‘Alle eendjes zwemmen in het water,’ aldus het kinderliedje. Maar ze zwemmen niet altijd hoor …
Ze liggen zo te zien ook maar wat graag lekker in de onderwal van een kanaal te genieten van de zon …
Verderop langs het Stroomkanaal lagen – verdeeld in kleine groepjes – nog veel meer eenden …
Nadat we waren uitgekeken bij de begraafplaats van Brongergea stelde ik voor om bij gebrek aan een bankje daar, onze broodjes te nuttigen in het zithoekje van de Ecokathedraal bij Mildam. Daar waren we tenslotte toch bij in de buurt …
We hebben verder geen rondgang door de Ecokathedraal gemaakt, dat kan later wel weer eens. Na de lunch zetten we koers naar het Tripgemaal en natuurgebied De Deelen. Onderweg hebben we nog een paar korte tussenstops gemaakt, eerst om een paar foto’s van de wolkenpartijen boven Bontebok te maken …
Daarna maakten we een korte stop op de Kanaalsweg om daar een paar foto’s te maken van een woonboerderijtje aan het Stroomkanaal bij Gersloot. Vijf jaar geleden heb ik ook eens een fotoserie gemaakt van het kenmerkende gammele bruggetje over het Stroomkanaal …
Nog eens 500 meter verderop hebben we wat foto’s gemaakt van de perfecte weerspiegelingen op het plotseling strakke wateroppervlak van het Stroomkanaal …
We waren nog maar net weer op weg, toen Jetske riep: ‘O, kijk eens …, palen met porseleinen potjes.’ En dus werd de auto weer in de berm gezet. Dat kwam mooi uit, want ik had toch al in gedachten om nog even een stop te maken bij het Tripgemaal voor een korte fotosessie …
– wordt vervolgd
Laat ik eens beginnen met de brug en directe omgeving in de buurt van Gersloot, zoals het er vijf jaar geleden in april 2014 uitzag. Toen stonden er een paar stoelen op een mooi terrasje aan de waterkant. Het bruggetje – de naam brug mag het eigenlijk niet eens hebben – leek toen nog enigszins begaanbaar. Voorzichtigheid was echter geboden, want er lag hier en daar al eens een losse plank. Bovendien zag het er na de winter nogal groen en glibberig uit …
Tegenwoordig ligt het bruggetje er net wat anders bij, vanaf de overzijde raakt het meer en meer in de greep van de natuur. Het terrasje lijkt in de loop der jaren al te zijn verzwolgen door de rietkraag. Toch jammer …
Als we het bruggetje van dichterbij bekijken, dan wordt meteen de titel van dit logje duidelijk. Jullie denken toch niet dat ik me daar samen met jullie op zou wagen!? Nee hoor, galant als ik ben, zou ik ieder van jullie netjes voor laten gaan. Maar ja, vrijwel niemand durfde de oversteek te maken. Alleen omabaard was me een stap voor met haar “Na jou …” 😉
Het is duidelijk, hier en daar ontbreekt eens een plank en van echte draagkracht lijkt ook geen sprake meer te zijn. Zonder enig onderhoud is de natuur aan de winnende hand. Voor de bewoners van het huis aan de overzijde is dat overigens geen probleem, het huis is bereikbaar over een dam aan de zuidzijde van het bruggetje. Daar vandaan zijn de laatste twee foto’s gemaakt …
Ik sluit af zoals ik gisteren ben begonnen, met een beeld van de oprukkende natuur aan de overzijde. Uiteindelijk wint de natuur toch. Zo zal het ook wel blijven gaan … Hoe wij mensen ook blijven klooien … moeder aarde redt zich uiteindelijk wel zonder ons …
De ene brug is de andere niet …
Kan ik iemand verleiden om samen met mij deze brug over te steken …?
Afanja's Weblog 