Nadat we vanmorgen in een goed gesprek weer eens hadden bijgepraat met de neuroloog, vond ik het vanmiddag tijd om weer eens even lekker uit te waaien op een zonnig plekje. Daarvoor ben ik voor het eerst sinds lange tijd weer eens naar het uitzichtpunt aan de Leijen bij Eastermar gegaan …
In de richting van Opeinde kijkend, werd het wateroppervlak getooid met een zee aan twinkelingen. Verder lag het meer er stil en verlaten bij, voor de meeste bootjesmensen is het duidelijk nog te koud en de vogels hielden zich blijkbaar allemaal elders in de luwte op …
Het was geen enkel probleem om daar even flink uit te waaien, aan de rietstengels is goed te zien dat er meer dan genoeg wind stond. Omdat de wind recht over het koude water in de richting van het uitzichtpunt blies, was het er nog allerminst aangenaam …
Erg lang heb ik daarom niet op het uitzichtpunt gezeten. De intussen behoorlijk in verval rakende balustrade gaf maar bar weinig beschutting, waardoor mijn bovenbenen al snel weer strammer begonnen aan te voelen dan me lief is …
Op weg terug naar de parkeerplaats heb ik op een lekker plekje in de luwte van riet en struikgewas nog enige tijd staan genieten van de drukte en het gezoem rond de bloeiende wilgenkatjes …
Hoewel de wind het ook daar nog knap lastig maakte om scherpe macrofoto’s te maken, is het toch gelukt om een aantal acceptabele shots te maken. Morgen wat foto’s van bezige bijtjes waar meer dan alleen het kontje op staat … 🙂