Het was rustig op de Pier van Holwerd, zodat Jetske de auto op de kop van de pier kon parkeren. Daar zagen we de veerboot naar Ameland langzaam uit zicht verdwijnen …
Aan het begin van de pier scharrelden een paar mensen langs de waterlijn. Verder was het er leeg, leeg en stil. Alleen al daarom is het niet verstandig om hier te gaan zwemmen …
Maar voor wie wel in het water terecht komt, hangt er een drenkelingentrap langs de kade. Dat is hier de beste manier om snel op het droge te komen …
Mocht je net als ik vinden, dat de sneldienst net wat teveel over het water stuiterde, dan kun je natuurlijk ook nog gewoon met de veerboot oversteken naar Schiermonnikoog …
Met de sneldienst stuiter je in 20 minuten naar Schiermonnikoog. De gewone veerdienst doet er ca. 45 minuten over. Maar dan geniet je wel meteen van de rust op het Wad …
Nadat de kayakers uit beeld waren verdwenen, richtte ik mijn camera eens op de steltlopers die langs de rand van het water op zoek waren naar voedsel …
Ze waren te ver weg om ze te kunnen onderscheiden, maar ik heb op zo’n moment genoeg aan de gevleugelde drukte in de verte. Voor de echte vogelaar ligt dat natuurlijk wat gevoeliger. Jetske liep daarom naar het begin van de pier om wat betere foto’s te kunnen maken. Ik zag intussen mijn eerste vlucht rotganzen passeren …
Intussen had ik in de verte de M.S. Fostaborg voorbij zien stuiven. Met deze boot onderhoudt rederij Wagenborg een sneldienst met Ameland. Die sneldienst lijkt steeds belangrijker te worden, vanwege problemen met de grote veerboten. Enkele dagen nadat wij er waren, raakte de autobrug op de pier van Holwert defect, waardoor auto’s de veerboten niet meer op of af konden. Tot op de dag van vandaag is het niet gelukt om de problemen op te lossen. Voorlopig wordt de autobrug daarom bediend met behulp van een telescoopkraan …
Daarna richtte ik mijn camera op de veerboot M.S. Sier. Voortdurend heen en weer slingerend door de nauwe vaargeul (Google Maps), kwam hij ineens snel dichterbij kwam. Afgelopen week schreef ik in een reactie al iets over de problemen die er zijn met de veerdienst van en naar Ameland, en in mindere mate ook met die naar Schiermonnikoog. Al jarenlang moet er vrijwel dag en nacht gebaggerd worden om de vaargeul naar Ameland voldoende diep en breed te houden. Of het enkel ligt aan de dynamiek van de Waddenzee of dat ook het gebrek aan urgentie op de Haagse burelen een rol speelt, weet ik niet, maar de problemen spelen al jaren en worden alleen maar groter …
Bij het passeren van twee veerboten in de nauwe vaargeul is één van de schepen onlangs vrij heftig aan de grond geraakt met schade als gevolg. Daarom heeft rederij Wagenborg het ministerie van Infrastructuur en Waterstaat toestemming om de dienstregeling aan te passen. Uit veiligheidsoverwegingen wordt voorgesteld om nog maar één gewone veerboot te laten varen, zodat de boten elkaar niet meer hoeven te passeren in de nauwe vaargeul …
De inwoners van Ameland maken zich ernstig zorgen. Dit besluit raakt de navelstreng van het eiland. Het is ingrijpend voor de economie en samenleving op Ameland, de bereikbaarheid komt onder grote druk. Intussen wordt onder de noemer Natuurlijk Bereikbaar gewerkt aan een nieuwe vervoersconcept voor de toekomst. Maar daar hebben toeristen en de inwoners van de Waddeneilanden nu niets aan …
Om de stroom verkeer vanaf de boot voor te zijn, zijn wij meteen na het aanmeren in de auto gestapt om naar onze laatste halte van die dag te rijden: Wierum. Daar ga ik nu geen verslag meer van doen. Duidelijker dan Jetske over de bedreigingen voor de kwelder van Wierum schreef, en mooier dan de foto’s die zij ervan maakte, wordt het niet: De kwelder bij Wierum.
Terwijl we op de pier van Holwerd zaten, maakte een groep kayakers zich vlak naast ons klaar voor een tocht over het Wad. Het bleek te gaan om een groepje kayakers die bij Dutchseakayakers een training volgden voor het ‘certificaat zeevaardigheid’. Eén van de instructeurs gaf een briefing over de route en te verwachten weer, wind en golven onderweg …
Daarna werden de kayaks met vereende krachten te water gelaten. Jetske en ik zaten eerste rang om de instapprocedure te volgen. Dat was voor één van de deelnemers nog wel een puntje van aandacht, maar toen iedereen eenmaal zat ging het snel. Terwijl de veerboot ‘Sier’ steeds dichterbij kwam, verdwenen de kayakers vlot richting horizon …
Door flink in te zoomen, kon ik nog een laatste groepsfoto maken. Uitgezoomd waren er op dat moment nog slechts een paar kleine stipjes te zien …
De rust keerde terug en de Waddenzee leek weer helemaal leeg …
Onverbiddelijk kwam het moment dat we afscheid moesten nemen van Terschelling en van Jetske. Zij had het geluk dat ze nog een paar dagen mocht blijven. Aafje en mij wachtte een tripje over de woelige baren. Gelukkig hadden we kaartjes voor de snelle catamaran de Tiger. Ik heb niets op de gewone veerboot tegen, maar dan wel graag bij mooi weer, zodat je aan dek kunt verkeren. Dat zou nu allerminst aanlokkelijk geweest zijn …
◊
◊
Aafje en Jetske waren allebei al vaker op Terschelling geweest, ik was er in mei 2009 – tijdens deze nu virtuele vakantie – voor het eerst. Het waren maar drie dagen, maar als je er zo achteraf in 31 logjes op terugkijkt, lijkt het veel langer. Het was trouwens niet de laatste keer dat we er met z’n drieën waren. Ook in 2011 en in 2017 hebben we gedrieën een paar dagen op Terschelling doorgebracht. En ik houd het niet voor onmogelijk dat er nog eens een vervolg komt, want als je eenmaal in goed gezelschap op Terschelling bent geweest, dan werkt dat verslavend …
Twee uur later waren we bij de haven. De veerboot ‘Midsland’ lag al aangemeerd aan de kade. Wij hadden echter kaarten voor de snelle catamaran ‘Tiger’, en dus hadden we nog wat tijd over. Hoewel het intussen zwaar bewolkt was, en de temperatuur ook een stuk was gedaald, lukte het toch om nog even met z’n drieën in de luwte op een terrasje te zitten …
◊
Ruim voordat we aanmeerden in de Harlinger haven werden bestuurders en passagiers opgeroepen om naar hun voertuigen te gaan. Terug bij de auto op het bovenste autodek had ik nog wel even tijd om wat om me heen te kijken, want de auto’s op het benedendek moesten het schip toch eerst verlaten voordat wij eraf konden. Omdat ik vanuit ‘het vooronder’ het geluid van ronkende motoren hoorde, besloot ik daar eens even een kijkje te nemen …
Bij het zien van de geopende boegdeur moest ik onwillekeurig even denken aan de ramp met de ‘Herald of Free Enterprise’ in maart 1987 bij Zeebrugge. Vanaf voorzijde van het bovenste autodek had ik een mooi zicht op wat wel het motorhome van de Ms Friesland wordt genoemd. Daar, helemaal vooraan in het schip stond een grote groep motorrijders met ronkende motoren te wachten tot ze het schip konden verlaten. Waarschijnlijk kwam de motorclub ‘Los fan ’t wiif’ terug van hun jaarvergadering op Terschelling of zo …
Omdat dit beeld niet zonder geluid kan, heb ik er tot slot nog maar even een videootje van gemaakt. En zo komt er na 30 logjes een ronkend eind aan dit intussen ruim twee maanden durende (beeld)verslag van deze heerlijke vakantie die in feite maar een week duurde. Omdat we uitgerekend in die week zo ongeveer het mooiste weer van dit jaar hebben gehad, en omdat ik juist in die week vrijwel geen last van mijn plaaggeest Acnes heb gehad, is het een vakantie geworden die ik niet snel zal vergeten …
Afanja's Weblog 