk …
En dan is het uiteindelijk een kwestie van nog even geduldig erbij blijven, want het vuurtje moet wel goed gedoofd worden. Ook dat hoort erbij als hij net zo’n bevlogen rietsnijder als je vader wilt worden …
Met dank aan rietsnijder Klaas Jan voor de gastvrijheid op de grens van de Weerribben en de Wieden!
Afanja's Weblog 